Æskan - 01.11.1980, Síða 13

sem skrópar. Hún horfði lengi, vandlega og rannsakandi
a sjálfa sig í speglinum.
.,Ef Jim drepur mig ekki áður en hann lítur á mig,"
sagði hún vió sjálfa sig, ,,þá segir hann að ég líti út eins
°9 söngstelpa frá Coney Island. En hvað átti ég að gera
— ó, hvað átti ég að gera úr því að aleigan var ekki nema '
1 dollar og 87 cent?"
Klukkan sjö sauð kaffið, og pannan stóð á eldavélinni,
heit og viðbúin að taka við kótelettunum.
Jim kom aldrei of seint. Della lagði festina tvöfalda í
iófann á sér og settist við dyrnar íhorninu. Nú heyrði hún
fótatak hans niðri og sem snöggvast náfölnaði hún. Hún
hafði það fyrir vana að biðja ofurlitla bæn í hljóði, hvað
iitið sem um var að vera, og nú sagði hún. ,,Góði guð,
iáttu honum finnast að ég sé lagleg, eins og áður."
Dyrnar opnuðust og inn kom Jim og iokaði á eftir sér.
Hann var þreytulegur og alvarlegur. Veslingurinn —
hann er ekki nema tuttugu og tveggja — og bar ábyrgð á
heimili. Hann gekk hanskalaus og veitti ekki af að fá
eýjan frakka.
Jim stóð innan við dyrnar, hreyfingarlaus eins og
veiðihundur sem erað miða áhlaup. Hann starði fast á
Dellu, og það var eitthvað í augnaráði hans sem Della gat
ekki túlkað, en sem gerði hana hrædda. Það var ekki
reiði, ekki heldur undrun eða vanþóknun eða skelfing,
eða nein þeirra kennda, sem hún hafði búist við. Hann
hafði bara starað á hana með þessum einkennilega svip.
Della renndi sér niður af borðshorninu og gekk til
hans.
,,Elsku Jim" sagði hún, ,,horfðu ekki svona á mig. Ég
klippti af mér hárið og seldi það, því að ég gat ekki
hugsað mér jólin án þess að gefa þér einhverja gjöf. Það
sprettur aftur — þú ert vonandi ekki reiður? Ha? Ég mátti
til að gera það! Hárið mitt vex svo fljótt. Segðu ,,Gleðileg
jól!" Jim, og látum okkur vera glöð. Þú veist ekki hve
Ijómandi fallega gjöf ég hef handa þér."
,,Þú hefur klippt af þér hárið," sagði Jim með erfiðis-
munum, eins og hann gæti ekki skilið þetta þó að hann
reyndi.
..Klippt og selt það," sagði Della. ,,Er ég ekki eins góð
eftir sem áður. Ég er sama manneskjan þó að hárið sé
styttra."
Jim horfði spyrjandi kringum sig. ,,Þú segir að hárið
þitt sé farið," sagði hann og leit kindarlega kringum sig.
,,Já, þér þýðir ekki að gá að því," sagði Della. ,,Ég hef
selt það, heyrirðu þaó — selt það. Það er aðfangadagur í
dag, væni minn. Láttu þér þykja vænt um mig, ég gerði
það þín vegna. Það kann að vera hægt að telja hárin á
höfði mér," hélt hún áfram og varð nú allt í einu alvarleg,
>,en það er ekki hægt að meta ást mína til þín. Á ég að
steikja kóteletturnar strax, Jim?"
Það var eins og Jim vaknaði af dvala. Hann faðmaði
Dellu sína. Við skulum athuga annað í hljóði svo sem tíu
sekúndur. Átta dollara á viku eða milljón á ári — hver er
ÞRIR JOLASVEINAR
Hér standa þrír jólasveinar. Þeir eru númeraðir, og
spurningin er: Hver þeirra kemst til hússins, nr. 1,
nr. 2 eða nr. 3.
munurinn? Stærðfræðingurinn eða gáfnaljósið mun
svara ranglega.
Vitringarnir frá Austurlöndum færðu dýrar gjafir, en
þessi gjöf var ekki þar á meðal. Þessi torráðna staðhæf-
ing verður skýrð síðar.
Jim dró böggul upp úr frakkavasanum og fleygði hon-
um á borðið.
,,Þú mátt ekki misskilja mig, Della," sagði hann. ,,Ég
held ekkí að það sé neitt skylt við hárklippingu eða
rakstur eða hárþvott, sem gæti komið mér til að þykja
minna vænt um stúlkuna mína. En ef þú vilt opna þennan
böggul, þá skilurðu kannske hversvegna ég varð svona
agndofa."
Hvítir, liprir fingur slitu seglgarnið af bögglinum. Svo
heyrðist hrifningaróp og svo — breyttist það í kvein og
tár og grát, svo að húsbóndinn varð að taka á öllum
sínum huggunarkrafti.
Því að þarna voru hárkambarnir, sem Della hafði svo
lengi dáðst að í búðarglugganum á Broadway. — Ljóm-
ar:di fallegir kambar, ekta skjaldbökuskel með steinum á
jaðrinum, einmitt liturinn sem hæfði svo vel hárinu
hennar horfna. Hún vissi að þetta voru dýrir kambar og
hún hafði ágirnst þá í huganum, án þess að gera sér von
um að eignast þá nokkurntíma. Og nú átti hún þá, en
lokkarnir sem þeir áttu að prýða voru horfnir.
En hún þrýsti þeim að brjósti sér og loks gat hún
brosað gegnum tárin og sagt:,,Hárið á mér vex svo fljótt,
Jim!"
Og svo spratt hún upp eins og köttur sem hefur brennt
sig og hrópaði: 0, ó!
Jim hafði ekki séð fallegu gjöfina, sem hann átti að fá,
ennþá. Hún rétti honum hana í opnum lófanum.