Æskan - 01.07.1970, Blaðsíða 13

SA GAN
• •
hennar M 0
0f S) ú11 Maga gamla. Alltaf var hún
Ættnn fallcgasta og bezta kindin í hópn-
um, ef ekki í ailri sveitinni, og
gáfuð var hún, ekki var um l>að að villast
né neinum blöðum um það að fletta. Það
þurfti heldur ekkert um ]>að að spyrja,
að öllum, sem eitthvað kynntust henni,
þótti vænt um hana og fannst hún að
sjálfsögðu vera ein alskeinmtilegasta
sauðkind, sem þeir liöfðu nokkru sinni
þekkt, svo sérkennileg var hún bæði í
sjón og raun.
Þetta vissi Fanney litla allt saman
mæta vel, og það lilaut að vera alveg
rétt hjá henni, því að þær Maga og liún
voru alltaf búnar að vera svo góðir vinir
frá því fyrsta að þær kynntust.
Maga var ákaflega mannliænd kind, og
Fanney vissi, að lienni þótti mjög gott að
fá dálítinn aukaskammt af korni og
stundum nokkra hrauðmola ef þvi var að
skipta. F'anney hafði þá oftast eitthvað
með sér, þegar hún kom út í fjárhúsin,
annað hvort í litlum poka, sem hún hélt
á í hendinni, eða i úlpuvasa sínum. Maga
gamla leitaði þá eftir þessu sjálf, og auð-
séð var, að hún vissi vel, livar Fanney
var vön að geyma liað, sem hún hafði
með sér, ef eitthvað var, og heppnaðist
lienni þá oft furðu vel að ná i það sjálf.
Það var alltaf viss vani hjá Mögu, þegar
Fanney færði henni eitthvað, að þá stapp-
aði hún niður framfótunum og leit í
kringuin sig með svipinn stranga. Hún
gætti þess vandlega, að liinar kindurnar
væru ekkert að troðast of nærri ]>eim,
eða að sníkja af þvi, sem Fanney var með.
Hún vissi, að það var henni ætlað hvort
sem var og að hún var vel að því komin.
Alltaf gat hún haldið hinum kindunum
i svo hæfilegri fjarlægð, að Fánney þurfti
ekki að óttast að þær træðu liana undir,
þótt þær stæðu allar í nánd við þær og
sæju Mögu háma í sig gómsætan matinn.
Nú var Maga orðin niu vetra gömul, og
alltaf hafði liún í sjö ár skilað tveimur
vænum dilkum að hausti, hvernig sem
viðraði. Að þessu sinni var veturinn bú-
inn að vera óvenju kaldur, og ríki lians
réiiaði fremur seint svo að allar kindur
urðu að vera á liúsum fram á sumar.
Jörð var frosin, og snjófannir huldu alla
læki að meira eða minna leyti, bæði i
fjöllunum og lieima við bæi. En smátt og
smátt lilýnaði þó svo, að liægt var að
láta út fé til beitar sem eftir eðli sínu
fagnaði útivistinni. Þennan dag var bjart
sólskin og lilýtt í veðri, svo að fannirnar
GU
meyrnuðu og jafnvel græn strá gægðust
upp úr moldinni, því að henni hafði einn-
ig hlýnað við geisla sólarinnar, svo að
frostið minnkaði að miklum mun. Öllu og
öllum virtist líða vel, og vorylurinn
streymdi um láð og lög.
En nú leið að kvöldi og mál var að
hýsa fé og gefa. Því var hóað saman í
girðingunni, og húsbóndinn kallaði á það
eftir venju sinni lieim að húsi. En livað
var nú þetta? Það vantaði eina kindina.
Hætt við að hún hefði lent ofan í ein-
hvern lækinn, fyrst hún kom ekki heim
með liinum. Eða var hún kannski ein-
livers staðar að láta lambinu sinu? Það
var ekki óhugsandi. Hvar var Maga? Hún
kom ekki fram úr hópnum eða ruddist
upp að dyrunum í broddi fylkingar eins
og hún var vön. Nú var samstundis hafin
ieit og gcngið fram með hverjum læk og
skyggnzt í liverja holu, en allt kom fyrir
ekki. Það var eins og jörðin hefði gleypt
Mögu með húð og hári. Siggi var setztur
á þúfu með hönd undir kinn og hugsaði
málið hvar helzt væri að leita, en hitt
fólkið stóð efst í túnbrúninni rétt við
bæjarlækinn og liugsaði á sama hátt,
livort nokkurs staðar væri óleitað innan
girðingarinnar, l>ar sem kindurnar höfðu
verið. En þá kom hann Snati. Gamli smala-
hundurinn. Hann þefaði niður með lækn-
um og staðnæmdist loks við að því er
virtist örlitla holu í bæjarlæknum skammt
fyrir ofan liúsið.
„Sjáið þið Snata. Þarna er Maga. Það
skal ég ábyrgjast!“ lirópuðu allir i senn
og hröðuðu sér í áttina að holunni, sem
sýndist þó svo lítil, að kind hefði varla
getað farið ofan í hana. Og það var orð
að sönnu. Þarna lá veslings Maga og virt-
ist alveg líflaus. Sá, sem fyrstur kom að
holunni til hennar, þreif í annað liornið
á henni og kippti lienni til, því að höfuð-
ið á henni lá á grjóthrúgu, sem myndazt
liafði í læknum, og var þess vegna ekki of-
an i vatninu. Jú, liún var lifandi og reisti
upp höfuðið. I>að var eins og hún vakn-
aði af svefni. Henni var lyft upp á lækj-
arbakkann, en hún gat ekki risið á fætur.
Það var farið með Mögu inn í kyndara-
herbergið og henni veitt sú lijúkrun, sem
heimilisfólkið gat látið henni i té, en
hvernig sem að var farið gat liún ekki
staðið i fæturna. Fætur hennar og læri
virtust liafa verið orðin svo gegnköld og
storkin, að blóðrásin gat ekki tekið þar
til eðlilegra starfa. Þarna lá hún svo í
þrjá daga, en þá var hún flutt inn í kúa-
hlöðuna, og þar fékk hún að vera við
heystálið og kroppa eftir eigin vild, það
sem hún náði til og henni þótti bezt.
Alltaf var verið að velja einhverja góða
tuggu handa Mögu, þar sem hún náði
ekki til í stabbanum, nudda á henni fæt-
urna og lærin eða liagræða henni á ein-
livern hátt. Læknirinn var beðinn um að
hjálpa henni, og hún fékk lyf frá honum
sér til bóta, en allt kom fyrir ekki. Það
var ekki hægt að bjarga Mögu.
Maga leit alltaf björtum þakkaraugum
á fólkið, sem var að bjástra að henni, og
jarmaði vinalega til þess, þegar það kom
inn til hennar eða gekk fram hjá, og all-
ir töluðu þá eitthvað til hennar i stað-
inn. En svo var það eiiin morgun, að
hún lá endilöng á gólfinu og gat ekki
legið eðlilega, þótt hún væri rétt við. Það
var auðséð að hverju fór. Maga var að
dauða komin. En nú vissu allir, að Maga
geymdi með sér eitt eða tvö lömb, og að
þau voru að sjálfsögðu lifandi, því að
hún átti ekki nema fjóra daga eftir til
burðar. Það kom öllum santan um það,
að þau Siggi og Fanney myndu fúslega
fást til þess að fóstra þau, hvort sem
þau væru eitt eða fleiri, ef það aðeins
heppnaðist að ná þeim lifandi. Það varð
þvi úr, að um leið og Maga dó, var hún
skorin á kviðinn, og eftir venju voru þar
tvö lömb falleg og stór. Þau voru tekin
úr fylgsni sínu og borin á teppi inn á
ganginn í íbúðarhúsinu, meðan verið var
að sjá, hvort þau sæktu í sig veðrið og
kæmust til lífsins. Jú, þau voru vel lif-
andi, og þegar búið var að þurrka af
þeim, reistu þau upp höfuðin og jörmuðu
í fyrstu undur veikt og svo aftur sterk-
ara. Þeim virtist ætla að verða borgið.
Þarna hlaut lífsþrótturinn að halda velli.
Eftir nokkurn tíma þurftu þau að fá nær-
ingu og þá hlutu þau að komast á fót.
En margt fer öðruvísi en ætlað cr.
Þeim var gefinn ofurlítill skammtur af
mjólkurblandi til að byrja með, á með-
an meltingin væri að opnast, en eitthvað
var þetta öðruvisi en það átti að vera.
Meltingarfærin tóku ekki á móti fæðunni.
Það lítið, sem niður fór, kom upp úr
þeim aftur eða settist í kokið, og þau
dóu eftir lítinn tíma, livort á eftir öðru.
Þetta voru töluverð vonbrigði, ekki sízt
fyrir þau Sigga og Fanneyju litlu, sem
liöfðu hlakkað svo mikið til að gefa
lömbunum og sjá þau stækka.
Allir voru nú á einu máli um það, að
það yrði að segja þessa sögu, og að
minnsta kosti gera tilraun ’ til að yrkja
erfiljóð eftir þessa sérstöku fjölskyldu,
sem nú var horfin burt af sjónarsviðinu.
Það var líka það eina, sem hægt var að
gera úr því sem komið var. Þarna var
lögmál lífsins á ferðinni með sínu sterka
afli. Og því varð ekki breytt fremur nú
en áður, þegar það sagði til sin i öllu
sinu veldi. „ , , .
Bergþora Palsdottlr
(frá Veturhúsum).
349