Æskan

Árgangur

Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 43

Æskan - 01.03.1970, Blaðsíða 43
 Ég er nú að hugsa um að æfa mig vel i matseld fyrir •andsmótið í sumar. Það er öruggt, að það koma mjög margir erlendir skátar, það er nú þegar vitað um þátttöku frá 9 þjóðum, stærstu hóparnir koma frá Englandi og Noregi. Eða svo segir mótsneíndin. Maður verður bæði að bjóða gestum og þiggja boð. Ég er að hugsa um að æfa mig vel I að baka pönnukökur, þær eru alltaf i miklu dálæti hjá útlendingunum. Svo væri ekki úr vegi að kunna að búa til almennilegan jafning með hangikjötinu og reglu- iaga góða íslenzka kjötsúpu. Svaka maður, ætli ég verði ekki langbezti kokkurinn á mótinu, fæ kannski medalíu. ég sé fyrir mér strákana, sem ekki nenna að æfa sig, en sleiki þeir þá bara af sér, það verður sko enginn „óbarinn biskup", það segir hann afi minn, og hann veit hvað hann syngur. Æfa-æfa-æfa, það er sko lóðið, maður minn. Hamingjusamur? Það var einu sinni konungur, sem átti s°n’ er aldrei var ánægður. Hann átti reiðhest, hann átti bát — já, hann átti sem hann gat óskað sér. En hann Var hvorki glaður né hamingjusamur. Allt- ^étti sjá á honum fýlu- og óánægju- aviPinn, hvar sem hann var staddur, og vernig sem ^ stóð. Fsðir hans fann upp ótal ráð og reyndi ’ sem hugsazt gat, til þess að koma °num ( g0tt skap, en ekkert dugði. . ^a9 nokkurn kom vitringur til hallar- 'nnar. Þegar hann heyrði, hvernig ástatt r með prinsinn, kom hann að máli við °nunginn og sagði: ,,Ég skal reyna að gera son yðar hamingjusaman." Og svo gerði hann nokkuð, sem vakti furðu þeirra, er á hlýddu. Fyrst skrifaði hann með einhverju hvítu efni stafi á pappírsörk. Enginn gat séð eða lesið, hvað þetta var. Síðan sagði vitringurinn prinsinum að fara inn í dimmt herbergi. Þar skyldi hann kveikja Ijós og halda örkinni fast upp að Ijósinu, þá mundi hann geta lesið það, sem þar væri skrifað. Prinsinn gerði nú eins og vitri maðurinn hafði fyrir hann lagt og beið nú með eftirvæntingu eftir þvl, sem hann nú fengi að sjá. Þegar hann bar örkina að Ijósinu, sá hann glöggt hina hvítu stafi eins og I bláleitum bjarma, og hann gat lesið mjög greinilega: „Gerðu daglega einhverjum meðbræðra þinna eða systra greiða.“ Prinsinn fylgdi ráði vitr- ingsins, og brátt varð hann hamingju- samasti maður í öllu kóngsríkinu. (lausl. þýtt H. T.) Sá, sem gerir þig góðan, er betri vinur þinn, en sá sem gerir þér gott. Að sama skapi er sá, sem gerir þig vondan, meiri óvinur þinn en sá, sem gerir þér illt. „Heftiplástur? Hefur etnhver meitt sig?“ „Nei, það er fyrir hann Pétur. Hann er að syngja.“ Leikþáttur á kvöldvöku Nirfillinn Nirfillinn (með grautarskálina): Ah-ah! En sá ilmur (sezt við að éta grautinn, skim- ar i kringum sig og lyktar að sér fisk- lyktinni, sem berst að vitum hans). Ah- ah! Gufuna fær maður þó alltaf ókeypis. Gestgjafinn (sem er orðinn leiður á þessu háttalagi — við sjálfan sig): Nú er þessi náungi búinn að þvælast hér dag eftir dag án þess að kaupa nokkurn skap- aðan hlut, eitthvað verð ég að gera til þess að ná mér niðri á honum. (Tekur viðbragð) Nú veit ég, hvað ég geri. Ég skrifa reikning á hann og læt hann borga mér fyrir nirfilsháttinn. (Fer að borði, sezt niður og skrifar reikning- inn, gengur siðan að borði nirfilsins og segir): Ég hef, herra minn, fóðrað nas- ir yðar með steikarlykt i marga mánuði. Gerið þér svo vel og borgið mér það, sem þér skuldið mér fyrir þetta. Nirfillinn: Gott og vel — bíðið andartak. (Dregur pyngju úr barmi sér). Gestgjafinn (við sjálfan sig): Aldrei hélt ég, að mér mundi veitast þetta svona auðvelt, ég bjóst alls ekki við svona viðtökum. Nirfillinn (hristir peningapyngju við eyra gestgjafans og segir): Heyrið þér glamr- ið ( peningunum? Gestgjafinn (glaður og hlær við): Já, já, ég held nú það. Nirfillinn: Það er gott. Þá er skuld mín greidd. Varan, sem ég fékk hjá yður, var lykt af fiski, og ég greiddi hana með glamri í peningum. TjaldiS. 175
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68

x

Æskan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Æskan
https://timarit.is/publication/383

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.