Æskan - 01.11.1980, Síða 16

jolaætintýr
EFTI R
P. C H R.
ASBJÖRN SEN
Vindurinn hvein í gömlu linditrjánum fyrir utan glugg-
ana mína, snjógusurnar þutu eftir götunni og himinninn
var eins dimmur og drungalegur og hann getur verið í
desember. Og ég var líka í drungalegu skapi. Það var
aðfangadagskvöld, það fyrsta, sem ég átti ekki að vera
heima hjá mínu fólki. Fyrir nokkru síðan var ég orðinn
liðsforingi og hafði hugsað mér að gleðja foreldra mína
með því að koma heim til þeirra um jólin og líka hafði
mig langað að sýna stúlkunum heima í sveitinni mig í mín-
um nýja fína einkennisbúningi. En þá varð ég lasinn og
þurfti að liggja í sjúkrahúsi nokkuð lengi, og þaðan var
ég nú kominn fyrir nokkrum dögum síðan og var nú á því
sem kallað er góður batavegur. Ég hafði skrifað pabba
og beðið hann að senda mér hann Stóra-Skjóna með
sleða, en bréfið komst varla heim fyrr en á annan í jólum
og hesturinn ekki til mín fyrr en undir nýár. Félagar mínir
voru farnir, hver heim til sín, og ég hélt ekki til hjá neinni
fjölskyldu. Piparmeyjarnar tvær, sem ég bjó hjá, voru
góðhjartaðar og nærgætnar, og höfðu látió sér mjög
annt um mig, þegar ég var veikur. En allt hátterni þeirra
var með allt of fornum blæ, til þess að ungum manni gæti
geðjast það almennilega. Þær hugsuðu varla um annað
en það sem liðið var, og allar þær sögur, sem þær sögðu
mér voru líka frá liðnum dögum. Húsið, sem þessar
heiðurs jómfrúr bjuggu í, var líka mjög vel við þeirra hæfi.
Það var mjög gamalt með djúpum gluggum, löngum
dimmum göngum, stigum dimmum og mjóum og loft-
herbergjum, og var allt þar þannig, að maður hugsaði
ósjálfrátt um drauga og álfa. Þar við bættist svo, að
systurnar þekktu mjög fátt fólk, fyrir utan systur þeirra,
sem var gift, kom þar aldrei annað fólk, en tvær mjög
leiðinlegar maddömur. Það eina sem lífgaði upp þetta
drungalega hús, var það, að stundum kom þangað lag-
leg systurdóttir húsmæðranna og nokkur kát og fjörug
bræðraböm þeirra, sem voru alltaf að nauða á mér að
segja sér sögur og ævintýri.
Ég reyndi að skemmta mér við það að horfa út um
gluggann á allan fólksfjöldann, sem fór fram hjá úti á
götunni í drífunni, með rauðblá nef og hálflokuð augu.
Mér fór að þykja gaman af að virða þetta fyrir mér, en
brátt tók að rökkva, ég gat ekki greint ásjónur fólksins
lengur. Ég var einmitt að byrja að virða fyrir mér hina
einkennilegu gömlu byggingu hinumegin götunnar, þar
sem lyfjabúðin var, með sínum oddmjóu turnum og
mörgu útskotum, mjóu gluggum og vindhönum á
burstunum, þegar ég heyrði hávaða og barnahlátraj
herberginu viö hliðina á stofunni, sem ég sat í og rétt á
eftir var barið mjög varlega að dyrum hjá mér.
Þegar ég sagði ,,Kom inn“, gekk hin eldri af systrun-
um, sem húsum réöu, Metta hét hún, inn til mín og
hneigði sig eins og venja var fyrir mörgum árum, spurði
hvernig mér liði og bað mig með miklum afsökunum að
vera gestur þeirra systra um kvöldið. ,,Þér hafið ekki gott
af því að sitja einn hér í myrkrinu, blessaður herra liðs-
14
ÆSKAN — Verið hlýðin við foreldra ykkar og góð við systkini ykkar