Æskan - 01.10.1971, Side 22

Ekki þarf að lýsa þvi, hversu miklar
framfarir hafa orðið í flugmálum íslend-
inga síðustu áratugina. Er nú svo komið,
að nú flytja þotur íslenzku flugfélaganna
póst dag hvern bæði til Evrópu og Ame-
riku. Þrátt fyrir þetta er enn sendur mikill
póstur með skipum. Einkum eru það
þyngri sendingar, sem dýrt er að senda
í flugi.
Hvað sendir fólk í pósti? í fyrstu voru
það eingöngu sendibréf, og vissulega er
enn mikið sent af bréfum í pósti. Hér
á íslandi eru sendar um sex milljónir
bréfa á ári. Fyrir rúmiega einni öld kom
póstkortið til sögunnar, og um síðustu
aldamót var farið að myndskreyta það.
Slík myndskreytt póstkort eru geysivin-
sæl, ef senda þarf stuttar kveðjur, ekki
sízt á ferðalögum. Það er ódýrara að
senda póstkort en bréf, enda eru þau
af afmarkaðri stærð og send opin, þ. e.
án umslags. Hér á landi eru send um
250.000 póstkort á ári. Þá má geta svo-
nefnds „prentaðs máls“, sem er t. d.
bækur, blöð, prentuð spjöld, jafnvel jóla-
kort með vissum skilyrðum. Burðargjald
undir prentað mál er lægra en fyrir bréf
og póstkort, og þess vegna verður prent-
að mál að sendast í umbúðum, sem eru
þannig, að auðvelt sé að kanna inni-
haldið. Islendingar senda tæpar tvær
milljónir sendinga á ári, sem flokkast
undir prentað mál, auk þess sem útgef-
endur blaða og tímarita senda rúmar
fjórar milljónir blaða og tímarita.
Auk bréfa og þess háttar tíðkast
mjög að senda alls konar vörur í pósti,
og eru a. m. k. allar þyngri vörur og
fyrirferðarmiklir hlutir sendir í böggla-
pósti. Fyrir jólin senda einstaklingar
mikið af bögglum, bæði innanlands og
til útlanda, og þarf ekki að fjölyrða um,
hvað í þeim muni vera.
Auk venjuiegra bréfa hefur póstþjón-
ustan frá alda öðli annazt flutning pen-
inga í svonefndum peningabréfum. Síð-
ar meir var fundið upp einfaldara ráð
og ódýrara til þess að senda peninga
frá einum stað til annars og voru það
póstávisanir. Er þá upphæðin, sem
senda á, greidd pósthúsinu, en það
sendir póstávísunina pósthúsinu, þar
sem viðtakandi býr, og borgar það
pósthús síðan viðtakandanum upphæð-
ina, sem sendandinn greiddi í upphafi.
Enn einfaldara form á greiðsluvið-
skiptum í pósti var fundið upp fyir
tæpri öld, og er það póstfærsluþjón-
ustan eða póstgíróþjónustan, en þá geta
menn opnað pósthlaupareikning og
þurfa því ekki einu sinni að ómaka
sig á pósthúsið, heldur láta færslubeiðn-
ir sínar í næsta póstkassa í sérstöku um-
slagi, árituðu til póstgíróstofunnar.
En tvíburarnir fóru ekki strax. Það var eins og þeim
lægi eitthvað meira á hjarta.
„Já, kennari," sagði Anna María loksins feimnislega.
„Okkur langaði til að segja þér, að við höfum talað við
mömmu um það, hvort ekki væri hægt að losna við að
veita áfengi í fermingarveizlunni okkar, — en mamma hélt,
að það mundi verða mjög erfitt að komast hjá þeirri venju.
Allar þær fjölskyldur, sem þau hefðu kynni af, neyttu
áfengis, og þá ... og þá ...“
En þá hafði Anna María sagt, að hún væri ritstjóri
bekkjarblaðsins þeirra í skólanum, „Á móti straumnum",
og það hefði á stefnuskrá sinni að fjarlægja áfengi úr
veizlum og þá ekki sízt fermingarveizlum. Og hún sagðist
hafa spurt mömmu, hvort hún vildi nú ekki fallast á að
veita aðeins hin ágætu, óáfengu ávaxtavín í fermingar-
veizlu tvíburanna sinna. Og hugsaðu þér, — mamma var
reyndar fús til þess, þegar hún hafði rætt málið við pabba,
og hann ekki verið þvi mótfallinn. Tvíburarnir skyldu fá
að ráða í þetta sinn.
Og þegar þessi djörfu og efnilegu börn höfðu kvatt og
gengið út úr kennslustofunni, vöknaði Evu um augu, —■
hún var svo hrifin og stolt af þessum nemendum sínum
I veizlunni var Evu skipað til sætis hjá fjölskyldunni, og
henni duldist ekki, hve þakklátir tvíburarnir voru foreldrum
sínum fyrir það að framkvæma að fullu stefnuskrá blaðsins
þeirra.
Þegar pabbi hafði lokið ræðu sinni, greip hann í fyrstu
ósjálfrátt til glassins. En hann áttaði sig fljótt og sagði með
sólskinsbros á vörum:
„I stað þess að drekka skál okkar ágætu fermingarbarna,
hyllum við þau með þvi að syngja:
„Að lifa, það er að leita. Þess lífgjafinn krefst af þér.
Að lifa er að sjá og sýna, hvað sannast og réttast er.“
Veizlan tókst á allan hátt mjög vel. En það, sem Evu
þótti þó vænst um af öllu, voru þakkirnar hlýju og hand-
takið, sem hún hlaut hjá föður tvíburanna, þegar hún kvaddi
i anddyrinu um kvöldið.
Sigurður Gunnarsson þýddi.