Æskan - 01.10.1973, Blaðsíða 49

VI
BLÁSKJÁR
I-------------------------------------------------------------------
„En hvað er þetta!" hrópaði Valter. „Þetta eru ekki þeir, þetta
eru ríðand/ menn! Þetta er málrómurinn hans pabba míns. Hann
er að leita að mér. Pabbi, ég er hérna! Hjálp! Hjálp!"
,,Guð minn góður! Þetta er málrómurinn hans,“ heyrðu þau
einhvern segja. Svo brakaði í trjánum skammt frá þeim, og þau
heyrðu jódyn mikinn og sáu marga menn þeysa fram á milli
trjánna. Börnin spruttu upp og hlupu fagnandi móti lífgjöfum
sínum.
En þau komust ekki til þeirra. Ekki höfðu þau hlaupið mörg
skref, þegar þau heyrðu blót og formælingar flökkumannanna
fast hjá sér, og þeir gripu þau og héldu þeim föstum.
„Nú erum við búnir að ná þeim,“ hrópaði Eiríkur svarti hróðug-
ur, um leið og hann greip Valter litla hörðu taki. „Nú snúum
við við í flýti, slökkvum biysin, og svo geta þeir reynt að ná
okkur!"
Börnin hljóðuðu af hræðslu, og Valter litll hrópaði i anglst
sinni: „Pabbi minn! Pabbi minn! Hjálpaðu mér.“
Svarti Eiríkur barði barnið með krepptum hnefanum og skipaði
honum að þegja. Hinir höfðu heyrt til hans, og nú reið allur flokk-
urinn, með föður drengsins I fararbroddi, allt hvað af tók á
hljóðið. Blysin lýstu fyrir þeim, svo að þeir sáu flökkumannahóp-
inn rétt fram undan sér og létu nú höggin dynja á þeim, hvar
sem þeir komust að.
„Fari það nú allt norður og niður,“ öskraði svarti Eirikur, sem
nú sá, að hann gat ekkert framar gert,- „En lifandi skuluð þið
aldrei fá drenginn."
Og áður en greifinn, sem með brugðnu sverði þusti að hinum
óða manni, gæti komið í veg fyrir það, hafði Eirikur hrifsað hníf
úr belti sínu, reitt hann á loft og ætlaði nú að reka hann í brjóst
varnarlausa drengsins.
En Bláskjár litli hafði rifið sig lausan í fátinu, sem á ræningjana
kom, og fleygði sér nú milli vinar síns og hnífsins, svo að hann
lenti á kaf í öxl hans. Drengurinn rak upp lágt hljóð og hneig
svo til jarðar.
í næsta augnabliki reið sverð greifans í höfuð svarta Eiríki, og
ræningjahöfðinginn féll og litaði jörðina blóði sínu.
Þegar höfðinginn var fallinn, fór hina að þrjóta vörnin. Þelr,
sem ekki voru þegar fallnir fyrir spjótum greifans og manna hans,
lögðu niður vopnin og beiddust vægðar. Voru þeir nú búndnir,
og aliur skarinn sneri heim til hallarinnar.
Faðirinn, sem réð sér ekki fyrir gleði, reiddi son sinn fyrir
framan sig og hlustaði nú með innilegri hluttekningu á sögu hans
um allt, sem fyrir hann hafði borið, síðan ræningjarnir tóku hann
í hallargarðinum. Ella reið við hlið hans, og aumingja litli Bláskjár
var borinn á börum, sem í flýti höfðu verið fléttaðar úr trjágreinum.
Framhald.
"■ ■ ■ ....................... ■ —
-----------------------
bláskjAr 10.

Bláskjár
Eftir FRANZ HOFFMANN