Æskan - 01.10.1973, Side 57

Einu
sinni langt vestur í svcit stóð iitiil
j *r' *,au> scm a bænum bjuggu, voru jiau
'Jon Guðrún og Jóhann. Einn son áttu ]>au
J°n, og hét hann Bergur. Hann var 10 ára
a!eð ljóst hár og blá augu. Hann var mjög
Jorugur og liðugur. Á bænum var einnig
Clra fólk. Það var Katrín vinnukona og
ait’IUa og afi liáns.
^ bænum voru fjórar kýr, ]>rír hestar og
j!nn hundur. Kýrnar iiétu Skjalda, Ljóma-
*n<h Eúkolla og Rósa. Hestarnir iiétu
jorna, Gustur og Léttfeti. Hundurinn hét
onati.
Eergur vaknaði á hverjum degi klukkan
°S fór alltaf að sofa klukkan 8. Einn
aSinn vaknaði hann klukkan 7 sem oftar
°S fór strax að klæða sig. Þennan dag átti
clPa að koma og vera á bærium yfir sum-
aiið. Stelpan iiét Helga. Hún var dökkhærð
®S með blá augu. Hún átti heima í Reykja-
tiá^ ^ann hafði lengi hlakkað til ]>essa
k‘Ss, en núna, ]>cgar hann var runninn upp,
j^cið hann fyrir. Honum brá i brún, þegar
‘ Pn sá Helgu. Hann sá ]>ó, að hann myndi
Jótlcga kynnast bcnni.
eSar ]>au voru búin að borða hádcgis-
naiinn, fóru ]>au út á hlað. Hún spurði:
” 'að lieitirðu?"„Bergur. En ]>ú?“„Helga,“
'a,aði l>ún. „Hvað ertu gamall?" „10 ara.
]>ú?“ ára.“ „Kanntu fótbolta?" sagði
jj8 að segja eitthvað. „Pínulitið. En
anntu mömmulcik?" „Iss, mömmuleik, ég
ann ekkert i honum.“
8 >a kallaði mamma á okkur að borða,
. :|ð ekki varð meira úr fyrsta samtali
°klíai' Helgu.
Fyrsta
reiðferðin
Þegar ég vaknaði morguninn cftir, átti
ég afmæli. Mamma vakti mig klukkan 7
og óskaði mér til hamingju mcð afmælið.
„Komdu nú og sjáðu afmælisgjöfina ]>ina,“
sagði hún. Eg flýtti mér að klæða mig í
sparifötin. Svo fór ég út með pabba og
mömmu. Pabbi benti okkur að koma með
sér í áttina til hcsthússins. Helga kom
með.
Við gægðumst inn og virtum fyrir okkur
hest, sem ]>ar var. Hann var brúnn á lit
og sokkóttur. Hann var mjög fallegur. Ég
trúði ]>essu varla. Atti ég virkilega að eiga
þennan liest? Mannna og pabbi lilulu að
vera að gera grin. Eg ákvað í huganuni að
skíra hann Sörla.
Nú spurði pabbi: „Hvernig lizt ]>ér á
gjöfina, Bergur minn?“ „Mikið er hann
fallegur," sagði ég klökkur í rómnum. Mér
hafði aldrei dottið i hug, að ég eignaðist
svona fallegan iiest. Eg liljóp upp um háls-
inn á pabba og kyssti liann ótal kossa. Það
sama gerði ég við mömmu. Þá sagði afi,
sem ]>arna var kominn: „Hann er mjög fal-
legur, og ]>ú ]>arft að læra strax að sitja
hann. En hvað ætlarðu að láta hann lieita?“
„Sörla,“ svaraði ég strax. „Já, ]>að er mjög
gott nafn á hann,“ sagði Helga, sem liing-
að til liafði ekkert sagt, „en livaða hnakk
á Bergur að nota?“ „Ég sé um ]>að,“ sagði
pabhi. „\’iil fólkið ekki koma inn og fá
sér kaffisopa?" spurði mamma.
Þcgar allir voru búnir að drekka fórum
við Helga út að skoða Sörla betur. Mig
langaði að prófa að fara á bak honum
hnakklausum. Pabbi hafði sagt mér, að
hann væri taininii. Helga hjálpaði mér að
komast á bak honum. Fyrst var hann alveg
rólegur, en ]>egar Helga opnaði hesthúss-
dyrnar, trylltist hann og tók á rás út.
Fyrst hljóp hann út á tún, en síðan suð-
ur vfir móana. Ég hélt alltaf i faxið á
Sörla, en var alveg að missa takið. Helga
hljóp dauðhrædd á eftir mér og hrópaði
á Jóhann. Sörli hljóp niður að læknum.
Þcgar hann kom að honum, tók liann undir
sig stökk og hugðist stökkva yfir lækinn.
Við ]>etta viðbragð brá mér svo, að ég
missti takið og datt beint niður i lækinn.
Eg stóð í honum upp í mitti og klöngraðist
til lands. Þar stóð ég svo og liélt siðan
heim á leið rennandi blautur.
Þannig lauk svo fyrstu rciðferð miniii á
Sörla.
Auður Einarsdóttir, 10 ára.
rniB vann brautryðjendastarf til að koma blindu fólki I algeng iðnaðar- og verzlunarstörf. Blindir fá þjálfun i auðveldum verk-
l^ðl9relnum, talsímatæknl og sjúkraþjálfun og hraðritun. Þjálfun á þessum sviðum gerir blindu fólki kleift að starfa sem jafn-
®jar samstarfsmanna sinna. Nú starfar blint fólk einrilg við verkefni til úrlausnar fyrir tölvur.
^The rnib |ætur [ té rúmlega þrjú hundruð hjálpartækl og áhöld — Braille skriftarramma, vekjaraklukkur, manntöfl og tækl fyrir
^&ður, sem gefur til kynna, ef búast má við regni.
iálfstaeði skiptir miklu máli fyrir biint fólk. Leiðsöguhundar eru meðal annars hafðir til að stuðla að því. Verið er einnlg að reyna
níian
langan göngustaf". Saga RNIB er saga stöðugra framfara, framfara, er miða að því að gera blindu fólki mögulegt að lifa eðlilegu
o ----yv
a asgnlegu lífi.
55