Æskan - 01.01.1980, Page 22

Pétur varð lafhræddur. Hann þaut í ofboði um allan
garðinn, því að hann rataði ekki aftur að hliðinu.
Á hlauþunum týndi hann öðrum skónum sínum ein-
hvers staðar innan um hvítkálið, en hinum týndi hann í
kartöflugrasinu.
Þegar hann var orðinn skólaus, hljóp hann á fjórum
fótum og var nú helmingi fljótari á fæti en áður. Satt að
segja held óg, að hann hefði sloppið alveg undan herra
Theódór, ef hann hefði ekki verið svo óheppinn að
hlaupa beint á netgirðingu og fest stóru hnappana á
jakkanum í netinu, svo að hann gat ekki losað sig aftur.
Hgnn var nefnilega í spánnýjum, bláum jakka með
látúnshnöppum.
Pétur missti alveg kjarkinn. Hann hélt nú, að hann
kæmist aldrei framar heim til mömmu sinnar. Herra
Theódór myndi nú klófesta hann, og konan hans myndi
steikja hann í sunnudagsmatinn. Ó, þvílíkt og annað
eins. Aumingja Pétur fór að háskæla. Tárin runnu í
stríðum straumum niður vanga hans.
En þá heyrðu þrír litlir skógarþrestir til hans. Þeir komu
fljúgandi til hans, settust hjá honum og sungu: ,,Bí, bí, —
bí, bí, Pétur litli, vertu ekki hræddur. Hættu að gráta og
reyndu nú aö losna úr netinu. Þú getur það áreiðanlega,
ef þú heröir upp hugann. Herra Theódór má ekki ná í
Þ»g“
í sömu svifum kom herra Theódór á harða hlaupum
með stóran háf í hendinni. Hann ætlaði að smella
háfnum yfir Pétur og ná honum þannig, en Pétur litli vatt
sér svo snögglega undan, að blái jakkinn hans rifnaði
gtan af honum og sat eftir í háfnum, en Pétur slapp
sjálfur undan með naumindum.
Pótur hljóp sem fætur toguðu inn í verkfærageymsluna
og stakk sér á höfuðið niöur í garðkönnuna, sem þar var.
Garðkannan hefði verið allra besti felustaður, ef hún
hefði ekki verið full af ísköldu vatni.
Herra Theódór vissi, að Pétur hafði falið sig einhvers
.staðar inni í verkfærageymslunni. En hann vissi ekki,
hyert hann hafði hlaupið. Honum datt í hug að leita fyrst
undir blómsturpottunum, sem stóðu þar allir á hvolfi.
Allt í einu hnerraði Pétur litli heldur en ekki hressilega:
,,Eh-tiss, eh-tiss!“ Og herra Theódór var ekki seinn á sér
að hlaupa að garðkönnunni, en Pétur varð fyrri til að
skjótast upp úr henni.
Herra Theódór reyndi nú að trampa ofan á Pétur litla,
en hann komst undan með því að stökkva upp í glugga-
kistuna og hoppa út um gluggann. Sem betur fór, var
glugginn svo þröngur og lítill, að herra Theódór komst
ekki út um hann. Hann nennti þá ekki að halda eltingar-
leiknum áfram, því að hann var orðinn dauðuppgefinn af
hlaupunum.
Pétur settist niður til þess að hvila sig. Hann var móður
og skalf eins og hrísla af hræðslu, litla skinnið. Hann
hafði ekki hugmynd um, hvernig hann ætti að rata heim
til sín. Ofan á allar þessar hörmungar bættist, að hann
var rennvotur frá hvirfli til ilja af því að hírast í garðkönn-
unni.
Eftir dálitla stund fór hann að rölta um undur hægt og
hljóðiega, — pit-pat, pit-pat, pit-pat. Hann skimaði í allar
áttir. Hvert átti hann að fara? Hvernig átti hann að rata
heim til hennar mömmu sinnar?
Hann kom að stórum dyrum, en þær voru harðlæstar.
Hvergi sást smuga, sem lítil, bústin kanína gæti smeygt
sér inn um.
Gömul mýsla hljóp fram hjá honum. Hún var að draga í
búið. Pétur spurði hana til vegar, en hún var með svo
stóra baun uppi í munninum, að hún gat ekki komið upp
einu orði. Hún hristi bara höfuðið og hélt leiðar sinnar.
Vesalings Pétur fór að gráta. Hvernig átti hann að rata
heim til hennar mömmu sinnar?
Pétur tók nú á rás og laumaðist þvert yfir garðinn. En
hann varð áttavilltari og áttavilltari. Þá kom hann að lítilli
tjörn. Hvítur köttursat þarog var að horfaá litlu sílin, sem
syntu þar fram og aftur. Kisa sat grafkyrr, en við og við
komu snöggir kippir í rófubroddinn á henni, rétt eins og
hann einn væri lifandi. Pétri leist ekki á hana. Honum
fannst öruggast að hypja sig í burtu án þess að yrða á
hana. Frændi hans hafði sagt honum ýmislegt misjafnt
um ketti, og hann kærði sig ekkert um að kynnast þeim
nánar.
Hann laumaðist aftur í áttina til verkfærageymslunnar.
20