Æskan - 01.10.1971, Síða 25

Dag nokkurn sagði Lao San við föður sinn: „Ég vii fara héðan og sjá
fyrir mér sjálfur."
„Gott! Þú hefur blessun mína," sagði faðir hans. „En mundu nú eftir þvl,
að þú mátt ekki koma hingað aftur, nema þú komir með fimmtíu silfurkistur
með þér."
Lao San fór af stað og flæktist um, því að hann hafði engan sérstakan
ákvörðunarstað í huga. Hann betlaði sér mat og þvoði fötin sín sjálfur. Hann
var ekki vel birgur af fötum. Hann varð strax að þvo hinar buxurnar sinar, ef
hann skipti um buxur, og því var algeng sjón að sjá hann með staf um öxl,
sem á héngu rennandi votar brækur. Þegar hann hafði verið á ferð nokkra
daga, kom hann til Yungchang, en þar var silfurnáma. Um þetta leyti fannst
ekkert silfur i námunni og hafði ekki fundizt þar lengi. Námufélagið var að
verða gjaldþrota. Fólkið, sem vann í námunni, hafði þungar áhyggjur. Það
reyndi að fá betri og færari verkstjóra, en það tókst ekki og þvi leitaði það
til spámanns og bað um ráð.
„Bráðlega gengur maður með fána fram hjá námunnl ykkar," sagði spá-
maðurinn. „Hann verður verkstjóri ykkar."
Fólkið við námuna stóð og starði út í bláinn og beið þess, að maðurinn
birtlst, sem gæti orðið verkstjóri þeirra. Og innan skamms sáu mennirnir
tötralegan náunga koma eftir þjóðveginum. Hann bar staf, sem á héngu
9amlar buxur.
..Getur það verið, að þetta sé nýi verkstjórinn okkar?" hvislaðl einn námu-
hiannanna hikandi að öðrum. „Hann líkist helzt betlara; hvernig ætti hann að
9eta stjórnað námugrefti?"
„Við verðum að ná i hann," svaraði hinn. „Hartn gæti verið maðurinn, sem
Sþámaðurinn sagði að mundi koma. Við skulum fara með hann í námuna og
vita, hvað hann getur gert. Seinna ákveðum við svo, hvort hann verður verk-
stjóri okkar eða ekki."
Þeir fóru alllr til Lao Sans. „Hættu að ferðast," sögðu þeir við hann. „Vertu
kyrr og farðu að vinna í námunni okkar, ungi maður."
Lao San var mjög svangur, og frómt frá að segja hafði hann verið að veita
Þvi fyrir sér, hvar hann gæti sníkt sér matarbita. Þegar hann heyrðl, að
tólkið vildi fá hann til að vinna i námunni, ieizt honum vel á þá hugmynd, þvl
Þar fengi hann þó mat. Hann fór því með þeim inn f húsið.
Námuverkamennirnir báðu Lao San að koma með sér til fjallanna og segja
Þeim, hvar þeir gætu fundið silfur.
Lao San benti út I bláinn og sagði: „Þið finnið áreiðanlega silfur, ef þlð
Ðrafið hérna." Námumennirnir byrjuðu að höggva og grafa. Þeir sáu glampa
á eltthvað innan um moldina og grjótið. Þeir aðgættu það betur. Og sjá, það
var silfur! Námumennirnir urðu yfir sig hrifnir.
Svo benti Lao San á fleiri staði út í bláinn og alls staðar sem hann benti
tannst þessi góðmálmur. Vitanlega gerðu námumennirnir Lao San að verk-
stjóra, og eftir það gekk rekstur Yungchang silfurnámunnar betur með
Þverjum deginum.
Lao San rak námuna i nokkur ár og varð vellríkur. Einu sinni var hann
að skoða allt silfrið sitt, og þá kom yfir hann heimþrá. „Það er mjög langt
síðan ég fór að heiman," sagði hann við sjálfan sig. „Ég get farið heim, án
Þess að angra föður minn, ef mér tekst að fylla fimmtíu kistur með silfri. Ég
ætla að athuga, hvað ég á mikið."
Hann taldi allt silfrið og sagði við sjálfan sig: „Nóg, nóg! Ég á meira en nóg
silfur tii að fylla fimmtíu kistur. Já, nú get ég farið heirn."
Hann keypti fimmtíu múlasna og setti kistu á bak hvers þeirra. Svo fór hann
sigri hrósandi heimleiðis með múlasnana sína. Nokkrum dögum seinna kom
Þann heim til föðurhúsa. Hann sat á múlasnanum sínum og taldi klsturnar.
Aðeins fjörutiu og níu! Hann taldi aftur og aftur, en þær voru aðeins fjörutiu
°9 níu. Hann varð mjög miður sín. „Hræðileg mistök, voðaleg mistök!" sagði
Þann ávítandi við sjálfan sig. „Ég er aðeins með fjörutíu og níu kistur og
kemst því ekki inn i hús föður rníns."
Auðvitað höfðu Lao San ekki orðið á mistök, þegar hann iagði af stað að
Þeiman. Honum láðist aðeins að telja með kistuna, sem var á múlasnanum,
sem hann reið sjálfur.
Dindill.
Kæra Æska.
Ég sendi þér nokkrar myndir, sem ég
tók i sveitinni. Ein myndin er af hundinum,
sem heitir Lappi, önnur myndin er af heima-
ganginum, sem við köliuðum Dindil, og sú
þriðja er af strákunum á hestbaki.
Kristín Norðmann,
Fjólugötu 11A, Reykjavík.
Strákar á hestbaki.
23