Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 20

MARGT BÝR I SJÓNUM
^tburðir þeir, er hér verður frá skýrt, hafa gerzt
skömmu fyrir síðustu aldamót. Þá bjuggu á Arn-
^ ^ gerðareyri í Hvalvatnsfirði í Fjörðum bændur tveir;
hét annar þeirra Björn, en hinn Vilmundur Gunnarsson.
Björn átti son uppkominn, er Stefán hét og var þá enn
heima hjá foreldrum sínum. Gunnar, faðir Vilmundar, var
þar og til heimilis hjá syni sínum. Svaf hann jafnan í
stofu frammi í bæ, því að þröngt var f baðstofu, og hjá
honum piltur einn lítill.
Það bar við eina nótt að haustlagi, er kolniðamyrkur
var úti, en veður gott, að allt fólkið í baðstofunni vaknaði
við mikinn gauragang úti, og heyrði það mikil og þung
högg barin á bæjarhurð; vissi það ekki, hverju slíkt sætti.
smátt og smátt fór að draga úr höggunum, og hættu þau
svo með öllu. Um morguninn, er bjart var orðið og farið
var að skyggnast um, sást ekki neitt nema djúp för í
bæjarhurð og dyrastafi, voru þessi för líkust því, að
skepna þessi hefði haft þrjú horn. Á hlaðinu og við hurð-
ina fundust ýmsar undarlegar skeljar og skeljabrot með
sterkum og fögrum litum.
Nokkru síðar varð svo aftur vart við dýrið. Þeir bænd-
urnir, Björn og Vilmundur, voru þá ekki heima, en Stefán
og einhverjir aðrir á heimilinu áttu að sjá um að hýsa
féð, sem mest hélt sig í fjörunni neðan við bæinn. Dróst
fyrir þeim að láta það inn og var dagur kominn að kvöldi.
Veðri var svo háttað, að glaðatunglsljós var á og því
iSjóókrímóiiö í ^jör&um
Var ráðgert að einhver gengi til dyra, en ( þessum svifum
kom Gunnar gamli æðandi inn með drenginn í fanginu.
Hafði hann þá sögu að segja, að hann hefði vaknað hastar-
lega við það, að barið hefði verið grimmilega á útidyra-
hurðina, svo að brakaði og hrikti í hverju tré. Varð hon-
um illa við og skaut skelk í bringu. Kvöldið áður, er
hann gekk til rekkju, hafði hann brugðið á fætur sér tré-
skóm, snaraði hann þeim á sig, þreif drenginn í fang sér
og flýtti sér til baðstofu. Bæjargöng voru stein- eða
hellulögð, og glumdi mjög við, er hann gekk inn. Sagði
hann, að við það hefðu ólætin og höggin á hurðina aukizt
um allan helming, en dyraumbúnaður var rammger og
lét ekki undan.
Klæddist nú allt fólkið í skyndi, og þeir Vilmundur og
Stefán, sem báðir voru góðir skotmenn, sóttu selabyssur
sínar fram í bæinn og hlóðu þær með stórskotum. Vildu
þeir ráðast út gegn ófagnaði þessum, en konur urðu æfar
við, aftóku það með öllu og töldu óvíst, að skot ynnu
á skrímsli því, sem allir þóttust vita að úti væri. Settúst
þeir félagar við bæjardyr með byssur sínar til þess að
taka á móti dýrinu, ef því tækist að brjótast inn. En
bjart vel. Konur gengu þá út til þess að vitja um þvott,
sem þær áttu á snúrum við bæinn. Sáu þær, að féð kom
neðan frá sjónum með miklum flýti. Rétt á eftir sáu þær
einhverja skepnu koma og bar hana hratt yfir. Urðu þær
þá hræddar, hlupu inn og lokuðu bæjarhurð rammlega.
Er til baðstofu kom, sögðu þær frá þessum tíðindum, og
var nú rætt um, hvort út skyldi ráðizt. Voru þær því mjög
andvígar, en Stefán sagði það lítilmannlegt að láta dýrið
kannski drepa niður féð, án þess snúizt væri til varnar.
Þreif hann byssu sína og snaraðist út. Er hann var þar
kominn, sá hann féð standa í hnapp við fjárhúsdyr, og
auðsjáanlega mjög hrætt, en dýrið sá hann hvergi. Ekki
treystist hann samt, þótt vopnaður væri, að fara einn
niður í fjöruna til þess að leita þess. — Það var haldið,
að f þriðja sinn hefði dýrið gengið á land, því að þá
sáust sams konar skeljabrot þar nálægt og þau, er
fundust á bæjarhlaðinu í fyrsta sinn. En engir urðu þess
þá varir. (Sögn húsfrú Margrétar Björnsdóttur í Nesi í
Eyjafirði. — Handrit Hannesar Jónssonar frá Hleiðargarði.
— Úr „Grímu".)
út á eyðimörkina. Það linnti ekki sprdttinum, fyrr en það kom heim til sín, og þá át
það allt sauðarlærið í einum munnbita, því að það var orðið glorhungrað.
Þeir, sem höíðu hjálpað til þess að draga tönnina úr Ijóninu, hlupu nú allir inn
til tannlæknisins. Allir vildu fá krónu fyrir hjálpina. En læknirinn vildi lika fá eitthvað
fyrir sitt ómak, og þess vegna sagði hann við manninn, sem kom með Ijónið:
„Þér verðið að borga mér fyrir að draga tönnina úr Ijóninu, vegna þess að þér
komuð hingað með það.“
Aumingja maðurinn varð að koma með alla þá peninga, sem hann hafði á sér,
og þegar þeir hrukku ekki, varð hann líka að láta lækninn fá stóra pípuhattinn sinn.
Þegar hann kom heim til konunnar sinnar, sagði hann: ,,Ég fer aldrei framar
á ævi minni til tannlækis. Það er allt of — allt of kostnaðarsamt."
Gjalddagi ÆSKUNNAR
er 1. apríl.
Árgjaldið er kr. 300,00.

152