Æskan - 01.07.1970, Qupperneq 24

„Hvert hefur hún farið?" tautar hann fyrir munni sér. „Við verð-
um að leita hennar um alla eyjuna."
Leitin hefst, en hvorki finnst tangur né tetur af Skellu.
Palli hleypur niður að ströndinni og hittir þar nokkur stór börn.
Það eru þau Jóhann, Jenný og Súsanna, sem leika sér með fleka.
„Halló,“ kallar Palli. „Komið strax að landi! Okkur vantar
hjálp. Skella er týnd, og við verðum að leita um allan skóginn."
Börnin þrjú stökkva þegar í land og vilja fúslega veita liðveizlu.
Nokkru síðar bætist enn liðstyrkur, og loks taka nær allir íbúar
Krákueyjar þátt í leitinni að litlu stúlkunni.
Allt kjarr er vandlega rannsakað, sérhver hola og skurður
skoðaður.
Og meðan á öllu þessu stendur... er Skella komin heim
aftur og skríður upp eldhúströppurnar á stuttu fótunum sínum.
Hún kemur inn í eldhúsið og rekur strax augun í afrek Melkers
þar, og hún stenzt ekki penslana og málningardósirnar. Skella
tekur pensil og bætir málningu á eldhússkápinn .. .
Hún skríður upp á stól og málar meira. Hún málar gular skellur
á rauðu fletina og bláa bletti á gulu fletina, og hún er himinlif-
andi og hlær hátt. En hvað er gaman að mála!
Smátt og smátt fer hún þó að þreytast á þessu, og hún fer
að sakna þeirra hinna. Hvar eru Palli, Skotta og Stina og Melker?
Hún yfirgefur eldhúsið, stiklar yfir grasflötina og heldur í áttina
að ströndinni. Þar rekst hún á yrðlinginn, sem hefur villzt í öllum
vandræðunum. Skella fylgist nú með litla dýrinu með stóra, loðna
skottið. Og henni semur vel við yrðlinginn.
Skella rekur augun í flekann, sem Jóhann og hin börnin yfir-
gáfu. Hann ris og hnígur á bylgjunum við sjávarmálið. Og áður en
varir er Skella komin um borð ásamt yrðlingnum. Hún veitir því
enga eftirtekt, að flekinn rennur nú hægt frá landi.
Þegar Palli kemur niður í fjöruna skömmu síðar, er flekinn
i verzlun Nisse kaupmanns.
þegar kominn nokkra tugi metra frá landi. Hann sér, að Skella
situr á flekanum, og veit, að nú eru góð ráð dýr. Hann má ekki
eyða tíma í að kalla á hjálp, og því stekkur hann út í sjóinn í
öllum fötum og syndir að flekanum. Þegar hann kemur að hon-
um, segir hann ávítandi við Skellu:
„Þú ert alltof lítil til þess að fara ein á sjóinn. Og það var
gott, að ég fann þig. Ég skal aldrei framar vera þér reiður eða
öfunda þig. Nú verðum við að reyna að komast að landi. Ea það
verður víst erfitt, því að vindurinn blæs I seglið. Ég er hræddur
um, að okkur reki lengra frá landi. Og ég veit ekki, hvernig ég á
að stjórna þessu farartæki."
Fjöldi manna hefur nú leitað um allan skóginn og nú er hópur-
inn kominn' niður að höfninni. Melker er mjög miður sín og ör-
væntingarfullur. Hann heldur enn á skó Skellu, eina merkinu eftir
tröllabarnið . ..
„Þetta er hræðilegt," segir hann. „Skella er gjörsamlega horf-
in, og við erum þess nú vísari, að hún er ekki í skóginum. Hvar
í ósköpunum er hún þá?“
Hann skyggnist út á sjóinn og kemur auga á lítið gufuskip,
sem kemur siglandi í áttina að hafnargarði Krákueyjar.
„Æ, æ,“ kveinar hann, „hvað á ég að gera? Malín kemur heim
með gufuskipinu, og hvernig get ég útskýrt fyrir henni, að Skella
er horfin okkur?“
Melker hetur enga hugmynd um, að skipstjórinn á litla gufu-
skipinu hefur þegar komið auga á litla timburflekann, sem rekur
stjórnlaust fyrir hvitum seglum. Gufuskipið hafði skömmu áður
numið staðar og bjargað þeim um borð, Palla, Skellu og yrðlingn-
um. Malín varð yfir sig hrædd, þegar hún sá litlu dóttur sína á
sjónum, en andartaki síðar er hún glöð og hamingjusöm og
þrýstir henni að sér.
Hún átelur Palla, því að hún heldur, að hann hafi tekið upp á
því að fara með hana í siglingu. En Palli útskýrir þá fyrir henni,
hvað gerzt hefur.
Nú stefnir skipið inn að bryggjunni, og Malin sér föður sinn
standa þar og bíða komu þess. Hann virðist vera mjög tauga-
óstyrkur.
Malín ákveður að veita föður sínum duglega áminningu, og
þegar skipið liggur við landfestar, segir hún við Palla: „Leiddu
nú Skellu með þér. Farðu ekki strax í land. Ég ætla að tala við
pabba íyrst og láta eins og ég viti ekkert."
Melker er alveg utan við sig og blóðrjóður í framan, þegar
hann heilsar dóttur sinni.
„Elsku Malín mín,“ segir hann. „Því miður hefur gerzt leiðin-
legur atburður, en þú skalt ekki verða hrædd, heldur reyna að
taka þvl rólega. Við hljótum að íinna hana, og allt fellur aftur í
Ijúfa löð.“
„Hvað segirðu?" spyr Malín.
„Jú, hm . . . Sjáðu nú til. Skella er týnd. En við erum öll að
leita hennar. Og við finnum hana fljótlega, því máttu treysta."
360