Æskan - 01.10.1971, Page 20

Eru einhverjar ókunnar sækindur til eða ekki? Þessi
spurning hefur verið mikið rædd. Nokkrir álíta, að þær
séu til, en hinir vantrúuðu segja: Komið með sannanir. En
því er nú verr, að áþreifanlegar sannanir vantar, og því fer
nú fyrir mér eins og fleirum, að þó að maður hafi orðið
var við það, sem maður álitur óeðlilegt, eða blátt áfram
ekta sjóskrímsli, þora fæstir að minnast á það, þvi að al-
menningur myndi kalla þá lygara. Sama er mér, þótt mér
sé borið slikt á brýn, því að ég segi hér aðeins frá atburði,
sem ég var sjónarvottur að, eins og hann kom mér fyrir
sjónir.
Árið 1943 var ég vitavörður Höskuldseyjarvitans. Þá
gerðist það að haustlagi, að nábúi minn var staddur hjá
mér. Ég var að lagfæra bátinn hans, sem hafði brotnað
lítilsháttar. Ég hafði oliulukt hjá mér, og einnig sendi
vitinn hvítan Ijósgeisla niður í lendinguna, svo að annað
slagið var mjög bjart í kringum mig. Ég átti nokkrar klndur,
sem ég setti í hús á kvöldin. Nú urðu þau verkaskipti hjá
mér og nábúa mínum, að hann hirti kindur mínar meðan
ég baukaði við bát hans. Ég vissi, þegar hann var búinn
að hýsa, en ég var þrár og vildi Ijúka við verk mltt áður
en ég borðaði kvöldmat.
Ég hafði heyrt svo margar sögur af fjörulalla, að mig
langaði sannarlega til að klófesta hann, og þvi hafðl ég
ætið með mér mjög góðan riffil, sem ég áttl, þvi að lalli
gat alltaf sprottið upp hvenær sem var eins og fjandinn
úr sauðarleggnum, og þá var eins gott að vera viðbúinn
honum. Mér fannst ég vera öruggur að mæta honum og
kveið engu öðru en því, að rekast ekki á hinn margþráða
lalla! —
Jæja, þar sem ég er að bogra við bátinn með skotvopnið
mér við hlið, hlaðið holkúlu, verður mér litið útundan mér
niður eftir fjörunni og sé þá — hvað haldið þið? Aðeins
skepnu á fjórum fótum. Ég upp til handa og fóta. Þið
haldið efalaust, að ég hafi þrifið riffilinn, sem ég átti þó
vitanlega að gera. Nei, ekki aldeilis! Ég tók bara sprettinn
niður i fjöruna, því að i einfeldni minni sýndist mér þetta
vera hrúturinn minn, og ég ætlaði því að vikja honum upp
á túnið, en hann var mér fljótari og henti sér hreinlega í
sjóinn, og þegar vitinn sendi Ijósgeisla sinn út yfir voginn,
þá sá ég báruna frá þessari skepnu vera að detta nlður.
Ég stóð þarna eins og illa gerður hlutur og bölvaði hrússa
í sand og ösku! En þá áttaði ég mig. Þetta var ekki eSIHegt.
Hrúturinn minn hafði lítið gert af þvi að stunda sjóinn og
var ekki l’klegur til slíkra hluta. Hvaða skepna var þetta?
Þarna hefur hún kannski verið búin að dvelja lengi að bakl
mér og horfa á þessa tvífættu skepnu, sér þess grandalaus,
að ég réði yiir þeim, sem gat valdið henni bráðum bana;
og ég grandalaus um þá hættu, sem ég var i, ef skepna
þessl hefði verið blóðþyrst. Hvað var hér á ferðinni? Vill
kannski einhver lesandi gefa mér haldgóða skýrlngu á
þessum fyrirburði? — Sjálfur er ég ekki í nokkrum vafa um,
að hér hafi fjörulalli verið á ferðinni.
(Sögn Stefáns i Stykkishólmi, 1965).
„Pabbi," kallaði hann svo, og svipur hans Ijómaðl af gleði, —
„við fáum þá prinsessu, þrátt fyrir allt. Svínahirðirinn fær hálft
kóngsríkið, en ég fæ þessa fögru mey, — ef hún þá kærir slg
um mig."
Og ungfrúin var ekki sein að átta sig, hún svaraði strax játandl.
Hún ætlaði ekki að fleygja frá sér svo glæsilegu tækifæri.
Og nú voru konungshjónin ekki með neinar vangaveltur i þessu
máli. Kóngssonurinn, rikiserfinginn, hafði tekið gleði sfna á ný og
vildl kvænast glæsilegri, ungri sveitastúlku. Hann skyldi þá lika
fá það þegar í stað, þar sem lög rikisins lögðu engar hömlur
við því.
Fáum dögum selnna var svo haldin afar fjölmenn og íburðar-
mikil veizla i konungshöllínni ög bárust fregnlr af herinl um morg
lönd. Og upp frá því var kóngssonurinn alltaf glaður og Ham-
ingjusamur og tók brátt við stjórn ríkisins.
En svínahirðirinn ungi fékk auðvitað líka stórkross Hláturs-
orðunnar með stjörnu og keðju, og fjöður hlátursfuglsins í hattlnn.
S. G. Þýtt og endursagt.
18