Æskan - 01.10.1973, Síða 36

Ég hafði nú verið blaðasali, prentari, leik-
fangasmiður, glergerðarmaður, sendill hjá
lækni og enn fleira, en ekki gleymdi ég
markmiði mínu, að gerast lejkari, fyrir þessi
hliðarhopp. Annað veifið burstaði ég skóna
mína, dustaði fötin, setti upp hreinan flibba
og gaf mig fram á leikhúsmálaskrifstofu
Blackmores í Bedford Street. Þessu hélt
ég áfram unz ég var orðinn alltof illa til
fara.
Leikhúsmaður
En mánuði eftir að Sidney kom heim
aftur fékk ég bréfspjald. Þar stóð: „Gerið
svo vel að koma til viðtals á skrifstofu
Blackmores, Bedford Street, Strand."
Ég var strax leiddur í nýju fötunum mín-
um fyrir hr. Blackmore sjálfan. Hann var
ekkert nema brosið og bliðan. Ég hafði
átt von á ströngum manni og kuldalegum,
en hann var reyndar hinn vingjarnlegasti
og sendi mig með bréf til C. E. Hamiltons
á skrifstofu Charles F. Rohmans.
Hamilton las bréfið; honum var heldur
betur skemmt að sjá, hvað ég var lítill.
Auðvitað sagði ég ósatt til aldurs, þóttist
vera fjórtán ára gamall — en var ekki nema
hálfs þrettánda árs. Hann sagði mér ég
ætti að leika Billie þjón í Sherlock Holmes,
sem átti að fara I 40 vikna leikför með
haustinu.
,,En ég hef óvanalega gott drengjahlut-
verk í nýju leikriti, þegar þar að kemur,“
sagði Hamilton. „Það heitir Jim, ævintýri
götustráks og er eftir H. A. Saintsbury, sem
á að leika aðalhlutverkið í Sherlock Holm-
es,“ Það átti að sýna Jim í tilraunaskyni í
Kingston áður en farið yrði I leikförina.
Launin voru tvö pund og tíu shillingar á
viku, sama sem ég fengi fyrir Billie.
Þótt slík upphæð væri himnasending, þá
blakaði ég ekki auga. „Ég verð að spyrja
bróður minn ráða um kjörin," sagði ég
vlrðulega.
Hamilton hló. Hann kallaði alla saman
á skrifstofunni til að lita á mig. „Þetta er
hann Billie okkar! Hvernig iízt ykkur á
hann?“
Allir voru glaðir og reifir og brostu breitt
við mér. Hvað var það, sem hafði gerzt?
Það var engu líkara en endaskiþti væru
orðin á veröldinni og hún tæki mig nú að
sér oþnum örmum. Hamilton sendl mig
með bréf til Saintsburys sjálfs, sagði mér
að finna hann í Græna klúbbnum við Lei-
cester Square. Og ég fór leiðar minnar [
sjöunda himni.
Sama sagan gerðist í Græna klúbbnum.
Saintsbury kallaði á félaga sína til að
skoða mig. Og þar með rétti hann að mér
hlutverk Sammys í leiknum, sem hann
sagði, að væri eitt aðalhlutverkið. Ég var
dálítið hræddur um að hann bæði mig um
að lesa það strax, sem hefði komið sér
illa, af því að ég mátti heita ólæs. En
sem betur fór átti ég að hafa það heim
með mér og lesa það í næði, enda var vika
til stefnu áður en æfingar byrjuðu.
Ég fór heimleiðis í strætisvagni, ruglað-
ur af hamingju. Þar rann það fyrst til fulls
upp fyrir mér, hvað hafði gerzt. Ég hafði
skilizt við baslið og bágindin, draumur
minn var að rætast — draumur, sem móð-
ir mín hafði oft talað um. Ég átti að verða
leikari! Og allt hafði þetta gerzt óvænt,
alveg upp úr þurru! Ég blaðaði í hlutverk-
inu minu, það var heft í nýlegan brúnan
þappír — dýrmætasta plagg, sem ég hafði
haft hönd á um dagana. Á leiðinni í strætis-
vagninum rann upp fyrir mér, að ég var
kominn yfir landamærl. Ég var ekkl lengur
öreigi I fátækrahverfinu; ég var leikhús-
maður. Mér iá við gráti.
Mikils að vænta
Sidney las fyrir mig hlutverkið og hjálp-
aði mér að læra það utanþókar. Þetta var
stórt hlutverk, um það bil þrjátíu og fimm
síður, en eftir þrjá daga kunnl ég það
utan að.
Æfingarnar á Jlm fóru fram uppi á lofti
I Drury Lane leikhúsinu. Sidney hafði þjálf-
að mig svo vel, að ég kunni það orði til
orðs. Eitt einasta orð amaði mig. Setning-
in var: „Hver heldurðu þú sért, — Pierpont
Morgan eða hvað?“ En ég sagði si og æ
Putterpint Morgan; og Saintsbury lét Fi'9
halda við það. Þessar fyrstu æfingar v°rU
mér opinberun. Þær opnuðu mér nýjaU
heim á sviðinu. Ég hafði enga hugmyn
haft fyrir um sviðstækni, tímasetningJ’
þagnir, vlsbendingar að snúa sér við, seu
ast; en mér var þetta allt eðlilegt. Saints
bury leiðrétti ekki nema eitt: ég hre^'
höfuðið og geiflaði mig of mikið, þegar e9
talaði.
Eftir nokkrar æfingar var hann
orðinn
' h fifðí
steinundrandi og spurði, hvort eg 11
leikið áður. Það fór fagnaðarhiti um nr'ð’
að vera Saintsbury til geðs og öðrum
hópnum. Engu að síður tók ég aðda ,
þeirra eins og hún væri öldungis sjálfsog
Það átti að leika Jim í viku í Kingst°a
pgtta
leikhúsinu og svo aðra i Fulham. K
• sem
var melódrama, sagði frá höfðingja,
hafði tapað minninu; þegar hann ran
við sér, er hann niðurkominn í kv's
bergi með ungri blómastúlku og bla
strák, — það var Sammy, hlutverkið ntj
Allt var þetta í réttum siðferðisanda: stu ^
an svaf inni í skáp á kvistinum, hertog ’
ón a
sem við kölluðum svo, á sófa, en ^
gólfinu.
En Jim fékk ekki mikinn frama; gagnr ^
endur rökkuðu leikinn niður miskunn3
misga
sem
Hann
laust. Engu að síður var mín vinsa
getið. Ein umsögn var sérlega lofleg
einn leikarinn úr hópnum sýndi mér.
hét Charles Rock, gamall og góðkunn
leikari, en ég lék mest á móti honum- ,’
maður," sagði hann hátíðlega, „láttu P
ekki stíga þér til höfuðs." Síðan las |
mér lexíu um hógværð og hjartans I' 1 j
og þar á eftir umsögnina úr London Top1 ^
Times, sem ég man orði til orðs er,n ^
dag. Fyrst var leikritinu niðrað, en P *
eftir sagði: „Eitt horfði þó til b°ta’
var blaðasalinn Sammy, glöggur götus
ur, sem hefur mest af skopinu í tel s
á sinni könnu. Þó hlutverkið sé gama1 ^a ^
og margtuggið, tókst Charles Chaplin’ ^
er greindur og hressilegur leikdrengur' ^
gera Sammy furðulega spaugilegan’ •
hef aldrei heyrt drenginn nefndan a __
en ég held að mikils megi vænta at
um á næstunni."
Framhalci-
34