Æskan - 01.10.1973, Blaðsíða 20

Þremur dögum síðar sátu stúlkurnar í káetu Hazelar.
Þær voru að skoða niyndir úr ferðalaginu.
„Hérna,“ sagði Hazel allt í einu, „er maður, sem þekkti
þig. Hann hét John Caldwell, Englendingur, sem sagðist
hafa hitt þig í Ameríku."
Jane Porter kom ekk'i fyrir sig nafninu, en bað Hazel
að sýna sér myndina. Hún gerði það og sagði um leið:
„Hann féll útbyrðis á leiðinni suður með Afríku, eða
að minnsta kosti hvarf hann af skipinu."
„Féll útbyrðis — hvað þá, Hazel! — segðu ekki, að liann
sé drukknaður." Og áður en Hazel, sem var steinhissa, gat
gripið vinkonu sína, féll Jane Porter á gólfið í yfirliði.
Þegar Hazel hafði tekizt að koma Jane aftur til með-
vitundar, horfðu þær þegjandi hvor á aðra um stund.
„Ég vissi ekki, Jane,“ sagði Hazel með iðrunarhreim,
„að Caldwell hefði verið þér svo kunnugur, að þér yrði
svo mikið um að heyra lát hans.“
„John Caldwell!“ sagði Jane. „Þú ætlar þó ekki að telja
mér trú um, að þú hafir ekki vitað, hver þessi maður var?“
„Ójú, Jane, ég veit fullvel, liver hann var — hann hét
John Caldwell. Hann var frá London," svaraði Hazel,
„en hvað áttu við, hver heldur þú að þetta sé?“
„Ég held ekkert, Hazel. Ég veit, að þetta er mynd af
Tarzan apabróður og engum öðrum.“
„Jane, ertu viss?“
„Já,“ svaraði Jane, „en ert þú alveg viss um, að hann
sé dáinn? Getur enginn misskilningur átt sér þarna stað?“
„Ég er hrædd unt ekki,“ svaraði Hazel hrygg. „Ég vildi,
að mér skjátlaðist, en nú rifjast upp fyrir mér ótal smá-
atvik og orð, sem ég lagði enga merkingu í, meðan ég
hélt hann vera John Caldwell frá London. Hann sagðist
vera fæddur í Afríku og hafa lært í Frakklandi."
„Já, það er líklegt,“ tautaði Jane Porter eins og úti á
þekju.
„Stýrimaðurinn, sem rannsakaði farangur lrans;
ekkert, sem benti til þess, að hann væri John Caló"e
fann
ell-
erkt
Því nær allir hlutir hans voru frá París. Allt, sem nt
var, bar annaðhvort stafinn T. eða J. C. T. Við liéhh11^.
að hann héti ef til vill fleiri nöfnum, en J. C. 11111
þá merkja John Caldwell.“
„Tarzan apabróðir tók sér nafnið Jean C. Taiza11,
sagði Jane jafndauflega og áður. ^ ^
Þær vinkonurnar ræddu þetta um stund, en svo ^
Jane til káetu sinnar. Dögum saman var hún lasu1 ^
vildi enga sjá, nema Hazel og Esmeröldu. Þegar hun
kom upp á þiljur, voru allir hissa á hryggðarsvip1111^
sem kominn var á hana. Hún var nú ekki lengul ^
fjörmikla og fagi'a ameríska stúlka, sem allir hlutu
hrífast af. Hún var nú bæði hrygg og þögul, og 111 ' ^
hennar skein vonleysi, sem enginn nema Hazel V1SSI
hverju stafaði. Allir gerðu sitt ítrasta til þess að 1
hana upp, en árangurslaust. Þó kom það fyrir> l)Cr!
allir sátu í sólskininu á þilfarinu, að gamanyrði sk P
stjórans, Tenningtons, komu daufu brosi fram a
hennar, meðan skútan klauf hafflötinn norður nreð 'esL
, , cjólll'1
strönd Afríku. En lengst af starði hún þó ut a
eða í átt til. strandarinnar.
pyrSl
En svo lóru óhöppin að henda þetta fallega skip- 1
bilaði vélin og skipið rak stjórnlaust meðan gert val ^
liana til bráðabirgða. Því næst skall á þau hvirfilbyhn-
skolaði öllu lauslegu af þilfarinu, og loks bar það v1®’^.
stýrimaðurinn féll fyrir borð að næturlagi og fannst
aftur, þótt skipið væri stöðvað og siglt um svæðið no ^
hringi. Það var því ekki að furða, þótt skipshðh1 ^
farþegar væru í daufu skapi og kviðu komandi tl(,k
Og ekki þurfti lengi að bíða fleiri óhappa. .
Tveimur dögum síðar rakst snekkjan að nætm LS'
eitthvað, svo að hún nötraði stafna á milli, og sU
18