Æskan - 01.01.1980, Side 18

synda svanir og endur, en á öörum
sigla skip. Yfir þeim allra stærstu eru
eins miklar brýr og breiöustu götur,
en þær geta opnast og lokast eins og
huröir, til þess að stór skip geti siglt í
gegn. Þá er flautað, áöur en brúin fer
upp, og bæði fólk og bílar stansa, því
aö annars myndi fólkið detta í sjóinn
og bílarnir fara upp í loft.
Einn skuröurinn heitir Gamla-
strönd, sem er svo gömul, aö hún var
til áöur en fyrstu víkingarnir komu til
íslands. íslensku víkingarnir versluðu
þar líka, þegar þeir heimsóttu kon-
ung. Nú mátti Villi veiöa í skurðinum,
en það gekk nokkuð seint, svo aö
mamma hans fór að kaupa fisk hjá
fisksölukonunum. Rétt eftir aö hún
var farin, fannst Villa, aö það væri
fiskurað bíta á. Hann varð svo ákafur,
aö hann gleymdi alveg, að hann mátti
ekki fara framarlega á brúnina.
Plump! og Villi fór á bólakaf i sjóinn.
Mamma hans leit viö, og Villi var
horfinn. ,,Villi, Villi!“ hrópaði hún. í
sömu andránni kom sjómaður upp úr
bátnum, sem lá við bryggjuna og sá,
hvað um var að vera. Hann þreif stöng
með stærsta netpokanum á endanum
og smeygói undir Villa, þegar honum
skaut upp. Villi var alveg eins og fisk-
ur í neti, hann spriklaði og kallaði:
„Mamma, mamma!" Og þegar hann
var kominn í land, hélt hann áfram:
,,Ó, ó, ég er alveg að deyja. Þú áttir
ekki að fara frá mér — ég vil aldrei
fiska meira."
„Jæja, það er ekki nauðsynlegt að
stinga sér í vatnið til að ná í fiskana,"
sagði mamma hans, á meðari hún vatt
úr fötunum hans og þreif af honum
jakkann, fór úr kápunni sinni og vafði
utan um hann. „Við verðum að flýta
okkur heim til að fá þig úr votu.“ Hún
veifaði leigubíl, sem hún sá álengdar.
Það tók ekki nema fimmtán mínútur
að aka frá miðbænum að húsinu, sem
þau voru nýflutt í.
Ósköp var það notalegt að koma
inn ísínaeigin íbúð. Svarti koksofninn
var heitur, það sást í rauðar glóðirnar
gegnum svolítinn glugga á ofnhurð-
inni. En í miðjum ofninum er hólf, fyrir
því eru tvær hurðir á hjörum, og inni í
16