Æskan - 01.10.1973, Qupperneq 9

hö 9nn nam sta®ar um stund, horfði í allar áttir, setti heilbrigðu
nc|ina sína eins og trekt kringum munninn og hrópaði:
"HaHói Hvar eruð þið?“
'.Vig
9róf
erum hérna!“ hrópuðu þrjár raddir í kór, ein sterk og
inni í horni á einhverju, sem einna helzt líktist
’ en tvær fjarska hvellar og mjóróma.
, JU' nú kom Jonni auga á þau. En hvað var nú þetta? Þau sátu
Slhgarlaus
'aufskála.
”0, nú ætla þau að fara í feluleik við mig!“ hugsaði Jonni og
niað‘ allur af gleði.
" arna eruð þið! Fundin, — fundin!“ hrópaði hann glaðlega.
',Ja' vist erum við hér, þorskhausinn þinn!“ sagði Nonni.
°mdu strax og hjálpaðu okkur út. Flýttu þér nú!“
j "J®ja, einmitt það, var það bara vegna þess, sem þið kölluðuð
, ^‘9?" sagði Jonni. Hann varð augsýnilega fyrir miklum von-
n9ðum.
I ’;Ja, auðvitað, — hvers vegna hefðum við annars átt að kalla
'9? ' sagði Nonni.
hv!” ef' en mér datt það bara aðeins í hugl" svaraði Jonni. „En
a® a ég þá að gera?“
, ', |ltu vera svo vænn að gæta vel að því, hvort þú getur ekki
6n e‘nhverjar dyr á þessu búri,” sagði Sallý. „Við finnum
ar dyr að innanverðu, skal ég segja þér.“
erij nn‘ leitaði og leitaði meðfram ölium veggjunum. „Jú, hérna
Vlst litlar dyr, mamrna!" kallaði hann.
þ" eVndu þá að opna þær,“ sagði mamma hans. Jonni reyndi
hr ’ og honum tókst að opna þær. Jonni var fjarska glaður og
(fyr 'nn — og skauzt inn í búrið. En, — ó, — þarna lokuðust
atf;rar eð baki honum, og það var engin leið að opna þær
sal|ý
Var hún
/ var sárgröm, eins og raunar eðlilegt var, og í fyrsta skipti
vanstillt við vesalings Jonna litla.
Ieg'a e ’ nu varstu reglulega heimskur, Jonni,” sagði hún reiði-
^ "^ú áttir auðvitað að halda dyrunum opnum fyrir okkur.
g6n6rum við komin í dálaglega klípu! Við höfum blátt áfram
Vor9'ð hér í gildru, sem við komumst aldrei úr aftur. Til hvers
Urri við eiginlega að þvælast hér inn?”
sl. 0 sétu þau þarna öll innikróuð. Sallý var reið og reifst og
ra,nrriaðist,
og Tóta og Nonni vældu og veinuðu og báru sig
llia- Þetta var i fyrsta skipti, sem þau mættu mótlæti á lífs-
a,ar „,c
höfg^'1 ^°nni hafði að vísu misst mömmu sína, en upp frá því
Og U aiiir dekrað við hann, enda var strákurinn ánægjulegur.
g6n f131111 °9 Tóta höfðu jafnan fengið vilja sínum fram-
j)au9 ' Og nú vildu þau fara út, — en þá var eitthvað, sem lokaði
V|g /nni °9 k°m í veg fyrir, að þau gætu farið frjáls um skóginn.
þP>að gátu þau á engan hátt sætt sig.
k0 9u Urðu alveg viti sínu fjær. „Við viljum komast út! Við viljum
^ s_* út!“ æptu þau og grétu og grenjuðu.
t^i 1 einu horni búrsins sat vesalings Jonni litli, án þess að
hariga 0rð af vörum. Hann horfði beint fram fyrir sig, augnaráð
^nn ^St' áhy99fum’ var sem hann væri f Þur,gum þönkum.
6kk Var orðinn sv° vanur því að vera óhamingjusamur. Það var
ng 6rt Verra í dag en oft áður, — jafnvel þvert á móti. Því að
T0fa nnst honum eins og hann væri stærri og skynsamari en
vera .
°9 Nonni. Það var gjörsamlega gagnslaust fyrir þau að
sarn falle9 núna! í dag urðu þau að þola sorgina og mótlætið öll
giegan' T‘l þessa höfðu þau Tóta og Nonni setið ein að allri
Og 'nni- En sorgirnar höfðu þau látið Jonna litla bera aleinan.
Nú9^ ,annsf vesalings Jonna hreint ekki sanngjarnt.
ign le‘ð brátt að kvöldi. Sólin hvarf bak við sjóndeildarhring-
’ °g allt i einu varð dimmt eins og í gröf.
Þá bar þar ailt í einu að stórt Ijón.
Sallý var orðin sárþreytt og hás af þvi að hrópa á hjáip. Hún
stundi þungan, lagði sig út af í eitt hornið, kallaði á börnin tll
sín og sofnaði að lokum.
Tóta og Nonni héldu áfram að væla og vola, en Jonni litli hjúfr-
aði sig fast upp að mömmu sinni með höfuðið í hálsakoti hennar
og var á vissan hátt hamingjusamur.
Daginn eftir komu mennirnir, sem áttu búrið og höfðu sett það
upp. Þeir urðu fjarska glaðir þegar þeir sáu alla apakettina. Sallý
reis upp á afturfæturna, glennti upp ginið, urraði og ætlaði að
verja börnin sín. En mennirnir voru vanir að fást við apaketti.
Eftir skamma stund hafði þeim tekizt að kasta kaðli um Sallý og
koma henni í bönd. Að því loknu var létt verk að ná þeim litlu
þremur.
Mennirnir virtu þau öll nákvæmlega fyrir sér.
„Þetta eru úrvals-fallegir apar!” sagði annar maðurinn, —
„nema vanskapningurinn þarna,” bætti hann við og benti á Jonna.
„Honum sleppum við. Hann er orðinn nógu stór til að sjá um
sig sjálfur.”
Jonni horfði á hann bænaraugum og sagði:
„Æ, nei, viltu vera svo vænn að lofa mér líka að vera með.
Eins og þú skilur, vil ég helzt af öllu vera hjá mömmu!”
Maðurinn hlustaði á hann, en misskildi hann algjörlega.
„Nei, við skulum ekki taka þig, vesalingurinn,” sagði hann,
greip í Jonna og ýtti honum gætilega út úr búrinu.
Ó, hvað mennirnir hljóta að vera heimskir, þeir skilja hreint
ekki neitt! hugsaði Jonni litli.
Mennirnir settu Sallý, Tótu og Nonna inn í litið búr, sem var
á burðarstöngum. Jonni stökk upp á eina stöngina og reyndi að
komast inn i búrið.
„Það lítur út eins og hann sé mjög ákveðinn í að vilja fara