Æskan - 01.10.1973, Qupperneq 55

og meyjunum hin bezta skemmtun, því að allt fórst honum
Það svo snilldarlega, að ekki braut hann eina undirskál.
Og svo mjög óx ég I áliti hjá þeim við þetta, og hjá hinum
göfuga greifa, að hann bað mig, með hinni vanalegu rausn
sinnl, að þlggja þennan unga hest af sér og ríða honum á
harða spretti til sigurs og sæmdar móti Tyrkjanum I leið-
angri þeim, sem verið var að gera út undir forustu Múniks
greifa. Ég stýrði riddarasveit og var í ýmsum förum, þar
sem ég réð einn öllu, og þá sigursæld, sem aldrei sveik
okkur þar, er mér óhætt að þakka mér einum að öllu leyti
og afdráttarlaust, og þeim djarfhuga drengjum, sem ég
■eiddi þar til sigurs og sæmdar. Og þá volgnaði okkur þar
duglega í fylkingarbroddi, þegar við rákum Tyrki inn I
Oczakov.
Ég átti það því að þakka, hve hleypinn lítúanski klárinn
sninn var, að ég varð þar fremstur og rak flóttann. Ég sá
nú óvini vora vera að flýja út um hitt borgarhliðið gagnvart
okkur og þótti mér því hyggilegast að staðnæmast þar á
baejartorginu og blása þar saman liði mínu. Ég staldraði
svo þar, en menn munu geta skilið, að mér brá í brún,
Þegar ég sá þar engan hjá mér af riddurum mínum. Skyldu
Þeir sækja í aðrar götur, eða hvar gætu þeir verið? Langt
I burtu gátu þeir ekki verið, og hlutu ugglaust að ná mér
þá og þegar. Ég hleypti því másandi klárnum inn á torgið
°g lofaði honum að drekka. Hann þambaði óvanalega
mikið og með þeirri græðgi, sem aldrei ætlaði að slokkna,
en var þó mjög eðlileg, því að þegar ég Ieit aftur til að
gá að mönnum mínum, sá ég, að afturhluti hestaumingjans
var burtu, lend og læri, eins og hann hefði verið höggvinn
í tvennt, svo að vatnið rann jafngott aftur úr honum, eins
og það kom inn, án þess að svala honum eða gagna. Mér
var alveg óskiljanlegt, hvernig það hafði að borið, þangað
til ég kom aftur á honum að hliðinu. ( þvl var þung fall-
hurð með hvössum járngöddum niður úr, sem látin var
falla niður allt I einu, til að verja óvinum inngöngu, svo sem
gert er I mörgum víggirtum borgum. Þarna hafði ég ruðzt
inn innan um flóttamennina, og nú sá ég, að bákninu hafði
verið hleypt niður án þess ég tæki eftir, og það hafðl skellt
af hestinum afturhlutann, og lá hann þar enn þá volgur
utan við hliðið. Þarna hefði ég nú beðið óbætanlegt tjón,
ef dýralækninum okkar hefði ekki tekizt að smella bútunum
saman meðan allt var volgt. Hann saumaði þá saman með
limöngum af lárviði, sem þar spratt við hliðið. Sárið greri
að fullu, og þar gerðist annað, sem ekki gat að borið, nema
á slíku ágætishrossi: lárviðurinn skaut rótum I holdi hests-
ins, óx upp og varð eins og laufskáli yfir mér, svo að ég
gat setið eftir það I mörgum herförum I verndarskjóli lár-
viðar míns og klársins.
Næst koma tvö ævintýri:
SAGAN AF TUNGLINU OG TYRKNESKU BAUNINNI og
FROSNI LÚÐURHLJÓMURINN.
Þú kllppir úr þunnum pappa fisk,
sem er eins f laginu og fiskurinn, sem
Þú sérð hérna á myndinni. Inn í miðjan
fisklnn klippir þú mjóa rifu aftanfrá og
i endanum á henni er kringlótt gat. Svo
löðrar þú fiskinn í feiti eða olíu og læt-
ur hann ofan I þvottaskál, hálffulla af
vatnl. Og ef þlð dreypið nú einum eða
tveimur dropum af lýsi varlega I gatið
á fisklnum, þá fer hann að synda, alveg
eins og þlð hefðuð sett olfuhreyfll I
hann.
Skýringin á þessu er sú, að lýsið
reynir að dreifa úr sér, þegar það kem-
ur f vatnið, en um leið þrýstir það á
pappann, og við það þýtur fiskurinn
áfram.
53