Æskan - 01.10.1973, Blaðsíða 8

Jonnl varð svo undrandi yfir þvi, a3 páfagaukurinn skyldi geta
talað, að hann gat ekki siitið sig frá honum. Hann hélt, að fuglar
gætu aðeins sungið, en ekki talað. Þetta var fjarska viðfelldinn
páfagaukur. Hann virtist ekkert taka eftir bæklaða handleggnum
hans, því að hann kom fram við Jonna alveg eins og ekkert væri
að honum. Hann sagði honum frá mörgu skrítnu og skemmtilegu
og varð fjarska hryggur, þegar Jonni varð að fara. ,,Ég vona, að
við hittumst aftur," kallaði hann á eftir Jonna.
Meðan á þessu stóð hélt Sallý áfram gegnum skóginn með
Tótu og Nonna, ýmist uppi í trjánum eða niðri á jörðinni. Öðru
hverju mætti Sallý kunnugum og spjallaði þá gjarna við þá um
stund.
„Nei, en hvað hún Tóta er orðin stór,“ sögðu þelr. ,,0g hún
er alveg lifandi eftirmyndin þin. En þú átt ekki þennan strák, sem
með ykkur er?“ „Nei, alveg rétt. Það er hann Nonni, sonur ná-
granna mins,“ svaraði Sallý.
„En hvar hefurðu strákinn þinn? Áttirðu ekki tvíbura siðast?"
sögðu hinar forvitnu vinkonur.
„Jonni kemur dálítið á eftir okkur," svaraði Sallý.
„Er hann eins fallegur og Tóta?“ spurðu þær.
Sallý ræskti sig og hóstaði um stund.
„Jonni litll er greindur og góður drengur," sagði hún. „Hann
er gáfaðasta barnið, sem ég hef eignazt. En nú verð ég að halda
áframi Komið nú, börnin góð, — við megum hreint ekki tefja
lengur."
Svo hlupu þau, hoppuðu og klifruðu áfram gegnum skóglnn.
„Nei, Iftið þið bara á, krakkar!" kallaði Sallý allt i einu. „Þarna
niðurfrá er eitthvað fjarska einkennilegt. Við megum til með að
skreppa þangað og skoða það.“ Hún benti á eins konar kofa,
sem búinn var til úr gildum greinum.
Þetta var búr til þess að veiða í apaketti. Tll eru menn, sem
lifa á því að selja apaketti I dýragarða borganna stóru, og elnnig
fólki, sem gjarna vill hafa apaketti á heimilum sínum, af því að
það er einmana á einhvern hátt.
En um þetta vissi Sallý alls ekki neitt. Hún var fjarska forvitin,
eins og flestir aðrir apakettir. Hún tók Tótu og Nonna með sér,
og eftir stutta stund voru þau öll komin inn i búrið. Þau athuguðu
þennan skrítna kofa fjarska vel, bæði hátt og lágt. Og þegar Þaa
En
sáu ekkert meira merkilegt, ætluðu þau að fara út aftur-
hvernig sem þau leituðu, gátu þau ekki fundið dyrnar. Og 1 r
kennileg3
inni var það ekkert merkiiegt, því að þeim var svo ein
fyrir komið. Það var auðvelt að komast inn um þær, en
ekki ut-
fyrstu tók Sallý þessu með mestu ró. „Verið bara
róleg.
börnin mín,“ sagði hún, „við komumst áreiðanlega út. Ef nau s
krefst, ríf ég bara gat á vegginn. Ég er svo sterk, að það ve
auðvelt fyrir mig.“ *
En þegar til átti að taka, reyndist það alls ekki auðvelt, og Þ^
fór svo, að hún gat það hreint ekki. Veggirnir voru búnir 1
sterkum, gildum greinum, og þær voru síðan negldar við s
stoðir. Sallý hamaðist eins og hún gat, og Nonni og Tóta !Ka P g
henni eftir beztu getu, — en það var allt jafnárangurslaust-
var alveg óhagganlegt. ..
„Jæja, við bíðum þá bara róleg, þangað til Jonnl kerT1 '
sagði Sallý. „Hann hlýtur að vera rétt á eftir okkur. Það er anna
bezt, að við köllum á hann.“
jr kolll.'
„Jonni! Jonni!" hrópuðu þau hátt, öll í einu, svo ao
heyrðust langar leiðir. ,
Vesalings Jonni litli sat samanhnipraður í tré nokkru ^
grenninu. Honum leið ekki vel og var hljóður og hugsi- ^
hafði hitt tvo litla, ókunna apaketti og leikið sér við Þ^ g
stund. Það hafði verið fjarska gaman í fyrstu, þeir höfðu sve' j
sér fram og aftur í greinunum og kastað hnetum og av0,< ,jr
höfuðið hver á öðrum. En allt í einu höfðu þeir orðið svo v0^u
við vesalings Jonna. Þeir tóku að herma eftir honum og 9
ýmsar skrítnar hreyfingar með öðrum handleggnum. 09
höfðu þeir hlegið að honum. Nú sat hann hnipinn og hugsa®'
hvernig hann gæti fundið mömmu, Tótu og Nonna. g
Allt i einu heyrði hann greinilega, að einhver var að n
Hann lyfti höfðinu og hlustaði. Jú, nú heyrði hann hrópa® a og
„Jonni! Jonni! Komdu hingað!" Þetta voru raddir Tótu
Nonna. .
Það birti f huga hans. „Nú ætla þar líklega að leika við
tautaði hann. „Já, nú kem ég!“ kallaði hann og sveifl3®1
leifturhratt frá tré til trés í þá átt, sem hrópin komu úr.
Pétur er farinn að læra járnsmíði, og
einn daginn leggur melstarinn svolát-
andi þraut fyrir hann, til þess að sjá,
hvort hann hefur hæfileika til smíðanna
og er útsjónarsamur.
Ef maður hugsar sér, að maður þurfl
að nota járnpiötu, sem er réttur fer-
hyrningur, eins og platan með spurn-
ingarmerkinu á myndinni, en hefur að-
eins járnpiötu eins og maður sér að
neðanverðu á myndinni, hvernig á mað-
ur þá að fara að þvl að sjóða saman
úr henni réttan ferhyrning? Maður má
aðeins skera stykkið i sundur með
einni beinni línu, og á eftir á að vera
hægt að láta stykkin falla saman, svo
að þau myndi ferhyrning.
Pétur var ekki nema tiu sekúndur a^
ráða fram úr þessu. Getið þið gert Þa®
með því að horfa á teikninguna °9
hugsa ykkur um? Ef ekki, þá verðið
þið að teikna myndina á blað og reyna
svo að klippa hana sundur með skærun1
á réttan hátt.
Ráðning: Platan er skorin sundur
eftir striki, sem gengur lóðrétt ni®ur
frá 5. Þá myndast ferhyrningur, þe9ar
7 nemur við 2 og 6 við 3.
Hvernig myndast réttur ferhyrningur?
6