Æskan - 01.10.1971, Qupperneq 28

INGIBJÖRG JÓNSDÓTTIR
Hörpudiskurinn, sem vildi ekki
spila á óbó
Um morguninn, þegar hörpudlskurlnn litli vaknaöi, var selurinn
horfinn, og það fannst hörpudlskinum leiðinlegt. Hann hafði nefnl-
lega verið svo syfjaður kvöldið áður, að hann hafði steinsofnað
áður en selurinn hafði loklð sögunni og þvi aldrei heyrt endinn.
En þið fenguð að heyra alla söguna selsins, og kannski á hörpu-
diskurinn eftir að hitta selinn aftur. Vitið þið annars, að selir lifa
bæðl í sjó og á landi? Þeir anda með lungum en ekkl tálknum
eins og fiskarnlr, og þess vegna verða þeir alltaf að koma upp
tli að anda. En nú fór hörpudiskurinn að hreyfa slg í kringum
skerið. Hann vlssi nefnilega ekkert í hvaða átt hann átti að halda.
Hann var orðlnn villtur.
Hver haldið þið að hafj átt heima i iitlum helli undir skerinu?
Það var risastór og Ijótur kolkrabbl, og áður en hörpudiskurlnn
vissi af læddist einn endirin á elnum af þessum átta löngu örmum
kolkrabbans inn i skelina hans. Kolkrabbinn hafði laumazt aftan
að honum þegjandi og hljóðalaust, og nú ætlaði hann að taka
allan flskinn innan úr hörpudlskinum og borða hann, og þá hefði
hörpudlskurinn aldrei getað lært að spila á óbó eða gert neitt
framar. En hörpudiskurinn litli var snar í snúningum, og hann var
afar hugaður. Það sjáum vlð bezt á þvi, að hann skyldi þora að
leggja upp i þetta langferðalag aleinn.
Vltið þið, hvað hann gerði? Hann lokaði skelinni sinni eins fast
og hann gat og skellti framan af einum arminum á kolkrabbanum.
Sá var nú fljótur að flýja og storma beint á slysavarðstofuna til
að láta sauma sig saman. Það er ekkert gaman að missa framan
af hellum arml. Hörpudlskurinn skolaðl skelina sina margslnnis
innan úr sjó. Það var svo vont bragð af kolkrabbanum.
Svo hélt hann áfram ferðinni rólegur og sæll, og hann óttaðlst
ekkert mennina eða þurrlendið. Þeir gátu varla verið verri en
hákarlinn og kolkrabbinn eða allar hætturnar i sjónum.
En nú vikur sögunni að öðru meðan hörpudlskurinn er að hraða
sér til lands, enda kom ekkert merkilegt fyrir hann i sjónum eftir
þetta.
Það voru tvö systkini, María og Gunnar hétu þau, sem höfðu
fengið leyfi til að fara niður i fjöru og tina þar steina og skeljar.
Öllum börnum finnst skemmtilegt að fara niður i fjöru, en þau
mega bara helzt ekkl fara þangað ein. En Maria var orðln 11
ára, og hún var svo dugleg, að mamma hennar treystl henni alveg
til að gæta bróður síns. Gunnar var alltaf kallaður Gunni, og hann
var að verða sjö ára og átti bráðum að byrja að læra að lesa.
Hann var að vlsu byrjaður i skóla, en hann var ennþá að læra
stafina. Og þið vitið það öll, að fyrst lærir maður stafina, svo fer
maður að kveða að og loksins að lesa.
Þau voru búln að finna marga fallega steina og setja i tösk-
urnar slnar, og Gunni var sífellt að kalla tll systur sinnar:
— Sjáðu, hvað ég fann fallegan stein!
eða
— Sjáðu, hvað þetta er fínn kuðungur!
Skömmu áður en þau María og Gunni komu niður l fjöruna,
hafði hörpudisklnn rekið þar að landi. Og nú lá hann þarna í
litlum polll og hvíldi sig.
Hann var dauðþreyttur, og það hefðuð þið áreiðanlega líka
verið, ef þið hefðuð farið í svona langt ferðalag og þurft a®
ganga alla leiðina. Ég veit vel, að hörpudiskurinn synti, en sundið
var það sama fyrir hann og gangur er fyrir ykkur.
Þegar Gunni kom að pollinum, kraup hann á kné, og þarna sá
hann fallegustu skel, sem hann hafði nokkru sinni séð. Hann
hafði aldrei séð hörpudisk fyrr, og svo eru hörpudiskar, sem
rekur svona á land, venjulega meira eða minna brotnir og skemmd-
ir. En Gunni vissi vel, að Maria mundi aldrei ieyfa honum að taka
blauta skel með sér heim.
Hann hugsaði sig um smástund og svo tók hann skelina og
stakk henni í rassvasann. Hann hugsaði með sér, að þá myndi
Maria alls ekkert taka eftir þessu.
Svo héldu þau áfram að tína og safna i pokann sinn, Þvl
að Maria ætlaði að búa til skeljakassa og gefa beztu vinkonu
sinni i jólagjöf. Pabbl hennar hafði gefið hennl gamlan vindla-
kassa, og hún var búln að fóðra hann með flaueli að innan og
nú átti hún bara eftir að líma fallega kuðunga og skeljabrot
utan á hann. Og til þess þarf að safna ógrynnum öllum af skeljum
og kuðungum til að velja það bezta úr.
Loksins fannst Maríu komið nóg. Hún rétti úr sér og sagði:
— Jæja, Gunni. Þá förum við helm.
— Æi, nei, ekki strax! sagðl Gunni. — Við erum nýkomin
hingað.
— Nei, það fer að koma kvöldmatur, sagði Maria. — Þú veizt,
hvað mamma leggur mikla áherzlu á það, að við séum alltaf komin
heim fyrir kvöldlð. Og svo tók hún i höndina á Gunna og það var
alveg sama, hvað hann sagði, hún fór með hann heim. Alla leiðina
var hún að skamma hann fyrir það, hvað hann væri óhreinn á
hnjánum og höndunum, og hvað það væri nú skammariegt fyir
sig að þurfa að ganga með hann svona á sig kominn í gegnum
bæinn.
Gunna fannst það hreinasti óþarfi af henni að láta svona.
Hann vissi sem var, að mamma hans myndi skamma hann fyrir
þetta, þegar hann kæmi heim, og honum fannst nóg að ^
skammirnar einu sinni fyrir sama brotlð.
Enda stóð ekki á skömmunum hjá henni mömmu! Hún skellt'
saman lófunum i forundran og býsnaðist mikið yflr útlitinu á
honum Gunna. — Ó, þessir strákar, sagði mamma. — HvefS
26