Æskan - 01.10.1973, Blaðsíða 7

BARNAÆVINTYRIÐ
Hún
^ióði
kleip fast f stóru eyrun þeirra, svo að Tóta og Nonni
uðu af sársauka og lofuðu að vera góð.
^n stuttu seinna höfðu þau gleymt öilu, sem þau lofuðu.
Það
var afmælisdagur Jonna og Tótu. Sallý hafði boðið mörg-
^ 9estum til þeirra og dró saman heilmikið af góðum mat. Þar
. ru á boðstólum kókoshnetur og döðlur, ffkjur og sykurreyr og
ls|egt annað gott. Og hún hafði skreytt matinn með blómum
9 9rænum blöðum, svo að hann yrði enn þá girnilegrl. Ó, hvað
s 9 hlökkuðu mikið til. Jafnvel vesalings Jonni, sem hafði verið
ian a'v°ru9e*‘nn síðustu dagana, hoppaði og hló af fögnuði og
UPP á ýmsum smáglettum.
9 svo komu gestirnir. Það voru átta litlir apakettir, með stór
. u °9 löng skott, — og í framan voru þeir likir mönnum. Þeir
fjarska prúðir á greinunum og voru dálítið feimnir í fyrstu.
9 áttl að skila kveðju frá mömmu,“ sögðu þeir. „Og til hamingju
•heg
9aginn,“ sögðu þeir svo nokkru síðar. Og þegar þeir höfðu
l — allan góða matinn upp, gengu þeir til Sallýjar, tóku
eislega f hönd hennar og sögðu: „Beztu þökk fyrir matinn!"
fan
Svo
'óat,
"^erði ykkur að góðu,“ sagði Sallý. „En nú verðið þið að
a og leika ykkur, börn, svo að ég geti lagað hér dálítið til.
italla ég seinna á ykkur, því að ég hef búið til ágætan eftir-
Sem þið eigið að fá, áður en þið farið heim.“
þ^ilefu litlir apakettir hlupu i hendingskasti út í trén. Nú voru
Uð|,
anrii
ekki lengur feimnir. Þeir réðu ekki við sig af gleði og fögn-
fóru í alls konar leiki, köstuðu hnetum og ávöxtum hver í
lan. héngu ýmist á afturfótunum eða rófunni, hlógu og hrópuðu.
fyrir
sinn.
bara
°nni litii skemmti sér líka ágætlega, og honum tókst að
^9]ast nneð í flestu, þrátt fyrir bæklaða handlegginn sinn. Hann
lj. fjarska hamingjusamur yfir því að fá að leika sér með þeim
u,n- Það var ekki oft, sem það kom fyrir. En allt í einu sagði
l(|°ani; ,,Nú skulum við flnna upp á einhverjum öðrum leik,
*ar- ^ið skulum herma eftir Jonna og vita, hver getur gert
a° bezt.“
Hann settist á grein nokkra og kom öðrum handlegg sínum
ó sama hátt og Jonni varð að hafa bæklaða handlegginn
■■Horfið á mig, krakkar!" sagði hann. „Tekst mér það ekki
vel?“
kr’’£g get það líka! Litið bara á!“ „Og ég líka!“ kölluðu apa-
I, Kl<arnir hver f kapp við annan og reyndu aftur og aftur. Þau
rf®u til Jonna og hlógu og flissuðu.
u n vesalings Jonna litla fannst þetta hreint ekkert skemmtilegt.
k n laumaðist heim til mömmu, þegar leikur hinna stóð sem
®st.
af"Heyrðu, mamma! Ég held það sé réttast, að ég leggi mig út
Urn stund," sagði hann.
^ allÝ varð afar undrandi. „Ætlarðu að leggja þig út af á af-
s, lsPaginn þinn, þegar við höfum marga gesti og allt er svo
6rnrntilegt?“ sagði hún.
q’’jó, en ég hef svo mikinn höfuðverk, mamma!” sagði Jonni.
Sv‘Pur hans lýsti alls engri gleði.
^állý.
vesaiingurinn litli, hefurðu nú fengið höfuðverk?” sagði
^ „Já, þá er nú líklega skynsamlegast að halla sér, svo að
0,, VerÖir hress á morgun. En hvernig fer þá með eftirmatinn
^ fr 9óða? Viltu kannski, að ég færi þér ofurlítinn bita upp I
Uieg
skai
þökk fyrir," sagði Jonnl. „Þú mátt meira að segja koma
stóran bita, mamma, því að ég er ekkert veikur í maganum,
óg segja þér.“
Síðan fór hann upp og háttaði.
Eftir nokkra stund heyrði hann, að hinir krakkarnir komu heim.
Þau hlógu, skríktu og skemmtu sér. Enginn spurði eftir Jonna.
„Namm-namm, en hvað eftirmaturinn er góður!" sögðu þau I
kór.“
„Ó, nú borða þau líklega allan eftirmatinn!” hugsaði Jonni.
„Bara að mamma komi nú fljótt.“
Hann beið og beið. En Sallý var óttalega önnum kafin. Hún
var sífellt á ferð og flugi með eftirmatinn og gætti þess vel, að
allir fengju jafnmikið. Hún hafði í fyrstu sent allt fatið. En þá
voru fyrstu gestirnir svo hræðilega ókurteisir, að þeir tóku meira
en heiminginn af því, svo að alltof lítið varð eftir handa hinum.
Sailý varð því að taka töluvert af þeim gráðugu og skipta því
milli hinna, svo að allir fengju jafnt.
Það var ekki fyrr en gestirnir voru farnir, að Sallý mundi eftir
vesalings Jonna litla. Hún sótti eftirmatinn, sem hún hafðl tekið
frá handa honum, og flýttl sér upp í svefnherbergið.
En þá var Jonni litli sofnaður, og svæfillinn hans var blautur
af tárum.
Ogæfuferð
Nokkru seinna fór öll fjölskyldan í langa ferð inn i skóginn.
Jonni hafði orðið spottakorn á eftir hinum. Hann hafði rekizt á
svo litfagran páfagauk, að hann mátti til með að virða hann vel
fyrir sér, og á meðan höfðu hin haldið áfram.
„Nei, en hvað þú ert fallegur!" sagði hann og horfði á hann
frá öllum hliðum. Hann var alveg að því kominn að leggja af
stað og flýta sér á eftir þeim hinum, þegar páfagaukurinn opnaði
þykka nefið sitt og sagði: „Vertu sæll og þökk fyrir samveruna!"
5