Æskan - 01.07.1970, Blaðsíða 22

FRANCOIS
rancois horfði niður á bera fætur
T f sína og bætt fötin. ,,Pabbi,“ sagði
hann, ,,ég skammast mín, þegar
ég kem í skólann. Ég er eini
drengurinn f bekknum, sem ekki á skó.“
Faðirinn klappaði á beinaberar herðar
drengsins.
,,Ég veit það, góði minn,“ sagði hann.
„Það er erfitt. En ég get ekkert við þvi
M lauia
gert. Jörðin hérna gefur ekki mikið af
sér. En ef til vill kemur sá dagur, að ég
get keypt skó bæði handa þér, systrum
þínum og móður þinni. Við verðum að
vera þolinmóð."
Francois beit sig I neðri vörina. Hann
gekk að eino glugganum á kofanum og
starði út. Hann átti heima í strákofa á
eyjunni Haiti. Héraðið heitir Fermathe.
Brún augu hans horfðu á bugðóttan veg-
inn niður eftir til Port-au-Prince, höfuð-
borgar Haiti.
Francois vissi vel, að jarðvegurinn var
ekki upp á það bezta. Kringum bæinn og
langt út frá honum sá Francois trén niður-
brótin. Rok og regn hafði skolað jarð-
veginum brott, svo sá í bera fjallsgrund-
ina á mörgum stöðum.
Þessi lltilfjörlegi reitur, sem kofinn stóð
á, gat ekki gefið annað af sér en baunir
og banana. Francois minntist þess ekki
að hafa nokkru sinni bragðað aðra fæðu.
Og daglega urðu hann og faðir hans að
ganga þrjá kílómetra eftir mjóum fjall-
stígum til að sækja vatn.
Francois sneri sér við til að segja við
föður sinn, að honum þætti leitt, að hann
skyldi kvarta yfir því að eiga ekki skó
á fæturna. En faðir hans var farinn. Þá
heyrði hann í stunguskóflu, sem risti jörð-
ina íyrir utan. Hann hljóp út og hjálpaði
358