Æskan - 01.10.1971, Qupperneq 17

Mads mús hafði eignazt nýtt hjól. Það var svart og gljá-
andi með spegilfögrum hjólum og brettum. Mads var hreyk-
inn og glaður, þegar hann sveiflaði sér á bak og hjólaði út
í skóginn. Það suðaði skemmtilega í hjólunum, þegar þau
runnu eflir veginum, eins og líka ný hjól eiga að gera, og
enda þótt ekki væri svo mikið sem kattarkvikindi á vegin-
r;m, lét Mads bjölluna ganga i sífellu: Dingaling! Hér kem
ég! Loksins hitti Mads skógardúfu. Hann stökk af hjólinu
og spurði: — Heldurðu ekki, að hjólið mitt sé það fallegasta-
í heiminum? Sjáðu bara, hvernig það gljáir! Og heyrðu,
hvernig suðar í þvi!
— Jú, víst er það fínt, Mads, sagði skógardúfan, — en
gættu að þár, að skjórinn sjái það ekki. Honum hættir til
að stela öllu, sem gljáir, og ef hann sér, hvernig hjólið
þitt skín og glitrar í sólskininu, er hann vís til að taka það
af þér.
Mads sagðist skyldi gæta að sér, og svo ók hann áfram.
Tveir toppskjórar, sem sátu uppi í tré, komu auga á
Mads.
— Hæ, hæ, gargaði annar, — hefurðu séð þetta fallega,
spegilfagra, sem kemur veltandi þarna eftir veginum? Það
gæti orðið til prýði í hreiðrinu okkar.
— Hvernig ætlarðu að ná [ það, pabbi? spurði hinn.
— Koma dagar, koma ráð, svaraði hinn fyrri, — en fyrst
um sinn skulum við fljúga á eftir honum og sjá, hvert hann
er að fara.
Skömmu seinna var Mads orðinn þreyttur á að hjóla.
Hann steig af hjólinu og lagði sig við vegarbrúnina, til þess
að hvila sig dáiítið, en hann var nú þreyttari en honum
hafði dottið í hug, og brátt var hann sofnaður.
Hjólið lá þarna við hliðina á honum og glampaði á það
i sólinni. Skjórarnir, sem höfðu elt Mads allan tímann, sáu,
að nú var tími til kominn að taka hjólið. Þeir flugu niður á
veginn og hoppuðu svo varlega nær honum.
— Nú tekur þú i framlappirnar á því og ég i afturlapp-
irnar, hvíslaði skjórapabbi, — og svo fljúgum við burt með
það. Gættu þess að vekja ekki Mads mús.
En um leið og skjórarnir hjuggu hvössum nefjunum í hjól-
barðana, sprungu þeir með háum hvelli. Loftið streymdi út
og feykti skjórunum langt, langt eftir veginum. Mads vakn-
aði við hávaðann nógu snemma til þess að sjá skjórana
læðast inn á milli trjánna. Hann var fokvondur, því að nú
varð hann að teyma hjólið alla leið heim.
En framvegis — þegar gert hafði verið við hjólið — gat
hann farið allra sinna ferða á því i friði fyrir skjórunum.

7YUfL'(/^
Milli 2% og 4% allra skólabarna þjást af þessum galla,
sem íyrst varð vart við árið 1896 af enskum skólalækni, J.
Kerr að nafni. Starfsfélagi hans, augnlæknirinn W. P. Morg-
un, gaf sama ár sjúkdómnum nafnið „stafblinda". Sjón
hins stafblinda er eins góð og heilbrigðs barns og gáfurnar
eru oftast yfir meðallagi. Gallinn lýsir sér oftast í því, að
hinn stafblindi víxlar stöfunum meðan á lestrinum stendur,
einkum þeim, er líkjast hver öðrum eins og t. d. b og d,
p og q, C og G, B og R o. s. frv. Hinn stafblindi getur
ekki myndað sér orðmyndir, og verður lesturinn því mjög
hægur. í flestum menningarlöndum er mikið gert til þess
að hjálpa þessum börnum með því að hafa sérskóla fyrlr
þau. í þessum sérskólum læra nemendurnir að lesa og hafa
þeir til þess stafróf með lausum stöfum, og með því geta
þeir lært að lesa á eðlilegan hátt.