Æskan - 01.01.1980, Side 5

Hundur nær í bílþjóf
Jörgen Beck leit út um gluggann og
augu hans hvörfluðu ósjálfrátt að
þeim hluta bifreiðastæðisins, þar sem
hann var vanur að leggja bílnum sín-
um. Hann hrökk dálítið við; bíllinn
hans var þarna ekki. — Þetta var í
stórri íbúðablokk í úthverfi Kaup-
mannahafnar, og þó að Jörgen vissi
raunar, að bílþjófnaðir voru alltíðir,
átti hann bágt með að sætta sig við að
það væri einmitt bíllinn hans, sem yrði
fyrir slíku.
Jörgen leitaði af sér allan grun
þarna í nágrenninu, en hringdi því
berast oft suður í höf og taka þá á sig
ýmsar kynjamyndir, eftir því sem þeir
bráðna. Á þeim myndast lækir, sem
grafa sér farvegi og gljúfur.
Jökull er frábrugðinn ísi að því leyti,
að hann er samanfergður snjór. Jök-
ull myndast þar sem snjókoma er
meiri en snjóbráð, svo að á hverju ári
bætist nýtt lag ofan á þau lög, sem
fyrir eru. Við þennan þrýsting um-
myndast snjókornin og verða að
smáum kristöllum. Þegar jökull er
orðinn þykkur, tekur hann að skríða
fram undan halla, og myndast þá
skriðjöklar, sem eru eins og klakaelf-
ur. Mjög er það mismunandi hve hratt
skriöjöklarnir berast fram. í Sviss
mjakast þeirfram um 1 —2 þumlunga,
upp í 4 fet á dag, í Alaska 7 fet á dag,
en í Grænlandi geta þeir færst fram
um 50—60 fet á dag eða meira. —
(Eftir M. H. Thompson).

y
næst til lögreglunnar og bað þess, að
svipast yrði um eftir bílnum sínum. —
Hvorki hann né kona hans höfðu veitt
því athygli, að hundurinn þeirra snar-
aðist út með húsbónda sínum og tók
þátt í leitinni á bifreiðastæðinu. Og
hvað hafði svo orðið af honum? —
Húsmóðirin, en hún hét Astrid, kallaði
nokkrum sinnum „Pjakkur! Pjakkur!"
en fékk ekkert svar. Hún lét matar-
skálina hans undir húströppurnar,
eins og vant var.
,,Já, þetta er dálagleg byrjun á
einum degi," hugsaði Jörgen með
sjálfum sér um leið og hann tók sér far
með strætisvagni til miðborgarinnar,
þar sem vinnustaður hans var. —
Ósjálfrátt glápti hann á raðir bílanna,
sem ýmist komu á móti eða fóru fram
úr strætisvagninum. Hann gerði það í
von um, að hann sæi e.t.v. bílinn sinn
einhvers staðar, en sú von brást. —
Hins vegar fannst honum hann koma
auga á hundinn sinn, hann Pjakk, á
harða hlaupum langt í burtu, en um
þetta var hann þó ekki viss. —
Jörgen hringdi nokkrum sinnum til
lögreglunnar, en leitin að hinum
stolna bíl hafði engan árangur borið.
Og Pjakkur kom ekki heim þetta
kvöld.
Astrid var gráti nær vegna hvarfs
hundsins. Það tók meira á hana en
tap bílsins. — Jörgen fór út á bíla-
stæðið seint þetta kvöld og kallaði
nokkrum sinnum hátt á hundinn, en
árangurslaust. — Það varð því ekki
mikið um svefn hjá þeim hjónum
þessa nótt, og þau voru nær því jafn-
þreytt um morguninn og kvöldið áður,
er þau lögðust til hv(lu.
Nú var hvarf hundsins einnig
tilkynnt lögreglunni, en Jörgen tók
sér far með strætisvagninum sömu
leið og daginn áður. Ekki sá hann bíl
sinn eða hund á þeirri leið og sú
hugsun tók nú að sækja á hann, að
Pjakkur hefði orðið fyrir bíl daginn
áður, því að aldrei hafði það komið
fyrir áður, að hann skilaði sér ekki
heim að kvöldi dags. —
Síðari hluta þessa dags stóðu allt í
einu tveir lögreglumenn inni í skrif-
stofu hjá Jörgen og báðu hann að
koma með sér, því að ,,nú höfum við
fundið bæði bílinn og hundinn,"
sögðu þeir. ,,En þú verður að koma
með, því að hundurinn gætir þjófsins
inni í bílnum og hleypir hann engum
þar út eða inn.“
Á leiðinni að bílnum sögðu lög-
regluþjónarnir Jörgen frá því, sem
gerst hafði: „Við ókum fram hjá bif-
reiðastæði einu hér stutt frá og þá var
okkur gefið merki með bílhorni eins
bílsins. Þegar við komum að bílnum,
sáum við strax, að þarna var einn af
stolnu bílunum, sem við vorum að
leita og við stýrið sat lafhræddur
maður. Hundur sat við hlið hans í
framsætinu og virtist hafa góða gát á
öllu. Bílþjófurinn — ungur maður —
mátti sig hvergi hræra eða starta
bílnum fyrir grimmum hundinum."