Æskan - 01.10.1973, Qupperneq 18

Oft þykir mikils um vert að vera
sterkur, en ekki geta allir verið það.
Með dálitlum brögðum má látast vera
sterkari en maður er. Nú skal ég segja
þér, hvernig þú getur farið að því, ég
er viss um, að hinum drengjunum þykir
mikið til koma.
Haltu höndunum fast upp að brjóst-
inu og láttu vísifingurna mætast. Farðu
þvf næst til kunningja þíns, sem sterk-
astur er, og biddu hann að draga hend-
urnar I sundur, en honum tekst það
ekki, hve sterkur, sem hann kann að
vera.
Mælt er, að í ástum og orustu sé
um að gera að beita brögðum, og þeg-
ar um er að tefla að reyna að gera svo-
lítið meira úr sjálfum sér, meðan mað-
ur er svona lágur í loftinu, ætti svo-
litið bragð einnig að vera afsakanlegt.
Vefðu saman silkipappír svo úr verði
nokkuð þykkt reipi. Láttu svo kunn-
ingja þína reyna að slíta þetta reip> 1
sundur. Enginn þeirra getur það
nema þú, þú ert svo sterkur! Leyndar-
málið er í því fólgið, að þú vætir finð'
urna áður en þú tekur á pappírnuhi>
heldur þeim utan um hann um stund
og lætur hann blotna vel í gegn og tal-
ar um hitt og þetta við félaga þína a
meðan, svo að þeir taki ekki eftir neinU-
Svo kippirðu í, og pappírinn rifnar sund-
ur eins og ekkert sé. Reyndu sjáifur.
Loksins heyrðum við veinin í honum og komum hlaup-
andi inn í borðstofuna til að sjá, livað á gengi. Við
snarstönzuðum. Á miðju veizluborðinu okkar húkti skrif-
arinn hans pabba náfölur af angist. Stjarfur starði hann
á gólfið, eins og óargadýr væri að veitast að honum, en
þar var enginn nema hann Vaskur okkar, sem skemmti
sér svo vel, að veiðihárin stóðu beint upp í loftið, svo að
hann sýndist brosa breitt.
Við skelltum allar upp úr. Gesturinn brosti vesældar-
lega, en brast þó kjark til að fara ofan af borðinu.
Þá kom pabbi. Hann hjálpaði mannaumingjanum nið-
ur á gólf, lagaði fötin utan á honum og baðst afsökunar
á háttalagi Vasks. Svo skipaði hann okkur að fara út með
hann, þetta væri ekkert hlægilegt.
Við tókum í framfæturna á „villidýrinu" og leiddum
hann út í garð á milli okkar, og þar veltumst við allar
um af hlátri.
Allt liðlangt sumarið lékum við okkur við Vask, dekr-
uðum við hann og gerðum okkur dælt við hann. En þegar
laufið féll. og trjástofnarnir stóðu naktir í ávaxtagarð-
inum, þá varð okkur skyndilega ljóst, að hann vai 01
inn stærðar tígrisdýr.
Hann var nú að mestu hættur sínum bernskuleikjj1^
en æfði sig nú í hinum alvarlegri íþróttum, að rekjá s
læðast að bráð, stökkva og fljúgast á.
Sumir eiginleikar fullorðnu tígrisdýranna höfðu ) n
honum frá fyrstu tíð. Honum hafði alltaf þótt g‘l111
að læðast liljóðlaust að dýrum og fuglum og stökk'-1
skyndilega á þau. Eftir því sem liann stækkaði, 10
liann þetta meira. - ^ ^
Eftir viðureignina við ungahænuna snerti Vaskur 3
hafll*
hænuunga, og meðferðin, sem hann fékk þegar
greip hanann, hafði ekki heldur horfið honum úr 111111
En hann gleymdi þó aldrei hinni æsandi tilfinning11’
hann fann máttvana hanann í gini sínu.
Þess vegna fann hann upp á öðrum leik.
Hann læddist inn í herbergið okkar, ef enginn vaf *nl
og bezta skemmtun hans var að draga koddana fi'al11
rúmunum, slá þá svo með löppinni aftur og ffalT1
gólfið, þangað til fiðrið þeyttist úr þeim í allar áttn-
læsti hann tönnunum í Jrá og urraði grimmdarleg3-
uú1
I>á
16