Æskan - 01.07.1970, Blaðsíða 9

hermennirnir viku tii hliðar fyrir Andrési. Hann gekk hnar-
reistur fram hjá þeim í átt til hallarinnar. Nú gekk hann
upp margar, margar marmaratröppur, svo lá leiðin eftir
nokkrum löngum göngum, unz hann kom skyndilega inn
[ danssal, sem var lýstur upp með sklnandi Ijósum.
Þar inni voru konur klæddar mjög fallegum silkikjólum
og að auki höfðu þær skreytt sig með dýrmætum gimstein-
um. Svo voru þar karlmenn í glæsilegum einkennisbúning-
um og báru á brjósti sér orður skreyttar gulli, silfri og
demöntum.
En fegurst af öllum var prinsessan sjálf, og þegar hún
sá Andrés í dyrunum, flýtti hún sér til hans og heilsaði
honum.
Samkvæmisgestirnir sneru sér strax við til að sjá, hverj-
um hún heilsaði. Og þeir hneigðu sig allir djúpt, þegar
Andrés kom gangandi við hlið hennar með fínu, rauðu
húfuna á höíðinu. Hann hlaut að vera einhver prinsinn.
Prinsessan leiddi hann að borði i hinum 0nda salarins.
Á það hafði verið lagður gullborðbúnaður og glös stóðu
þar fyllt með göfugum veigum. Einnig voru á borðinu stór
silfurföt með alls konar kökum og ískremi, og skálar voru
þar með súkkulaði og konfekti. Prinsessan settist á gull-
stól og Andrés við hlið hennar.
,,En þú mátt ekki þorða með húfu á höfðinu," sagði hún.
„Jú, ég borða jafnvel, þó ég hafi húfuna," sagði Andrés
og greip í hana með báðum höndum.
Prinsessan brosti.
„Viltu gefa mér húfuna, ef þú færð einn koss í staðinn?"
sagði hún.
Andrés hristi höfuðið. Prinsessan var yndisleg, og hann
vildi gjarnan fá koss frá henni, en hann gat ekki látið frá
sór húfuna, sem mamma hans hafði saumað.
Nú fyllti prinsessan vasa hans af súkkulaði og konfekti.
Síðan lagði hún demantshálsmenið sitt um háls honum og
kyssti hann.
„Viltu nú láta mig fá húfuna," sagði hún.
Andrés þakkaði henni kurteislega fyrir hálsmenið og
góðgætið, en sagðist þvi miður ekki geta látið húfuna sina.
Nú opnuðust stóru dyrnar á salnum og kóngurinn gekk
inn. Hann bar purpurarauða kápu á herðum og hún var
brydduð hreysikattaskinnum. Á höíði bar hann gullkórónu,
sem í voru glitrandi demantar. Hann kom auga á Andrés,
þar sem hann sat við hlið prinsessunnar, og brosti vin-
gjarnlega til hans.
„Þú ert með fallega húfu, ungi maður,“ sagði kóngurinn.
„Viltu skipta á henni og kórónunni minni?“
Hann tók af sér kórónuna og ætlaði að fá Andrési hana.
En Andrés sýndi engin merki um, að hann ætlaði að taka
af sér húfuna. Hann vissi, að ekki mátti mótmæla því, sem
kóngurinn sagði, og þess vegna sagði hann ekki neitt.
Hann greip eins fast og hann gat með báðum höndum utan
um húfuna og hljóp af stað eins hratt og hann komst, þvert
yfir gólfið í salnum, síðan eftir hinum óralöngu göngum,
niður allar marmaratröppurnar og fram hjá vörðunum tveim-
ur í hiiðinu. Þeim varð bilt við.
Hann hugsaði ekki um annað en að komast heim með
345