Æskan - 01.11.1980, Síða 22

JÓLASAGA
I (Sonur HJARÐMANN8IN8
Kvöldió var einkennilega hljótt. Einhver hátíðleiki lá í
loftinu. Jafnvel hin daufu götuljós í Betlehem sýndust
óvenjulega skær þetta dimma vetrarkvöld.
Á götum borgarinnar var þó nokkur ókyrrð, einkum við
gistihúsin. Ferðamenn streymdu aó úr öllum áttum og
flest gistihús voru full fyrir löngu. Margir voru vegalausir
og gengu því um þorgina og knúðu dyra hjá hinum
óbreyttu borgurum, ef verða mætti, að þeir fengju húsa-
skjól.
Á meðan þessu fór fram, gekk Rúben litli, 10 ára gam-
all drengur, frá útjaðri Betlehemsborgar, eftir hinum
krókóttu stígum austan við borgina. Hann gekk hratt og
leit hvorki til hægri né vinstri. Það var auðséð, að hann
var að flýta sér, og af kvíðasvipnum á andliti hans mátti
ráða, að eitthvað amaði að honum.
Það var nú orðið nálega alveg aldimmt. Loft var skýjað,
en djúp kyrrð hvildi bæði yfir himni og jörð. Ljósbjarminn
frá Betlehem var nú horfinn, og allur hávaði frá borginni
þagnaður. Kyrrðin og myrkrið gerði hér allt svo dularfullt.
Rúben hafði aldrei farið þessa leið nema á björtum
degi. Það var því einkennilegt að vera hér aleinn á ferð.
Kvíðasvipurinn á andliti hans stafaði þó ekki af því, að
hann væri hræddur við þetta ferðalag. En hann hafði
áhyggjur af móður sinni. Hún lá nú sjúk heima, alein að
kalla. Gömul nágrannakona hennar, Salóme gamla
Ananíasdóttir, hafði að vísu lofað að líta til hennar. En
hún var sjálf orðin hið mesta skar, sem gat slokknað þá
og þegar. Og nú hafði móðir Rúbens sent hann út á
vellina fyrir utan Betlehem til að sækja föður sinn. En hún
átti von á barni.
Foreldrar Rúbens hétu Lúkas og Ester og voru bæði af
alþýðustétt. Þau lifðu hamingjusömu lífi í litlu húsi utan
við borgina. Það var ekki stórt, en þó nógu stórt til að
rúma hamingju þeirra þriggja. Þarna var ein snotur stofa,
eldhús og lítið svefnhús. Hingað til hafði Rúben verið
eina barnið þeirra, en nú ætlaði guð að gefa þeim annað
barn. Lúkas var fjárhirðir og var nú, ásamt öðrum hirð-
um, að gæta fjár á völlunum utan við borgina.
Já, Rúben litli var kvíðafullur. Móðir hans hafði stunið
svo þunglega þegar hann kvaddi. Og nú var um að gera
að hraða ferðinni. Hann átti þó erfitt með að hlaupa í
þessu svarta myrkri. Og hann var alltaf að detta á stein-
ana í götuslóðanum. Það þótti honum þó undarlegt, að
hann meiddi sig aldrei. Hann fann að minnsta kosti aldrei
neitt til. Og ekki fann hann enn verulega til þreytu.
Hann var nú kominn að skógivöxnum hæðum nokkuð
utan við borgina. Þarna beið skógurinn dimmur og
drungalegur fram undan. En það var annars undarlegt,
að hann var ekki hræddur við neitt í kvöld. Áður hafði
hann alltaf verið hræddur við þennan skóg, jafnvel á
björtum dögum. Hann vissi, að þarna höfðust stundum
við villidýr, einkum á veturna, og áttu það til að ráðast á
sauðfé hjarðbændanna, ef þess var ekki gætt vel. Nei,
hannvarekkerthræddurviðvillidýrin íkvöld. Ekki heldur
myrkrið. Hann var aðeins kvíðafullur vegna móður sinn-
ar. Og nú hafði hún beðið hann að fara ekki í gegnum
skóginn. Hann var ekki vanur að óhlýðnast foreldrum
sínum, en í þetta skipti hafði hann þó gert það, vegna
þess, að þetta var styttri leið út á vellina, þar sem faðir
hans var. Mamma hans hafði auðvitað haft villidýrin í
huga. En — mamma hans var veik og þaó gat riðið lífið á,
að faðir hans kæmi sem fyrst heim.
Nei, hann var ekki hræddur í kvöld. Móðir hans hafði
líka oft sagt honum, að guð, drottinn l’sraels, væri meö
honum. Hún hafði sagt honum sögurnar um Jakob,
þegar hann lá úti aleinn. Hún hafði sagt honum sögurnar
um Davíð, hinn hrausta og hugrakka, sem hvorki var
hræddur við Ijón né björn, sem seinna varð frægur kon-
ungur. Og loks hafði hún sagt honum frá konunginum
mikla, sem ætti að fæðast í heiminn. Og þessi mikli og
20