Æskan - 01.10.1973, Qupperneq 48

^gfeáll litll lék sér oft með stóru
krökkunum, þau sögðu honum
ýmislegt, sem hann hafði gaman
af. Þau sögðu Páli frá því, sem gerð-
ist I sunnudagaskólanum. En I þann
skóla fóru börnin einu sinni í viku.
Páll hafði beðið foreldra sína um
leyfl til þess að sækja sunnudagaskól-
ann. En þeim þótti hann of ungur til
þess og litill. Elnn sunnudag sóttl litli
drengurinn þetta mál svo fast, að for-
eldrarnir létu undan og sögðu, að hann
mættl fara að þessu slnni. Varð Páll
harla glaður.
Er í skólann kom, talaði kennslu-
konan um áttunda boðorðið, er hljóð-
aði þannig:
„Þú skalt ekki stela."
Páll litli vissi ekki, hvað þjófnaður
var. Kennslukonan útskýrði þetta mál.
Hún sagðl frá þvi, að litlu hefði munað,
að hún tæki sykur úr sykurskál án leyfis,
er hún var litil stelpa. Hún kvaðst hafa
beðið og sagt: „Elgi leið þú oss (
freistni.“ Og þá gat hún hætt við sykur-
stuldinn.
Þá skildi Páll, að það að stela var að
taka eitthvað í leyfisleysi.
Drengnum þótti það skrítið, að
kennslukonunnl skyldi hafa komið til
hugar að stela sykri. Þvilikt hafði hon-
um aldrei dottið i hug. En þó virtlst
honum þetta ekki verulega Ijótt.
Kennslukonan sagði ennfremur, að
sá eða sú, sem félli fyrir þeirri freistlngu
að stela sykri, ætti að biðja guð fyrlr-
gefningar og segja: „Fyrirgef oss vorar
skuldir."
Þegar Páll litli kom helm, voru for-
eldrar hans ekki heima. Anna var önn-
um kafin I eldhúsinu og drengurinn eft-
Irlitslaus. Á borðstofuborðinu stóðu
tómir kaffibollar og hér um bil fullt ker
af sykri. Það var fina silfurskálin, og
loklaus.
Páll fór að hugsa um frásögn kennslu-
konunnar. Var óeðlilegt, að hann lang-
aði i sykur elns og hana? Hann beindl
sjónum sinum í aðrar áttir en þá, sem
skálin var. En hann gat ekki látið hjá
liða að gjóta augum til hennar. Skálin
hafði seiðmögnuð áhrif á drenglnn.
Hvað sagði kennslukonan um þetta mál?
Páll reyndi að muna það. Hvernig átti
að haga sér gagnvart þessarl freistingu?
Jú, nú mundi hann það. Það átti að
segja: „Eigl leið þú oss I freistni."
„Eigl leið þú oss ( freistni," tautaði
Páll. En það virtist ekki ætla að vera

Þú skalt
ekki stela
trygg vörn. Hann ákvað að taka einn
sykurmola tll þess að vita, hve góður
sykurinn værl. Kennslukonan hafði lýst
því, hve góður henni hefði þótt sykur,
þegar hún var barn.
Páll tók mola og saug hann. Sykur-
Inn var góður, engum efa var það undir-
orpið. Hann át molann. En svo minntist
hann þess, að þetta var talið Ijótt, og
flýttl sér að segja: „Fyrirgef oss vorar
skuldir." Honum létti, þegar er hann
hafði beðið um fyrirgefningu. Hann var
þá I raun og veru laus allra mála, hafði
bætt fyrlr brot sitt. Fyrirgefnlngin hafði
verið veitt samstundis. Freistingin var
ekki vikin frá Páli að þessu sinni. Það
er verst við freistingar, að þær koma
aftur og aftur þó að taklst að bægja
þeim frá um hríð.
Skálin stóð á sama stað. Páll hafði
hana alltaf fyrir augunum. Hann glápti
á skálina. ( henni voru margir sykurmol-
ar girnilegir á að lita.
„Leið oss ekkl [ freistni," sagði
drengurinn. En hann var ekki nógu
sterkur á freistlngasvellinu. Hann tók
annan mola. Hafði yfir fyrirgefningar-
bænina, tók sér hvíld, horfði á skálina,
tók annan mola, og svo koll af kolli.
Sykurinn var góður, og það var hægt
að fá fyrrigefningu jafnóðum og nýtt
Skotasögur
Maclntosch var teklnn fastur fyrir
vixiifölsun.. Þegar hann var baðaður,
eins og gert var við fanga, spurði fanga*
vörðurinn:
— Heyrið mig, Maclntosch! Hvað er
eiginlega langt síðan þér fóruð I bað?
— Ég hef aldrei setlð inni fyrr, svar-
aði Maclntosch.
Betlari barði að dyrum húss eins i
Skotlandi og sagði við frúna, sem opn'
aði:
— Kæra frú, getið þér ekki liðsinnt
mér? Ég hef misst hægri fótinn.
— Nei, hann er ekki hér, svaraði fru-
in og lokaði hurðinni.
— Hvernlg getur þér dottið í húð’
sagði Skotlnn við konu sína, að kaupa
tvo happdrættismiða, þegar aðalvlnn-
ingurinn er ekki nema elnn!
Skoti nokkur keypti á uppboði flibba,
sem tveimur númerum of lítill.
Hann fór strax að megra sig.
Skoti nokkur er að læra bllndrastaf-
rófið til þess að geta lesið ( myrkrl.
I blaði einu í Skotlandi kom sú fféN’
að við austurströndina hefði veiðzt síld
með shilling í maganum.
Daginn eftir stóð svohljóðandl fyrir'
sögn í sama blaði:
„Allur skozki fiskveiðiflotinn lagður
af stað til austurstrandarinnar.“
brot var framið. Páll hafðl því lítlð sam-
vizkubit.
Að lokum gerðist Páll litli syfjaðuf-
Hann hafði næstum lokið við að éta
sykurinn úr stóru, finu skálinni. Sýl<ur
hefur nefnilega þann eiginleika,
menn sofa betur, ef þeir neyta miklls af
honum.
Páll skreið upp í legubekkinn, lað®'
slg út af og steinsofnaði. Ekki er ÞesS
getið, hvað hann dreymdi. Það hefur
að likindum ekki verið merkilegt.
Þegar faðir hans og móðir komu
heim, svaf Páll á legubekknum með Þvl
nær tóma sykurskálina vlð hlið sér.
46