Æskan - 01.10.1971, Síða 37

SNJOKERLINGIN
Nú skal ég víst búa til stóra snjókerlingu, sagði Siggi
viS sjálfan sig og óð út f skaflinn, en þá vildi svo vel til,
að Kaja systir hans kom út i sömu andránni.
— Eigum við ekki að búa til stóra snjókerlingu? sagði
Siggi.
— Æ, jú, það væri gaman, svaraði Kaja.
Svo fóru þau að búa til snjókerlinguna. Þau hlóðu hverj-
um snjókögglinum ofan á annan, og eftir dálitla stund var
kerlingin því nær algjör, hana vantaði ekki nema augu og
munn.
Það leið samt ekki á löngu áður en snjókerlingin var bæði
búin að fá augu og munn. Augun voru svört eins og nóttin,
og varirnar því miður dökkar, en þær hefðu auðvitað átt
að vera rauðar, því að þá er ekki gott að vita nema kerl-
ingin hefði orðið allt að eins fögur og hún Mjallhvít.
En úr hvaða efni bjó Siggi til augu og varir á snjókerl-
inguna? — Já, það var nú ósvikið efni. Ef þess konar efni
er borið á engi og tún, þá spretta fögur blóm og græn grös.
Siggi og Kaja stóðu svo himinlifandi glöð sitt hvorum
megin við snjókerlinguna og góndu á hana eins og tröll á
heiðríkju.
En það er af snjókerlingunni að segja, að hún starði út
í bláinn og leit ekki við börnunum. Hún var annars ósköp
kaldlynd. Hún unni ekki nokkrum sköpuðum hlut, hvorki á
himni né jörð, og aldrei var hún hrifin af neinu, hvorki
skáldskap, vísindum né listum.
En þegar keriingartetrið fann blíðan vorsólarylinn leggja
um sig alla, og þegar drottning himinsins brosti fra'Tan f
hana, þá viknaði hún þó svo, að hún grét úr sér bæði
augun.
SKIPIÐ SEKKUR
Guja litla á Kálfshamri átti lítinn dreng. Var líkami hans
úr gipsi gjör, en sál hafði drengtetrið enga, enda kom
Guju ekki til hugar að láta hann ganga menntaveginn. En
það var ekkert á móti því, að drengurinn gæti orðið góður
sjómaður, þó hann væri ekki hneigður til bóknáms.
Einn góðan veðurdag kvaddi Guja litla drenginn sinn
með kossi niðri í fjöru. Hún ætlaði að iáta hann róa til
fiskjar. Báturinn hans var Ijómandi fallegur hörpudiskur.
Það var blæjalogn. Guja horfði hugfanginn á hörpudisk-
inn, þar sem hann flaut á sjónum með drenginn hennar.
Allt í einu lék Ijúfur blær um vangann á henni. Hún sá,
hvar ofurlítil bára kom utan af hafi og færðist nær og nær.
Báran fyllti hörpudiskinn.
Guja stóð f fjörunni og grét fögrum tárum, þegar bátur-
inn hvarf niður í djúpið með drenginn hennar, sem hennl
þótti svo vænt um.
<
Q
OC
u.
2
D
ce
D
ö
:0
V)
í Svartaskóla
Sá skóii var í fyrndinni til úti f heiml,
sem hét Svartiskóli. Þar lærðu menn gald-
ur og ýmsan fornan fróðleik. Svo var til
háttað í skóla þessum, að hann var f jarð-
húsi rammgjörvu mjög; á þvf var enginn
gluggi, og var þar því alltaf niðamyrkur
inni. Enginn var þar kennari, og námu menn
allt af bókum, sem voru skrifaðar með eld-
rauðu letri, sem lesa mátti í myrkrinu. Aldrei
máttu þeir, sem þar lærðu, koma undir bert
loft eða sjá dagsljósið, á meðan þeir voru
þar, en það voru þrir eða sjö vetur, sem
þeir urðu að vera í skólanum til að verða
fullnuma. Hönd ein grá og loðin kom á
hverjum degi inn um vegginn og rétti skóla-
piltunum mat. En það áskildi sá sér, sem
skólann hélt, að hann skyldl eiga þann,
sem síðastur gekk út af þeim, sem burtu
fóru úr skólanum á ári hverju. En af þvf að
allir vissu, að kölskl hélt skólann, vildi
hver, sem gat, forða sér frá þvf að ganga
seinastur út úr honum.
Sæmundur í Svartaskóla
Einu sinni voru þrfr Islendingar f Svarta-
skóla: Sæmundur fróði, Kálfur Árnason og
Hálfdán Eldjárnsson eða Einarsson, sem
seinna varð prestur að Felli í Sléttuhlfð.
Þeir áttu allir að fara burtu í elnu, og bauðst
þá Sæmundur til að ganga seinastur út.
Urðu hinir því fegnir. Sæmundur varpaði
þá yfir sig kápu stórri og hafði ermarnar
lausar og engan hnapp hnepptan. En rið
var upp að ganga úr skólahúsinu.
Þegar nú Sæmundur kemur á riðið, þríf-
ur kölski f kápu hans og seglr: ,,Þlg á ég.“
Varpaði Sæmundur af sér kápunnl og
hljóp út. Hélt kölskl kápunnl einni eftir. En
járnhurðin rumdi á hjörunum og skall svo
fast aftur á hæla Sæmundi, að hælbeinin
særðust.
Þá sagði hann: „Þar skall hurð nærrl
hælum," og er það sfðan orðið að máltæki.
Þannig komst Sæmundur fróði burt úr
Svartaskóla með félögum sfnum.
Aðrir segja, að þegar Sæmundur fróði
gekk upp riðið og kom út f dyrnar á
Svartaskóla, þá skein sólin mótl honum,
og bar skugga hans á vegglnn. Þegar nú
kölski ætlaði að taka Sæmund, þá sagði
hann: ,,Ég er ekki seinastur. Sérðu ekkl
þann, sem á eftir mér er?“
Kölski þreif þá til skuggans, sem hann
hélt mann vera; en Sæmundur slapp út,
og skall hurðln á hæla honum. En upp frá
þeirri stundu var Sæmundur skuggalaus,
þvf kölskl sleppti aldrel skugga hans aftur.
35