Æskan - 01.03.1970, Qupperneq 43

Ég er nú að hugsa um að æfa mig vel i matseld fyrir
•andsmótið í sumar. Það er öruggt, að það koma mjög
margir erlendir skátar, það er nú þegar vitað um þátttöku
frá 9 þjóðum, stærstu hóparnir koma frá Englandi og
Noregi. Eða svo segir mótsneíndin. Maður verður bæði að
bjóða gestum og þiggja boð. Ég er að hugsa um að æfa
mig vel I að baka pönnukökur, þær eru alltaf i miklu
dálæti hjá útlendingunum. Svo væri ekki úr vegi að kunna
að búa til almennilegan jafning með hangikjötinu og reglu-
iaga góða íslenzka kjötsúpu. Svaka maður, ætli ég verði
ekki langbezti kokkurinn á mótinu, fæ kannski medalíu.
ég sé fyrir mér strákana, sem ekki nenna að æfa sig, en
sleiki þeir þá bara af sér, það verður sko enginn „óbarinn
biskup", það segir hann afi minn, og hann veit hvað
hann syngur. Æfa-æfa-æfa, það er sko lóðið, maður minn.
Hamingjusamur?
Það var einu sinni konungur, sem átti
s°n’ er aldrei var ánægður. Hann átti
reiðhest, hann átti bát — já, hann átti
sem hann gat óskað sér. En hann
Var hvorki glaður né hamingjusamur. Allt-
^étti sjá á honum fýlu- og óánægju-
aviPinn, hvar sem hann var staddur, og
vernig sem ^ stóð.
Fsðir hans fann upp ótal ráð og reyndi
’ sem hugsazt gat, til þess að koma
°num ( g0tt skap, en ekkert dugði.
. ^a9 nokkurn kom vitringur til hallar-
'nnar. Þegar hann heyrði, hvernig ástatt
r með prinsinn, kom hann að máli við
°nunginn og sagði: ,,Ég skal reyna að
gera son yðar hamingjusaman." Og svo
gerði hann nokkuð, sem vakti furðu þeirra,
er á hlýddu. Fyrst skrifaði hann með
einhverju hvítu efni stafi á pappírsörk.
Enginn gat séð eða lesið, hvað þetta var.
Síðan sagði vitringurinn prinsinum að fara
inn í dimmt herbergi. Þar skyldi hann
kveikja Ijós og halda örkinni fast upp
að Ijósinu, þá mundi hann geta lesið það,
sem þar væri skrifað. Prinsinn gerði nú
eins og vitri maðurinn hafði fyrir hann
lagt og beið nú með eftirvæntingu eftir
þvl, sem hann nú fengi að sjá. Þegar
hann bar örkina að Ijósinu, sá hann glöggt
hina hvítu stafi eins og I bláleitum bjarma,
og hann gat lesið mjög greinilega: „Gerðu
daglega einhverjum meðbræðra þinna eða
systra greiða.“ Prinsinn fylgdi ráði vitr-
ingsins, og brátt varð hann hamingju-
samasti maður í öllu kóngsríkinu.
(lausl. þýtt H. T.)
Sá, sem gerir þig góðan, er betri
vinur þinn, en sá sem gerir þér gott.
Að sama skapi er sá, sem gerir
þig vondan, meiri óvinur þinn en
sá, sem gerir þér illt.
„Heftiplástur? Hefur etnhver
meitt sig?“
„Nei, það er fyrir hann Pétur.
Hann er að syngja.“
Leikþáttur á kvöldvöku
Nirfillinn
Nirfillinn (með grautarskálina): Ah-ah! En
sá ilmur (sezt við að éta grautinn, skim-
ar i kringum sig og lyktar að sér fisk-
lyktinni, sem berst að vitum hans). Ah-
ah! Gufuna fær maður þó alltaf ókeypis.
Gestgjafinn (sem er orðinn leiður á þessu
háttalagi — við sjálfan sig): Nú er þessi
náungi búinn að þvælast hér dag eftir
dag án þess að kaupa nokkurn skap-
aðan hlut, eitthvað verð ég að gera til
þess að ná mér niðri á honum. (Tekur
viðbragð) Nú veit ég, hvað ég geri. Ég
skrifa reikning á hann og læt hann
borga mér fyrir nirfilsháttinn. (Fer að
borði, sezt niður og skrifar reikning-
inn, gengur siðan að borði nirfilsins og
segir): Ég hef, herra minn, fóðrað nas-
ir yðar með steikarlykt i marga mánuði.
Gerið þér svo vel og borgið mér það,
sem þér skuldið mér fyrir þetta.
Nirfillinn: Gott og vel — bíðið andartak.
(Dregur pyngju úr barmi sér).
Gestgjafinn (við sjálfan sig): Aldrei hélt
ég, að mér mundi veitast þetta svona
auðvelt, ég bjóst alls ekki við svona
viðtökum.
Nirfillinn (hristir peningapyngju við eyra
gestgjafans og segir): Heyrið þér glamr-
ið ( peningunum?
Gestgjafinn (glaður og hlær við): Já, já,
ég held nú það.
Nirfillinn: Það er gott. Þá er skuld mín
greidd. Varan, sem ég fékk hjá yður,
var lykt af fiski, og ég greiddi hana
með glamri í peningum.
TjaldiS.
175