Æskan - 01.07.1970, Blaðsíða 43

HJALP I VIÐLOGUM
í síðasta blaði byrjuðum við á að segja frá algengustu óhöppum og meiðslum, sem alltaf geta komið
fyrir, ekki sízt í ferðalögum, og hvernig þið eigið að ráða bót á þeim til bráðabirgða. Lesið þessar
ráðleggingar vandlega, svo að þið
7. Daginn eftir skein sól í heiði og
Óla og Níls kom suman um að flyt.ja
sig niður að sjó. I>ar hittu þeir aðra
drengi og reyndu ýmsar iþróttir við
])á. Einn þeirra fékk sand í augun,
og þó að hann reyndi að skola þau i
sjónum, vildi eitt kornið ekki fara. Óli
dró neðri augnahvarminn niður og náði
korninu með horninu á vasaklútnum
sínum. Svo náði hann öðru undan efra
augnalokinu.
10. „Það getur sjálfs'agt hver klauf-
inn gert,“ sagði Óli, en Níls andmælti
því og byrjaði nú á fyrirlcstri: „Fyrst
skal losa um allt, sem þrengir að háls-
inum, og sjúklingurinn skal sitja upp-
réttur, en ekki niðurlútur. Dýf vasa-
klút í kalt vatn og þrýst honum að
nefinu. I’rýst nösunum fast saman í
nokkrar minútur með þumal- og visi-
fingri — líka má nota þvottaklemmu
til þess. Ef þetta dugir ekki, skal troða
vattlagði upp i nasirnar ...“ Meðan á
]>essari ræðu stóð hafði Óli sofnað.
muniö þær, ef svo illa kynni aS
8. Hefði það fest sig í hornhimnuna,
hefði drengurinn orðið að fara til
læknis og ieggja hómull á augað á með-
an og bindi urn það, svo að það hreyfð-
ist sem minnst. — Nú steyptu þeir
sér i sjóinn. Þeir köfuðu og æfðu sig
í kafsundi, og nú varð Óli illa úti,
aldrei ]>essu vant. Hann fékk sjó í
aðra hlustina, en vitanlega vissi hann
ráð við því. Hann hallaði höfðinu á
hlið, svo að vatnið rynni út, og rétti
handlegginn niður og kreppti linefann.
Svo heyrðist ofurlítill smellur, og
heyrnin komst i lag aftur.
11. Daginn eftir var stcikjandi liiti,
en Óli og Níls afréðu samt að fara i
löngu gönguna, sem þeir höfðu ákveð-
ið. Óli tók kollhúfuna sína og ráðlagði
Nils að gera eins.
„Æ, alltaf ertu með þessi lieilræði,"
sagði Nils, „maður skyldi halda, að
maður væri í sumarferð með langömmu
sinni." Samt fór hann að ráðum Óla,
og þegar tveir drengir, sem fram lijá
gengu, glottu að þeim af því að þeir
voru með liúfu i svona hita, kallaði
hann til þeirra, að þeir væru heimsk-
ingjar að ganga berhöfðaðir í svona
sólskini.
i, að þið þyrftuð á þeim að halda.
9. Félagarnir tveir voru að livíla sig
eftir miðdaginn. Hvorugur ])eirra var
sólginn í að ])vo diskana, og þeir fóru
að tala um Svein, sem ekki komst með
þeim. „Það hefði verið gott að hafa
hann hérna til að þvo upp,“ sagði Óli,
„en hún mamma hans vildi ekki lofa
honum að fara, því að honum hættir
svo við að fá blóðnasir." Nils leit á
Óla: „Var það ekki annað? Það ætti
þó að vera auðvelt að stöðva blóðnas-
ir.“
12. Á heimleiðinni hittu þeir aftur
drengina tvo, og það var auðséð, 'að
annar þeirra hafði fcngið sólstun^u,
— hann var kafrjóður í framan og
með mikinn lijartslátt. Óli var fljótur
að koma honum í skugga og sendi Nils
eftir skjólu af vatni á næsta bæ. Svo
losaði hann um fötin á drengnum, og
þegar Níls kom aftur með vatnið, lagði
Óli kalda bakstra á ennið á drengnum
og l)aðaði hendur og handleggi hans
i köldu vatni. Aður en þeir héldu áfram
kom Óli drengnum fyrir á bænum, svo
að hann gæti jafnað sig aftur. Og
Níls liætti að kalla Óla langömmu, þvi
að liann reyndist alltaf hyggnastur.
Þátturinn „HJÁLP í VIÐLÖGUM“
endar í næsta blaði.