Æskan - 01.10.1973, Blaðsíða 32

É^Metta Scrðist um vetur, og snjór
M-J var yfir öllu, eins og jörðin væri
klædd í livitan möttul.
Komið var fram yfir hádegi, fagurt
veður og engan inann að sja neins
staðar úti við.
Kg fabbaði sem leið lá út úr Jiorpinu
minu, ég hafði ekki sagt neinum frá
l>vi, hvert ég ætlaði, farið í algeru
leyfisleysi, en ég ætlaði að ganga upp
í sveit. Ég var mcð nokkrar flikur í
klútbleðli, sem ég héit á i hendinni, cr
ég lagði af stað út á |)jóðvcginn.
Báðum megin vcgarins voru bæir hér
og J>ar, til vinstri handar neðan við
veginn voru nokkuð hrattar hrekkur
niður á sléttlendið, en til liægri smá-
hækkandi hratti, alla lcið til fjallsins.
Gekk ég nú lan'ga stund, að mér
fannst, þangað til ég sá eina fina sleða-
brckku, og hugsaði ég, að gaman væri
að renna sér á rassinum niður bessa
hrötlu og háu brekku.
lil l>ess að hlifa buxunum minum,
setlist ég á fataböggulinn minn, ]ivi að
ég vissi, að mamma mundi verða mjög
reið, ef ég væri búin að setja gat á
buxurnar mínar, þegar ég kæmi heim
aftur.
Settist ég fremst á brekkubrúnina og
ýtti mér af stað. Ég komst fljótlega á
fljúgandi ferð og rann og rann í lot't-
köstum niður alla brekkuna og loksins
stöðvaðist ég niðri á jafnsléttunni.
ó, hvað betta var gaman!
Ég leit nú til haka og sá ]>á, að ég
'ar komin óraleið frá brekkubrúninni,
og er ég gáði betur að, sá ég stóran
bóndabæ rétt lijá mér.
_ ta^ ég nú upp böggulinn minn og
sá l>á, að komið var gat á hann, en
Ævintýri
Gunnu iitiu
ekkert var týnt úr honum, sem betur
fór.
Nú langaði mig til að athuga bónda-
bæinn, Ial)baði ég bvi heim að honum,
en enga manneskju sá ég nálæga. Ég
barði ])vi béttingsfast að dyrum, en
enginn svaraði, opnaði ég l>á dyrrnar og
leit inn, ég sá bar inn í stóra og bjarta
stofu, en enga mannveru.
Eg bélt b' i að næstu dyrum og barði
á ])ær, en enginn svaraði að heldur.
Hvernig stóð á Jiessu, var cnginn
heima '?
Barði ég nú enn á briðju hurðina, og
loksins heyrði ég í rödd, sem sagði:
„Iíom inn.“ Gekk ég ]>á inn og sá þar
konu eina sitja við vinnu sína. Ég varð
hissa á ]>vi, að bún skyldi vera ]>arna
ein síns liðs, ég liélt, að i svona stóru
Iiúsi hlyti að vera margt fólks.
Ég bað hana að afsaka, að ég skyldi
vaða svona inn í bæinn, og sagðist ekki
liafa séð nokkra manneskju úti við.
Hún eyddi ])ví, spurði um nafn mitt
°g hvert ég væri að fara. Ég vildi elcki
segja mitt rétta nafn, en kvaðst heita
Glaða Gunna, og væri ég að kanna
landið mil t, en ég hefði bara endilega
I’urft að renna mér á rassinum niður
l>essa línu brekku hérna fyrir ofan
bæinn hennar.
Fannst henni ]>að ekkert undarlegt
Og sagði, að börn væru alltaf börn. Ég
flýtti mér ]>á að spyrja hana, livort
hún byggi ein í ]>essu stóra húsi.
„Ó nei, væna min,“ anzaði hún, „en
ég er bara ein heima núna, maðurinn
minn og sonur eru ásamt fleirum að
leita að bjarndýri, sem einhverjir ])ótt-
ust hafa séð hér um slóðir fyrir nokkr-
um dögum.“
„Almáttugur minn!“ æpti ég upp yf-
ir mig af einskærri hræðslu, „og ég
alcin að flækjast hér. Nú verð ég að
flýta mér heim, áður en bjarndýrið
nær í mig og étur mig! Jæja, kona góð,
vertu nú blessuð og sad, ég er farin,“
Og ég er ]>otin með ]>að sama.
I’egar út kemur, lit ég í allar áttir,
cn sé ekki nokkra hreyfingu neins stað-
ar. Nú blasir brekkan við mér óg öll
sú ógnarvegalengd, sem ég i bugsunar-
leysi og leikgleði æddi niður á litla
bögglinum mínum. Ég lagði á brattann,
en sökk i Iiverju spori, ]>ví að nú var
farið að' rigna.
„Almáttugur, nú kemst ég aldrei
hcini! Ó, gó(Si guð, hjálpaðu inér að
komast hcini, cg skal aldrci aftur íara
svona i leyfisleysi að lieiman, aldrei,
aldrei," kjökraði ég í ofsahræðslu.
Eg brýzt um í ófærðinni og veð snjó-
inn upp að bnjám, ég blæs og blæs,
geng upp og niður af mæði, en áfrani
miðar mér á brekkuna, ])ó að hægt
gangi. Stundum finnst inér ég ekkcrt
komast úr stað, cn allt i einu dett ég
kylliflöt ofan i holu og lirekk upp nr
fastasvefni við ]>að, að ég ligg á gólf-
inu heima í svefnherberginu mínu.
Anna G. Bjarnadóttir.
Ég var komlnn hátt á sjötta áriS og
farinn að hugsa um Guð og náttúruna.
Eftir mikla íhugun og rannsókn komst
ég að þeirri niðurstöðu, er nú skal
greina: Jörðin er í lögun eins og kringl-
ótt kaka. Hún flýtur ofan á sjónum. Him-
inninn, sem er úr gleri, hvelfist yfir
jörðina og nær niður að sjónum allt í
kring. Stjörnurnar eru fastar í gler-
himninum, sömuleiðis sólin og tunglið.
Hver stjarna er á stærð við títuprjóns-
höfuð. Tunglið er á stærð við lummu.
Sólin er álíka stór og pönnukaka, nema
hvað hún er dálítið þykkri. Ofan á gler-
himninum, sem ég sé, liggja mikið djúp
vötn. Þess vegna þarf ekki nema dá-
litla sprungu í glerið, til þess að rign-
Ing komi. En brotni heill gluggi, þá
kemur syndaflóð, svo að ég drukkna,
en ekki ég einn, heldur drukkna Lalli og
Imba, Jökull og kisa líka, nema því að-
Svo lengi sem hjartað slær,
heldur lífið áfram. Þegar hjart-
að gefst upp, er lífinu lokið.
I hjartað bætast aldrei fleiri
frumur en það hafði við fæð-
ingu. Þess vegna verðum við
að varðveita það vel, til að
halda heilsu og lífi. Áfengið
skemmir vöðvafrumur hjartans.
Áfengisneyzla er því skaðleg
fyrir hjartað.
eins, að við getum forðað okkur inn I
bæinn, eins og hann Nói, sem hljóp inn
í örkina sína.
Fyrir ofan vötnin, sem eru á glerhimn-
inum, er annar himinn, bjartur og fag-
ur. Þar er góður Guð. Þar eru fallegif
englar með mjallhvíta vængi. Þangað
fá góðu börnin að koma, þegar ÞaU
deyja. Þar fá þau að leika sér allan dag-
Inn úti á túninu, innan um sóleyjar og
önnur falleg þlóm. Ég er hálfhræddur
við Ijóta karlinn, sem er undir jörðinni.
Hann getur reyndar ekki tekið góðu
börnin, en vondu börnin tekur hann.
Aldrei skal ég tala Ijótt, aldrei skal ég
skrökva, svo að Ijóti karlinn geti ekkl
náð í mig. Alltaf skal ég vera gott og
hlýðið barn, svo að ég fái að koma til
Guðs og góðu englanna.
Sigurbjörn Sveinsson.
30