Æskan - 01.10.1973, Qupperneq 50

BLfcSKJkH
„Þe'i’." sagði Blásk'iár. „Við skuium hiusta á, hvað þeir seg\a.
Eí til vill getum við haít gagn ar því.“
Ræningjarnir voru nú ekki lengra frá börnunum en svo, að þau
gátu heyrt orðaskil í næturkyrrðinni.
„Biðið við!“ heyrðu þau Svarta Eirík grenja. „Kveikið á blys-
unum! Jörðin er vot hér, og við hljótum áð geta fundið sporin,
þar sem þau hafa gengið. Krakkaóþokkarnir geta ekki verið
komnir mjög langt.“
„Þvi er miður, að hann segir satt,“ sagði Bláskjár. „Nú sjáum
við Ijósglætuna af blysunum á milli greinanna, og finni þeir sporin,
verða þeir ekki lengi að ná okkur. Nú riður á að flýta sér. Hertu
þig nú, Valter.“
Þau brutust nú inn á milli trjánna, þar sem þau voru þéttust, og
nú kom Bláskjá að góðu haldi, að hann var vanur myrkrinu, því
að hann gat auðveldlega fundið greiðfærasta veginn. Hefði bjart-
ur dagur verið, mundu flökkumennirnir hafa náð þeim fyrir löngu.
En þeir urðu með miklum erfiðleikum að brjótast gegnum
þyrnirunnana og allt, sem fyrir varð, og skríða til að Ieita að
sporunum. En börnin héldu alltaf áfram.
Það liðu þó ekki margar minútur áður en börnin skildu á
gleðiópum ræningjanna, að þeir höfðu fundið sporin, og þau
heyrðu á brakinu í greinunum, að þeir komu nær og nær.
Þau sáu nú betur og betur Ijósglætuna frá blysunum, og reiðióp
ræningjanna létu æ voðalegar í eyrum þeirra. Fóru nú kraftar
barnanna þverrandi. Valter gafst upp fyrst. Hann saup hveljur, og
fæturnir gátu ekki lengur borið hann.
,,Nú kemst ég ekki lengra,“ sagði hann um leið og hann hneig
niður og tók nú að gráta beisklega.
„Þú mátt til með að halda áfram,“ sagði Bláskjár, „bara ofur-
lítinn spöl enn þá. Ef til vill hætta þeir að leita eða við finnum
góðan stað, sem við getum falið okkur í.“
„Komdu, Valter," sagði Ella. „Styddu þig við mig. Ég er ekkert
lúin enn. Þegar þú ert orðinn alveg uppgefinn, skal ég bera þig
dálitla stund, þá færðu kraftana aftur.“
„Nei,“ sagði Valter og grét enn sárar, „látið mig bara liggja
hér kyrran. Ég á hvort sem er ekki að komast hjá að lenda í
höndum ræningjanna."
„Þetta er Ijótt, Valter. Heldurðu, að guð hjálpi okkur ekkl, það
sem eftir er af leiðinni, úr því hann hefur hjálpað okkur svona
langt. Nú skulum við bæði leiða þig, og svo hlaupum við eins
og við getum. Heyrðu! Nú koma þeir.“
Hávaðinn í ræningjunum, sem alltaf barst nær og nær, kom
honum til að reyna af alefii á síðustu kraftana. Ella og Bláskjár
tóku hann á milli sín og drógu hann með sér, hvað sem í vegi varð.
Enn dró dálítið sundur með þeim, og börnin fóru að gera sér
von um að sleppa. En þá datt Ella endilöng um stein og tók

a
N/atter meö sér \ fatUnu. N/atter metddt s\g og h\\óðaS\ upp af
sársauka og gat ekkt r\s\S upp aftur.
I „ „Ó’. Ég finn svo tit í fætinum’." sagði hann og grét. ,,Ég get
ekki staðið upp’.“
Hin börnin tóku nú undir hendur honum og reyndu að lyfta
honum upp, en hann gat ekki stigið i fótinn og hneig niður aftur
og kveinkaði sér.
„Ég get það ekki. Farið þið ög skiljið mig eftir. Þið getið enn þá
ílúið, annars lendum við öll í klónum á þeim aftur.“
„Nei, Valter. Við yfirgefum þig ekki,“ sögðu bæði börnin. ,,Ef
þú getur ekki gengið, verðum við að bera þig. Leggðu handlegg-
ina um hálsinn á okkur, og reyndu að halda þér fast.“
Valter reyndi að halda niðri í sér hljóðunum, og nú héldu þau
áfram, en gekk ekki eins vel og áður. Þótt byrðin væri þung, voru
kraftarnir ekki heidur miklir til að bera hana, og var nú komið
að því, að þau höfðu ekki annað ráð en að gefast upp.
„Nú getum við ekki meir,“ sagði Bláskjár við Ellu, sem var
að því komin að hníga niður. „Þarna er stór eik og þéttir runnar
í kring. Við skulum fela okkur þar og bíða átekta.“
Þau flýttu sér þangað, skriðu undir runnana, vöfðu handleggj-
unum hvert um annað og sátu svo án þess að hreyfa sig hið
minnsta.
„Ef þeir finna okkur, drepa þeir okkur strax, eða þá að þeir
setja okkur i svartholið," sagði Valter og stundi við.
„Heyrið, hvernig svarti Eiríkur blótar," hvíslaði Ella.
„Flýtið ykkur að ná í bannsetta hrafnsungana," heyrðu þau
svarta Eirík segja, „mig er farið að dauðlanga til að lemja þau
til blóðs.“
„Cg setja þau svo undir eins í svartholið," sagði annar, ,,þá
skulum við sjá til, hvort þau missa ekki löngunina til að strjúka
aftur."
Náföl og skjálfandi af hræðslu heyrðu börnin þessar voðalegu
hótanir. Og þegar þau heyrðu braka í greinunum varla fimmtíu
fet frá sér, þrýstu þau sér fast saman og biðu í dauðans angist
komu þrælmennanna.
Allt í einu leit Ella við og sagði í ofboði: ,,Nú hljóta þeir að
finna okkur, þarna koma þeir með blys hinum megin írá líka.“
„Því er verr, að þú hefur rétt fyrir þér,“ sagði Bláskjár í ör-
væntingu, „nú er öll von úti. Ég hafði þó svo góða von um, að
guð mundi hjálpa okkur. En við vitum ekki, til hvers hann kann
að láta þetta verða.“
„Pabbi minn segir svo oft, að þegar neyðin er stærst, sé hjálpin
næst,“ sagði Valter litli.
„Þá hjálpar hann okkur líka,“ sagði Ella vongóð. „Það er
ómögulegt, að guð, sem er svo góður, yfirgefi okkur í þessari
hættu.“
k,
00