Æskan - 01.10.1971, Qupperneq 44

HALVOR FLODEN:
Nú voru J)au aftur frjáls og gátu farið hvcrt sem ]mu vildu.
Drcngirnir ákváðu að fara í hcrjamó fram til fjalla, ■— hinna
fögru og viðáttumiklu heiðalanda. Þcir óðu mýrar, klifu há fjöll
og veltu steinum niður hliðarnar, svo að hergmálið drundi um
dalinn. Þeir sátu eins og ernir uppi á hæstu nipum, og útsýnið
baðan, yfir liina viðáttumiklu skóga og niður í dalinn, ])ar sem
fólkið hjó, var undursamlegt og ógleymanlcgt.
„Ég fæ ekki skilið, að fólk skuli geta l)úið niðri í dalnum,“
sagði Þór, „svo mjög sem skógurinn og fjöllin loka öllu útsýni."
„Já, það missir sannarlega mikið.“
„Littu á, við sjáum lika Fögruhlið barna niðri!“
„Já, ég sé hana vel. Hún stendur svo hátt og er i svo fallegu
umhverfi." Hann rétti hakið og bandi út hrjóstið, ])egar hann
sagði þetta siðasta. Það var sem orðin fengju vængi. Þau lyftu
honum til hæða, hæði honum og Fögruhlíð.
„í Fögruhlíð cru engin fjöll, sem útiloka útsýnið.“
„Ekki hefði ég getað hugsað mér, að hún væri niðri við ána.“
„Nei, — væri hún niðri i dalnum — þá væri hún engin Fagra-
hlið,“ sagði Þór hátt. Og skógarnir fyrir neðan bergináluðu orð
hans og báru þau á mjúkum örmum milli ásanna, þangað til þau
hljóðnuðu eins og andvarp i fjarska.
Drengirnir fóru i berjamó á hverjum degi, stundum í glaða
sólskini, stundum í hellirigningu. Suma dagana tíndu ]>eir svo
mikið, að þeir gátu tæpast horið það heim, en aðra daga fundu
þeir hins vegar harla litið. Engu að siður höfðu þeir fjarska gam-
an af öllum þessum ferðum um óhyggðirnar.
Telpurnar fóru aldrei eins langt og hræður þeirra. Þær þurftu
lika að hreinsa herin og ganga frá þeim. Sumt sauð Sigga niður
til heimanotkunar. En meiri hlutann fluttu þau niður í sveit og
seldu þar. Það var mikil eftirspurn eftir berjum þeirra. Segja
mátti, að fólk kepptist við að kaupa þau.
Búkolla hverfur
Kvöld eitt, snemma um liaustið, rikti mikil sorg og söknuður
uppi i Fögruhlið. Búkolla kom ekki heim, eins og hún var vön.
Hún var horfin. Öll börnin fóru að leita að kúnni, þegar dimma
tók. Þau héldu sitt i hverja áttina, þvi að með því móti bjugg-
ust þau við beztum árangri.
Eva átti aðeins að fara út i Hyljamýri og gæta að því, hvort
kýrin mundi hafa álpazt út i einhvern hylinn, sem þar var.
Raunar gerðu þau ekki ráð fyrir, að hún hefði verið þar í dag.
En Eva átti nú samt að gæta að því til öryggis. Þau sögðu, að
hún yrði að gá vel að því að fara ekki of na-rri hyljunum, svo
að hún hrapaði ekki niður i þá, — alveg eins og hún hefði ekki
vit á að gæta sín sjálf!
Eva hljóp alla leið niður i mýrina, og kisa stökk á eftir henni.
Er liún kom að skógarjaðrinuin, sá hún vel yfir alla mýrina. En
Húkolla sást hvergi. Engu að síður var öruggast að hyggja í
alla hyljina. Hún öslaði því út i mýrina, að hinum svörtu, gap-
andi hyljum, og horfði vandlega niður i ]>á. En hún sá þar aðeins
sína eigin mynd, — og dökkan himin, sem hvelfdist langt, langt
niðri. Hún gekk frá hyl til hyls, en sá aðeins ])að sama.
Það dimmdi fljótt, og hún flýtti sér meira og meira, ]>vi að
nú fór hún að verða hrædd. Hyljirnir voru svo óttalega svartir og
andstyggilegir, að hún ]>orði tæpast að koma nærri þeir lengur.
Hún hafði he.vrt talað um nykurinn, þetta viðbjóðslega vatna-
skrímsli, en hún vissi, að sögurnar af lionuin voru ekki sannar.
Samt sem áður gat hún ekki annað en hugsað um hann núna.
Og hvað var nú þetta? Hvaða loðna og Ijóta liöfuð var það,
sem kom upp úr vatninu þarna? Þvilikt skcgg og þvilikur munn-
ur! Og en hvað nefið var langt og bogið! Hún saup hveljur af
hræðslu og gekk nokkur skref áfram. Þetta var liklega þara
grenirót. Já, það var vist áreiðanlcga þannig. Hún hafði oft fyrr
séð slíkar kynjamvndir. En nú sá liún grcinilcga, að höfuðið
hneigði sig i áttina til hennar! — En hvað hún var n > '*
kjáni! Trjáræturnar gátu ekki hncigt sig!
En liver veit, nema nykurinn væri nú samt sem áður til, °fí
að það væri hann, sem lægi þarna í leyni? Þá mundi hann vafa-
laust teygja brátt fram handleggina Sina löngu og draga hana
til sin niður i djúpið. Kannski beit hann hana til hana með
inunniniim stóra, — eða breytti lienni i fisk?
Hún stóð iurðu róleg og starði fram fyrir sig, og hjóst við að
sjá hendur hans koma upp úr vatninu. Strax og hún sæi þær,
ætlaði hún að taka til fótanna.
Þarna komu allt i einu gárar á vatnið! Nú væru hendurnar
vafalaust að koma! Og þarna, — milli liennar og hylsins,’— glóði
i tvö augu, sem komu sifellt nær og nær. Þá varð hún svo hrædd,
að hún hljóp i áttina heim, eins og fætur toguðu. Hún þorði
ekki einu sinni að hljóða, lieldur beit saman tönnunum og hIj°P
og hljóp, hrasaði og datt i þúfunum, stóð strax á fætur aftur,
herti á hlaupunum, og var sífellt hræddari og hræddari.
heyrði hún, að einhver kom á eftir henni, ])óttist hrátt greina
eitthvert kvikindi við hlið sér og fannst ]>að koma við fætur
sína. Hún leit sitt til hvorrar liandar og sá þá alls staðar svört
skrimsli, sem hlupu öll i sprettinum eins og hún. Og þarna sa
hún aftur sömu glóandi augun rétt hjá sér. Þá var sem
vatn rynni niður eftir baki hennar. Hún gerði sér enga grem
fyrir þvi lengur, hvort hún var á réttri leið. Hún hljóp bara beint
af augum inn i skógar]>ykknið.
Svo datt hún og var kvrr um stund. Hún var svo fjarska lmn
og móð, og svo erfitt að standa á fætur. Allt var svo ömurlcgt og
vonlaust, að hún fór að hágráta. En þá straukst eitthvað fjarska
mjúkt og hlýtt við liönd hennar og sagði „mjá“. Það var kött-
urinn þeirra góði, sem kominn var til hennar og vildi nú )iugfía
hana.
„Nei, var þetta þá bara þú, vinur minn góði!“ Hún tók kött-
inn i fang sér, strauk honum og gerði gælur við hann, meðan hun
sat þarna og varpaði mæðinni. Nú sá hún ekki lengur svörtu
dýrin inni i skóginum. Það var aðeins skuggar undir trjánum-
Ef til vill sátu þar nokkrar uglur í leyni. — Aðeins uglur! Þvi-
líkt og annað eins! Mikill dæmalaus auli gat hún verið að geta
ekki þekkt kött frá nykri I
Hún stóð á fætur og hélt hciinleiðis með kisa í fanginu. Hún
gekk hægt og rólega og horfði vel allt i kringum sig. Hún
heyrði Siggu kalla i Búkollu suður i ásnum svo hátt, að ]>a®
hlaut að heyrast hálf milu. Það var eitthvað svo einkennilefí
óværð i myrkrinu núna. Það var alveg eins og skógurinn gæt*
ekki sofnað og liði eitthvað illa. og stjörnurnar, hátt uppi a
himinhvolfinu, depluðu augunum til hennar og gátu ekki heldur
sofnað.
Hún kom heim á undan þeim liinuin og settist á stól við eld-
stæðið með kisa i fanginu. Ef til vill fundu ]>au ekki heldur
BúkoIIu. — Já, ef til vill var liún niðri i Hyljamýri, þrátt
fyrir allt? Evu var ljóst, að hún hafði ekki horft nógu vel niður
i alla hyljina. Nei, hún hafði ekki leitað eins vel og hún átti að
gera, þess vegn kom liún lika fyrst heim. Vesalings Búkolla, sem
varð að vera ein úti i skóginum alla liðlanga nóttina! Og hver
vcit, nema hún væri hjálparvana niðri i einhverjum hylnum 1
mýrinni? Ef svo væri, þá væri það allt Evu að kenna.
Þau hin komu heim um það leyti, þegar aldimmt var orðið.
Þau voru fámál og fjarska vonsvikin og töluðu aðeins fáein
orð um það, hvar þau hefðu leitað.
42