Æskan - 01.10.1973, Blaðsíða 30

Prinsinn og þorpsstúlkan
— ÞJÓÐSAGA FRÁ HÉRUÐUM INDÍÁNANNA í PERÚ —
Prinsinn Paríacaca lifði fyrir mörgum öldum meðal Ink-
anna í Perú. Hann lagði af stað í ferðalag út um ríki föður
síns til að leita þeirrar stúlku, er væri verð þess að verða
væntanleg drottning hans. Hann dulþjó sig sem gamlan
mann og ferðaðist víða og lengi. En hvar sem hann fór
reyndust allir bundnir af ágirnd sinni og aðeins hugsa um
sinn hag, svo að enginn veitti honum né fátæklegum klæð-
um hans athygli.
En að síðustu lá leið hans niður bratta fjallshlíð og
fram hjá stöðuvatni, sem vökvaði breiða sléttu neðan fjall-
anna. Þar fann hann þorp og settist niður til að hvíla sig
á markaðstorgi í miðju þorpinu. Hann leit kringum sig og
sá þorpsbúa sitja að drykkju víða á torginu og enn sem
fyrr beindi enginn athygli sinni að honum, sem virtist aumk-
unarverður og aldurhniginn, auk þess að vera þreyttur og
óhreinn, sitjandi í skugganum af tré einu.
Skyndilega gekk fallegasta stúlkan í þorpinu fram hjá,
og þegar hún sá ókunnan, gamlan mann sitja einmana
þarna undir trénu, sagði hún:
„Hvers vegna gefur enginn þessum vesalings gamla
manni að drekka né veitir honum nokkra athygli?"
Siðan gekk hún til gestsins, rétti honum skál með köld-
um og svalandi drykk og sagði:
„Gamli maður, drekktu þetta og njóttu svo friðar og
hvfldar eftir hita dagsins.“
Prinsinn tók við skálinni, drakk úr henni og sagði:
„Fagra mær, ég þakka þér. Þessi drykkur gæti hafa sett
skil milli lífs og dauða fyrir mig, og hann kemur til með
að gera það fyrir þig. Hlustaðu nú á, hvað ég segi, og gerðu
eins og ég segi. Hræðileg örlög vofa yfir þessu þorpi. Safn-
aðu fjölskyldu þinni saman strax í kvöld og þið skuluð
fara til dalsins handan fjallanna. Þar munum við hittast
aftur."
Síðan reis hinn dulbúni prins á fætur, gekk hratt út úr
þorpinu og enginn sá, hvert hann fór. En stúlkan flýttl sér
heim, kallaði á alla meðlimi fjölskyldu sinnar og fékk þá
af stað með sér strax um nóttina.
Varla voru þau komin fram hjá stöðuvatninu við rætur
fjallanna, þegar sþádómsorð þrinsins rættust. Þungi vatns-
ins braut niður uppistöðuna, sem var framan við það, jarð-
vegur, grjót og vatn, steyptist af stað með hrikalegum
skriðuföllum, hreif allt þorpið með sér og færði það í kaf.
Þegar stúlkan kom ásamt fjölskyldu slnni yfir í dalinn
handan fjallanna, var þeim veitt húsaskjól hjá fólkinu þar,
og vinnu fengu allir næga á ökrunum. En vlnnan reyndist
mjög erfið, vegna þess að miklir þurrkar fóru í hönd, svo
að nærri lá, að malsinn skrælnaði á ökrunum.
Nú kom prinsinn og var enn í gervi gamals manns. Hann
áttl leið þar hjá, er stúlkan sat grátandi hjá vatnsfötunni
sinni, sem orðin var tóm.
„Kæra stúlka," sagði prinsinn, „hvers vegna grætur þú?
Segðu mér, hvað er að, og ég mun hjálpa þér. Ég óska
einskis fremur en að sjá þig glaða.“
Hún svaraði: „Góði gamli maður, ég græt vegna þess,
að maísuppskeran er í voða, því að kornið er að skrælna
af vatnsskorti."
Prinsinn sagði: „Þú gafst mér vatn, þegar ég var að
dauða kominn af þorsta, og nú mun ég veita þér allt, sem
þú þarínast. En þá verður þú að lofa því að giftast mér.
Hún leit um stund á hann og sagði síðan:
„Fólkið hér hjálpaði okkur, þegar við komum hér alls-
laus eins og flakkarar. Ef þú getur fengið vatnið til að
streyma aftur, svo að upþskerunni sé engin hætta búin
framvegis, mun ég gefast þér, þrátt fyrir aldur þinn og þót*
þú sért förubetlari í tilbót."
Prinsinn brosti með sjálfum sér, en sagði ekki eitt einasta
orð, fyrr en hann stóð á tindl fjallsins þar fyrir ofan, senri
vatnið hafði áður verið. Þá kallaði hann til sín fugla him-
insins og þau dýr á landi, er voru vinir hans, og sagði við
þau:
„Ég þarfnast hjálpar ykkar tll þess að vatn getl vökvaö
akrana í héraði unnustu minnar um alla eilífð."
Fuglarnir flugu samstundis af stað og komu aftur með
efni í nýja stíflu, steina, möl, leir, sand og mold og báru
allt I nefinu, hver eftir stærð sinni. Refurinn virtist vera
ráðsnjallastur dýranna, og hann tók að sér að stjórna þeim
við að grafa skurð frá hinum enda vatnsins og í sveig fyr'r
enda fjallsins, svo að vatnið gæti runnið þangað, sem
prinsinn vildi, að það rynni.
Verkinu var nærri lokið, þegar akurhæna flaug ugp r®tl
við nasir refsins. Hún gargaði ákaft, og við það vaknaði
veiðieðli refsins, svo að hann gleymdi skyldum sínum sem
verkstjóri en þaut af stað á eftir akurhænunni. Vatnið flóði
því aðeins of snemma niður hlíðina.
Snákurinn var valinn í skyndi til að stjórna verkinu i
stað refsins. En hann reyndist vart nógu snjall til þess, svo
að enn í dag rennur mikið af því niður hlíðina, þar sem
akurhænan flaug upp. Samt rann nægilegt vatn til akranna,
þar sem unnusta prinsins var að vinna, og enn í dag eru
þar frjósömustu og auðugustu akrar í Perú.
Að þessu loknu gekk prinsinn til stúlkunnar, og hun
lagði hönd sína í hans. Hann kallaði: „Að síðustu hef ég
fundið stúlku, sem er verð þess að vera drottning mím
Vita skaltu nú, að ég er prinsinn Paríacaca."
Þar með fleygði hann af sér dulargervinu og stóð nu
fyrir framan hana ungur og fagur, glæsilegasti prinsinn i
öllum löndum Inkanna.
SigurSur Kristinsson þýddi úr ensku.