Æskan - 01.10.1973, Page 31

Frost var og kuldi úti, en litla haga-
músin hafði engar áhyggjur af kuldan-
um, því það var hlýtt og notalegt f litia
bústaðnum hennar, sem hún hafði graf-
ið langt inn í jörðina um haustið. Hún
hafði nógan vetrarforða af korni, rótum,
lúsamuðlingum og öðru því, sem haga-
músinni þykir mesta sælgæti.
En þó lá ekki eins vel á litlu músinni
og vænta mátti. Hún hafði sem sé
heyrt, að einhvers staðar væri til stór
bær, þar sem væri til mikið af alls kon-
ar matföngum í búrum og kjöllurum,
og á sumrin flytti fólkið í sumarbústaði
úti í sveit.
— En hvað ertu nú að hugsa um
þetta? sagði móðir hagamúsarinnar, —
við höfum hér nógan vetrarforða af
ýmislegu sælgæti, og okkur hefur liðið
vel hér, eða heldur þú, að okkur liði
betur i einhverjum sumarbústað?
Og þegar hagamúsin hélt áfram að
vera óánægð, sagði gamla músin, að
bezt væri að senda hana til moldvörp-
unnar og láta hana læra að vinna, en
það vildi hagamúsin ekki, því hún var
hrædd við moldvörpuna.
Litla músin sagði því ekki meira, en
allan veturinn var hún að hugsa um
sumarbústaðinn, og um vorið fór hún
strax að leita sér að sumarbústað, en
þarna í haganum var hvergi hægt að
finna hann. Að lokum fann músin þó
stærðar gorkúlu, sem henni leizt prýðis-
vel á. Hún holaði hana að innan og bjó
þar vel um sig, en hinar hagamýsnar
gerðu gys að henni, en hún lét sem hún
heyrði það ekki. Svo var það eitt kvöld-
ið, að fín og uppstrokin mús kom gang-
andi heim að sumarbústaðnum.
— Gott kvöld, sagði fína músin,—
átt þú heima hér?
Hagamúsin sagði, að svo væri, og
var öll á lofti yfir heimsókninni.
— Einmitt það, sagði fína músin, —
ég heiti húsamús og er að leita mér að
sumarbústað.
Hagamúsin varð mjög glöð og sagði,
hver hún væri og bauð húsamúsinni að
flytja til sín í sumarbústaðinn, og eftir
nokkra athugun þáði fína músin boðið
þakksamlega.
Hagamúsin færði henni allt það bezta
sem hún átti til að borða, og húsamús-
in fræddi hana í staðinn um heimili
sitt inni í bænum, og hagamúsin hlust-
aði með athygli.
— Bezti staðurinn i öllu húsinu er
Hagamúsin
og
húsamúsin
búrið, sagði húsamúsin. — Uppi við
loftið hanga bjúgu og pylsur, og á hill-
unum liggja ostar, smjör og kökur, og
þar eru svo stór mjólkurföt, að ég get
synt í þeim, ef mig langar til.
Hagamúsin varð mjög undrandi að
heyra allt þetta og sagði, að sig langaði
mikið til að heimsækja húsamúsina og
sjá allt þetta, og húsamúsin sagði, að
hún værl hjartanlega velkomin heim til
sín hvenær sem væri, og þeim kom
saman um að verða samferða, af því
hagamúsin rataði ekki svona langa leið.
Þær lögðu af stað, en þegar þær
nálguðust bæinn, varð hagamúsin mjög
hrædd, svo að hún þorði varla að fylgj-
ast með hinni músinni, og hún varð
sannarlega glöð, þegar húsamúsin
skauzt inn í holu og sagði um leið:
— Nú erum við komnar heim.
Þær fóru eftir löngum gangi og komu
loks inn i búrið, og þar var nú gaman
að vera; ilmandi lykt af steiktu fleskl
lagði í nefið á hagamúsinni, en því mið-
ur var það á svo hárri hillu, að hún náðl
ekki í það, heldur varð að láta sér
nægja að borða köku, sem lá á gólfinu.
— Viltu ekki fá þér rjóma að drekka?
sagði húsamúsin, og af því að hagamús-
in var orðin þyrst, þáði hún boðið, en
hún varaði sig ekki á því, að barmurinn
á fatinu var háll, svo að hún steyptist
á höfuðið niður í fatið og hefði víst
drukknað, ef hin músin hefði ekki hjálp-
að henni upp úr.
— Þú verður að læra að fara var-
lega, sagði húsamúsin, meðan hún var
að sleikja rjómann af hennl, — en viltu
ekki fá þér bita af ostinum þarna?
Hagamúsin ætlaði að fara að gæða
sér á ostinum, en í sama bili heyrði
hún hvæs og urr.
— Hvað er þetta? sagði hún og kom
um leið auga á tvö gulgræn Ijós skammt
frá sér.
— Það er kötturlnn! hrópaði húsa-
músin og tók til fótanna í holu sína.
Hagamúsin vissi ekki, hvernig hún
komst í holuna, hún hljóp í sprettinum
fram hjá vinu sinni, og alla nóttlna
hljóp hún þar til hún kom í gamla og
góða bústaðinn sinn. Þar var hvorki
hættulegt mjólkurfat, sem hægt var að
drukkna í, né Ijótir kettir, sem ætluðu
að gleypa lltlar hagamýs. Þar var allt
svo rólegt, vistlegt og gott — elns og
það hafði alltaf verið.