Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 19

Juaymi-indíánar nota ódvr-
u»tu rakblöð í heimi. Þegar
t*eim dettur í hug að raka sig,
8líta þeir upp blöðkustrá af
Panamagrasi. Þau eru flugbeitt
°K kvað vera hægt að skraut-
raka aig með þeim. Juaymi-
indíánar eiga hcima í Panama.
Sjónvarpsþættir hinnar frægu
Lucille Ball, sem íslenzka sjón-
varpiö hefur verið að sýna á
undanförnum mánuðum, eru nú
sýndir í sjónvarpi 73 landa.
Lucille Ball er nú orðin 58 ára
gömul og er tveggja barna
móðir, en þau eignaðist hún I
fyrra hjónabandi sínu með
hljómlistarmanninum Desi Arn-
az. — Núverandi eiginmaður
hennar heitir Gary Morton.
að fara reglulega til tannlæknisins eftir 5 ára aldur. Þvi miður hef ég ekki gert það
sjálfur, og ég veit því ofur vel, hvernig tannpína er.“
,,Æ, æ,“ stundi Ijónið. „Þekkir þú engan læknatanna?" sagði það, og því varð
mismæli bara vegna þess, hvernig tannpínan kvaldi það.
„Það væri nú skárra, ef ég þekkti ekki tannlækni," sagði maðurinn. „Það er fullt
af þeim ( borginni. Má mér ekki hlotnast sá heiður að fylgja yður til einhvers þeirra?"
Og svo urðu þeir samferða inn i borgina. Þú mátt trúa því, að það varð nú heldur
en ekki uppþot í borginni, er þeir komu labbandi eftir aðalgötunni. Hestarnir fældust.
Hundarnir tóku til fótanna og hlupu burt í dauðans ofboði. Og fólkið, sem þeir mættu,
hljóðaði af hræðslu. En þeir kærðu sig ekkert um það, því að maðurinn var rígmontinn
af því að vera á gangi með svona stóru Ijóni, og Ijónið hélt, að svona væri alltaf
látið í borginni, þvi að það hafði aldrei komið þangað íyrr.
Þeir fóru nú til tannlæknisins, en þegaf þeir komu inn í biðstofuna, þá hljóðuðu
allir sjúklingarnir, sem þar voru, af hræðslu og hentust út um dyr og glugga. Tann-
læknirinn var inni f lækningastofunni, og honum brá svo, þegar hann heyrði þessi
óiæti, að hann dró heilbrigða tönn úr kerlmgu, sem hann var að lækna. En annað
eins hafði nú komið fyrir hann áður. Hann slíakk höiðinu fram í dyragættina og kallaði:
„Næsti!" En þegar hann sá Ijónið, var hann nærri því dottinn ofan í spýtubakkann af
hræðslu.
Ljónið gekk nú inn og settist í stóra tannlækningastólinn. Maðurinn sagði læknin-
um, að Ijónið heíði óþolandi tannpínu í einum jaxlinum og það væri auðvitað því að
kenna, að það heiði ekki farið reglulega til tannlæknis síðan það var litið.
Tannlæknirinn bað nú Ijónið að opna munninn. Og þá glennti Ijónið upp þetta
heljar gin. Það var svo stórt, að tannlæknirinn he.'ði getað stungið öllu höfðinu inn í
það. En það gerði hann nú samt ekki, því að hann var hræddur um, að þá mundi
Ijónið skella skoltunum saman og blta af sér höfuðið.
„Þessa tönn verð ég að draga úr yður,“ sagði hann. „Þér hafið gengið allt of
lengi með hana skemmda." Og svo tók hann stærstu töngina, sem hann átti til í
eigu sinni og ætlaði að draga tönnina úr Ijóninu. En þú getur ímyndað þér, að hún
hafi verið heldur lítil á Ijónsjaxl. Þá fipaðist tannlækninum alveg, og f óðagotinu, sem
á honum var, sagði hann: „Nú eru, svei mér, ráð dýr góð!“
Ljónið þykktist út af þessu, því að það hélt, að hann væri að hæðast að sér
fyrir það, að það æti rádýr, og það hafði orð á þessu. „Fyrirgefið, mér varð mismæli,"
sagði tannlæknirinn; „ég ætlaði að segja, að nú væru góð ráð dýr.“
Maðurinn, sem var með Ijóninu, mundi nú allt f einu eftir því, að þegar hann var
lítill drengur, fékk hann tannpínu í barnstönn, vegna þess að hann leitaði ekki
tannlæknis, og þá hafði móðir hans bundið spotta um tönnina og kippt henni burt
í einum rykk.
„Ekki var það nú Ijónstönn," sagði tannlæknirinn, „en við getum samt reynt
þetta ráð.“
Svo náði hann i heljarlanga þvottasnúru og hnýtti öðrum endanum utan um tönnina
i Ijóninu. Hinum endanum fleygði hann út um gluggann og kallaði hátt til þeirra, sem
voru úti á götunni, að toga nú í af öllum kröftum. Það hafði safazt þarna múgur og
margmenni undir eins og það fréttist, að Ijónið væri hjá tannlækninum. Þar voru fjórir
sendisveinar, tveir bifreiðastjórar, tvær gamlar konur og fjöldi af litlum drengjum. Allir
kepptust um að taka í bandið. Þar voru lika tveir lögregluþjónar og þeir töldu: Einn,
tveir og þrír! og þá kipptu allir samtaka i bandið, og af svo miklu afli, að tönnin
hrökk út úr Ijóninu og út um gluggann, en allir, sem toguðu i bandið, duttu ofan í
forina á götunni.
Ljónið rak upp ógurlegt öskur, svo að allar rúður í húsinu mölbrotnuðu. Svo
stökk það beint út um gluggann, beint ofan á fólkið, og rauk svo eins og eldibrandur
151