Æskan - 01.10.1971, Síða 36

Sögur eftir Sigurbjöm Sveinsson
Barnablaðið ÆSKAN gefur út nú í haust Rit-
safn Sigurbjarnar Sveinssonar í tveimur bindum.
Sigurbjörn var kennari í Vestmannaeyjum og
skrifaði einhverjar fallegustu barnasögur, er rit-
aðar hafa verið á íslenzka tungu. Nú ætlum við
að birta fyrir ykkur, sem ekki hafið séð ritsafn
hans, fjórar sögur úr ritsafninu. Ritsafn Sigur-
bjarnar Sveinssonar verður óskabók allra barna-
heimiia við næstu jól.
TUNGLIÐ
Þarna er þá blessað tunglið uppi á brúninni, hugsaði
Stína iitla á Reykjum, þegar hún kom út á hlaðið. — Ó,
hvað það er fallegt. Ég heid ég verði annars að sækja það.
Ég get látið það i svuntuna mina.
Svo braut Stína upp á svuntuna eins og hún hafði séð
mömmu sina gera, þegar hún sótti eldivið. Síðan hljóp
hún upp fyrir túngarðinn og stefndi beint á tunglið.
— Hvað ertu að fara, Stina? kallaði mamma hennar á
eftir henni um leið og hún kom út á hiað.
Stina leit um öxl og gaf móður sinni góð og giid svör:
Sigurbjörn Sveinsson.
— Ég ætla bara að skreppa hérna upp á brúnina og sækja
tunglið.
— Komdu undir eins, barn, sagði mamma hennar.
Stína sneri við, þvi að hún var gott og hlýðið barn, en
þegar hún kom heim á hlaðið og leit við, sá hún hvar
tunglið var komið spottakorn upp fyrir brúnina.
Stína var döpur í bragði, þegar hún kom inn í baðstofuna.
Mamma hennar var ekki búin að kveikja, en þó var hálf-
bjart, því að tunglið skein inn um gluggann.
— Mig langar svo til að ná í það, sagði Stína við mömmu
sína. Hún benti út um gluggann á tunglið, sem skein (
himneskri dýrð og eilífri ró frá heiðum og bláum himni.
— Við getum ekki náð ( tunglið, elsku barnið mitt. Það
er lengra í burtu en þér sýnist, en við getum sungið um
það, sagði mamma hennar. Svo tók hún Stínu í fangið og
fór að róa með hana á rúminu sínu.
— Já, það er hægt að syngja um svo margt, sem maður
elskar og þráir, þó að maður geti aldrei öðlazt það, sagði
móðirin. Það var eins og hún væri að tala við sjálfa sig.
Svo söng hún með angurblíðum rómi:
Góða tungl, um loft þú líður
Ijúft við skýja silfurskaut,
eins og viljinn alvalds býður,
eftir þinni vissu braut.
Öllum þreyttum Ijós þitt Ijáðu,
læðstu' um glugga sérhvern inn.
Lát í húmi hjörtun þjáðu
huggast blitt við geislann þinn.
Þegar hún þagnaði, varð henni litið framan í Stínu, en
þá var hún sofnuð í fanginu á henni og brosti í svefninum.
SLÆGUR HESTUR
Mangi og Nonni á Björgum voru að leika sér úti [ góða
veðrinu. Þeir flatmöguðu á græna hólnum og góndu upp í
loftið. Himinninn var skýjaður, en þó sást heiður blettur á
einum stað.
— Heyrðu, Nonni! Hvernig stendur annars á þessu gati
þarna? spurði Mangi litli alveg forviða.
— Það skai ég segja þér, svaraði Nonni og setti upp
mesta spekingssvip. Hann benti með vísifingri á heiðríkju-
blettinn. — Þegar piltarnir voru að eltast við hann Neista
hans afa i gær, þá Iyfti hann afturfótunum svo hátt upp f
loftið og ætlaði að slá þá, en þá hefur hann líklega rekið
hófana upp í skýin og mölvað gat á þau.
— Óhræsið hann Neisti, að vera svona slægur! sagði
Mangi.
Svo þögnuðu drengirnir og einblíndu á heiðrikjublettinn.
34