Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 4

fölni viö skinið, sem af þeim
stafar. Mjög vel man ég litla
kertiö mitt á rúmstólpanum
og Ijósiö á litla olíulampan-
um, sem logaði alla jóla-
nóttina. Og um morguninn,
þegar allir vöknuöu mjög
snemma og afi minn
blessaður las jólalesturinn í
Vídalínspostillu áður en
nokkur hreyfði sig til verks,
þá skildi ég vel orðin: Dýrð
Drottins Ijómaði í kringum
þá“.
Sama eða svipað myndu
margir geta sagt. Engill
Drottins var hjá þeim í litlu
baðstofunni. Veröldin varð
önnur, allur svipur fólksins,
allir skyldu njóta einhvers
góðs, jafnt menn sem mál-
leysingjar, því að himinn
kærleikans var svo nærri.
Þannig hafa jólin komið
eins og Guðs engill í
skammdeginu. Og þau fóru
hvergi framhjá, síst þar, sem
sorg var fyrir.
Það var á prestsheimili
fyrir nokkrum árum á jóla-
nótt. Allir voru gengnir til
náða nema presturinn, hann
var að búa sig undir næsta
dag. Þá hringir síminn.
Stamandi rödd biður prest-
inn að koma og skíra dauð-
vona barn. Þegar hann
kemur á vettvang, er Ijóst,
að þar er sá gestur fyrir, sem
stundum er nefndur „engill
dauöans". Mamma heldur á
sjúklingnum sínum í fang-
inu, hin börnin eru saman í
hnipri uppi í rúmshorni,
hljóð, undrandi, alvarleg.
Þau hafa engar jólagjafir
snert, litla jólatréð er
ótendrað. Barnið er skírt,
lagt á arma frelsarans,
bróðurins besta og barna-
vinarins mesta. Síðan er
sunginn jólasálmur: ,,Hvert
fátækt hreysi höll nú er, því
Guð er sjálfur gestur hér, í
myrkrum Ijómar lífsins sól,
þér, Guð, sé lof fyrir gleðileg
jól“. Litli, blaktandi lífslog-
inn er slokknaður, „engill
dauöans“ hverfur á brott
með sitt ótímabæra herfang.
En hann var ekki einn á ferö.
„Guö er sjálfur gestur hér“.
Það er ekki unnt að lýsa
yfirbragði pabba og mömmu
og barnanna með öðru bet-
uren þessu: „Engill Drottins
stóð hjá þeim og Dýrð
Drottins Ijómaöi í kringum
þá.
Annað aðfangadags-
kvöld. Kjarklítill gengur
presturinn upp stigann og
að dyrunum, þar sem hann
veit, að sorgin mikla hefur
gengið inn fyrir skemmstu
og sest að. Og hann mætir
þar augum, sem hlutu að
hafa séð inn í himininn, þar
sem englarnir búa, þar sem
Jesús er.
Þannig mætti halda
áfram. Jólahátíðin ber svip
Guðsengla og færir birtu
Guðs himins yfir lífið, yfir þá
gleöi þess, sem sönnust er,
og einnig yfir harma þess og
þrautir.
Og hvað sérð þú á næstu
jólanótt í auga barnsins
þíns, þegar þú syngur jóla-
sálmana með því og lest
jólaguðspjallið? Hvað sérðu,
þegar það sofnar út af meó
jólagjöfina sína í fanginu,
kreppir þrýstna arma utan
um dýrgripinn sinn og brosir
í draumi? Gefðu því heilög
jól, kyrrlát, friðsæl og hlý-
Talaðu við það um barnið í
Betlehem, ófeiminn. Gefðu
því jól, sem veröi því ylgjafi
þegar það hefur ekki lengur
skjól af þér. Og brosið þitt
um leið og þú breiöir ofan á
það á jólanótt og signir yfir
rúmiö, mun spegla þína
tærustu gleði. Því að engill
Drottins er hjá þér og dýró
Drottins Ijómar í kringum
Þig-
Ljóssins hátíö er aðeins
endurskin. Uppspretta
þeirrar birtu, sem frá jólun-
um stafar, er hinn mikli
fögnuður: Yöur er frelsari
fæddur, Drottinn Kristur.
Jólin bera þér boö frá hon-
um og benda til hans. Þau
minna á hið dýrmætasta og
undursamlegasta, sem unnt
er að öðlast: Ljósiö, sem
geturgjört hug þinn bjartan,
hjarta þitt upplýst af geisla
Guós dýrðar, líf þitt endur-
fætt af andvara himinsins.
f frelsarans nafni: Gleði-
leg jól.