Æskan - 01.01.1980, Page 8

— Þú hugsar aldrel um, hve erfitt er að ná
í barnagæslu!
BARNAHJAL
í bandarísku sjónvarpi var þáttur
sem nefndist: ,,Talað við börn“. Þar
kom fram mesti sægur barna, og þau
sögðu ýmislegt skemmtilegt, þar á
meðal þetta:
Lítill drengur sagði frá því, að þau
systkinin hefðu nýlega eignast pabba.
Og er hann var spurður hvernig það
hefði viljað til, sagði hann:
Það var einn sunnudag þegar
mamma var í baði, að dyrabjöllunni
var hringt. Systir mín fórtil dyraog þar
var kominn maður, sem spurði hvort
mamma væri heima. Systir mín fór
með hann upp í baðherbergið.
Ég hef eignast kærasta, sagði lítil.
stúlka.
Hvernig veistu að hann er kærast-
inn þinn?
Hann sagði mér í gær að halda mér
saman og snauta burtu.
Hvort þroskast fyrr, drengur eða
stúlka?
Stelpan auðvitað. Hún veit undir
eins þegar hún verður ástfangin í
strák, en strákurinn hefur ekki hug-
mynd um að hún sé ástfangin í sér, og
hann hefur ekki hugmynd um neitt —
þess vegna þroskast stelpur fyrr.
FLÓTTINN
TIL AMERÍKU
Árni og Birgir höfðu ákveðið að strjúka til Ameríku. Dóra, Signý og Ragnar
hlustuðu ó ráðagerðirnar og dáðust að hugrekki strokumannanna.
Það var langt síðan þeir fóru að tala um þetta ferðalag, en nú var það
loksins afráðið og áætlunin var að öllu leyti mjög nákvæm. Þetta gerðist í
Norður-Noregi og drengirnir ætluðu að leggja leið sína yfir Svíþjóð, Rúss-
land og Síberíu.
Þeim kom saman um, að það væri ekkert gaman að fara með farþega-
skipum. Að minnsta kosti var það engin skemmtun fyrir ævintýramenn, sem
einmitt vilja komast í hættur og mannraunir.
Þar að auki var dýrt að fara með þessum skipum og Árni og Birgir áttu ekki
nema 13 krónur 75 aura — og svo talsvert af hnöppum, sem þeir álitu, að
hægt væri að láta (staðlnn fyrir peninga í Síberíu.
Þeir ætluðu að fara landveg sem allra lengst. Það var að öllu leyti heppi-
legast.
Enginn fékk að vita neitt um þetta ferðalag, nema Dóra og Signý. Ragnar
hafði reyndar stundum hlustað á, en hann var svo lítill og flónskur, að þau
trúðu honum ekki fyrir leyndarmálinu.
Þau voru öll borgarbörn en dvöldu í sveit þetta sumar hjá Friðriki frænda
drengjanna. Hann átti stórt bú.
Árni og Birgir höfðu lesið Indíánasögur og kúrekaævintýri, þangað til þeir
vildu uppvægir fara til Ameríku sjálfir. Þeir ætluðu að leita uppi þessa fáu
Indíána, sem enn voru eftir, gerast foringjar þeirra þegar þeir væru orðnir
stórir og vinna alla Ameríku. Það átti að verða voldugt Indíánaríki.
,,En eruð þið nú vissir um, að þetta sé hægt?" spurðu Dóra og Signý alveg
hissa.
„Auðvitað er það hægt,“ sagði Birglr. ,,Og þegar við erum búnir að vinna
landið komið þið og heimsækið okkur og við gefum ykkur perlur, loðskinn
og eins mörg höfuðleður og þið viljið.“
Telpurnar sögðust ekki vilja sjá höfuðleður. Svei þeim! En perlur og
loðskinn langaði þær til að eiga.
,,En eruð þið ekki hræddir að fara svona langt?“ spurði Dóra.
„Karlmenn eru aldrei hræddir," svaraði Birgir. „Og svo verðum við auð-
vitað vopnaðir."
„Vopnaðir," sagði Dóra hálfhrædd.
„Við ætlum að hafa bæði búrhnífinn og hvellbyssuna með okkur. Þá
hugsa ég að enginn ráðist á okkur. Þeir halda að við séum hermenn," sagði
Árni.
„Eruð þið vitlausir? Ætlið þið að taka búrhnífinn?" spurði Signý hátt og
reiðilega.
„Þegið þið stelpur. Þið hafið svo hátt, að frændi getur heyrt til ykkar. Hvað
haldið þið að hann segði, ef hann vissi þetta?"
„Við þegjum eins og steinar," sögðu báðar stúlkurhar alvarlega. „En við
erum bara að hugsa um á hverju þið ætlið að lifa. Þið deyió úr hungri á
leiðinni."
„Ekki alveg. Við veiðum dýr og fugla í skóginum. Þar eru líka kýr og
kindur."