Æskan - 01.01.1980, Qupperneq 23

Prófhræðslan hrjáir fleiri en
mannabörn. Dýrasálfræðingar, sem
gert hafa ýmsar tilraunir á öpum, vita
mörg dæmi þess, að aparnir voru
mjög spenntir á taugum áður en þeir
áttu að leysa ákveðin verkefni.
Simpansinn Mimi þvoði sér aftur og
aftur um hendurnar meðan hann beið
eftir að röðin kæmi að sér. Annar,
sem hét Koko, fékk í magann þá daga,
sem hann átti að ganga undir prófin.
Ef honum mistókst við fyrstu verkefn-
in, gat hann orðið alveg miður sín,
það sem eftir var dagsins. Þá hoppaði
hann um á einum fæti og lamdi vegg-
ina til að gefa gremju sinni útrás. Við-
brögð einstakra apa við því að ,,falla“
á prófi, eru mjög misjöfn og einstakl-
ingsbundin.
Einn sneri baki við prófborðinu og
neitaði að reyna aftur ef honum mis-
tókst, annar barði höfðinu stöðugt
ofan í gólfió.
Samkeppnin hefur mikil áhrif á áp-
ana rétt eins og mennina. Þess eru
dæmi, að api, sem ekki hafði sýnt
verulegan áhuga, tók að leggja sig
allan fram, þegar hann sá félaga sína
leysa verkefnið og fá ávexti að laun-
um.
Allt í einu heyrði hann undarlegan hvin í loftinu: tsjú, tsjú,
tsjú. Hvað var nú þetta? Pétur varð hálfskelkaður og flýtti
sér að fela sig á bak við runna. En þar sem ekkert gerðist
frekar, herti hann upp hugann og stökk upp á hjólbörur,
sem stóðu þar rétt hjá. Skammt frá sá hann herra Theó-
dór vera að slá túnflötina í ró og næði. Tsjú, tsjú, tsjú
heyrðist í Ijánum. Til allrar hamingju sneri herra Theódór
baki að Pétri, en handan við hann sá Pétur loksins hliðið,
sem hann hafði komið inn um í fyrstu.
Pétur stökk hljóðlega niður af hjólbörunum og hljóp
eins hratt og hann gat meðfram runnunum. Þegar hann
var rétt kominn að hliðinu, sá herra Theódór hann. Pétur
lét það ekki á sig fá, heldur herti sig því meir á hlaupun-
um síðasta spölinn. Hann smeygði sér mjúklega undir
hliðið, og þegar hann var kominn út í kjarrið og móana
fyrir utan girðingu herra Theódórs, vissi hann, að honum
var borgið. Þaðan rataði hann heim til hennar mömmu
sinnar.
Herra Theódór fann bláa jakkann hans Péturs og
skóna hans, sem hann hafði týnt í kálgarðinum. Og hvað
haldið þið, að hann hafi gert við þetta? Hann hengdi það
upp á háa stöng og bjó til úr því fuglahræðu til þess að
fæla fuglana frá garðinum sínum.
Pétur linnti ekki hlaupunum, fyrr en hann var kominn
heim í holuna hennar mömmu sinnar undir stóra trénu.
Hann var svo þreyttur, að hann fleygði sér kylliflötum
niður á mjúkt moldargólfið í holunni, og lokaði þreyttu
augunum sínum. Mamma hans var önnum kafin við að
elda kvöldmatinn. Hún skildi ekkert, hvað í ósköpunum
hann hefði gert við fötin sín. Þetta var annar jakkinn og
aðrir skórnir, sem hann hafði týnt síðustu daga.
Vesalings Pétri leið heldur illa þetta kvöld.
Mamma hans háttaði hann og bjó til kamillute handa
honum. En kamillute var versti drykkur, sem Pétur háfðl
nokkurn tíma bragðað. Mamma skeytti því engu. Einh
bolla af kamillute varð hann að drekka, hvað aem tautaði
og raulaði.
En
Hoppa,
Skoppa
og Toppa
fengu bláber með rjóma, áður en þær háttuðu, af þvf áð
þær höfðu verið góðu börnin allan liðlangan daC|inn.
V. S þýddí.