Æskan - 01.11.1980, Síða 23

góði frelsari og konungur átti að fæðast í landinu hans.
Hann gat fæðst í dag eða á morgun, kannski að ári. Það
vissi enginn.
Allt í einu sá Rúben eitthvað hreyfast inni í skóginum
skammt framundan. Ef allt hefði nú verið eins og venju-
lega, myndi hann hafa orðið ofsahræddur og snúið við.
En það undarlega skeði, að hann varð ekkert hræddur.
Hann vissi ekki hvernig á þessu stóð. En þetta var svo
undarlegt kvöld. — Nei, hann hélt aðeins áfram.
Þetta færðist nær, eitthvert stórt dýr var þarna á ferð
og kom á móti honum. Stígurinn var svo þröngur þarna,
að hann gat ekki vikið til hliðar, nema eiga það á hættu
aðfesta sig í þéttu kjarrinu. En nú sá hann hvað þetta var.
Þetta var stór skógarbjörn. Lítill 10 ára drengur var ekki
nema nokkrir munnbitar handa svo stóru dýri. Rúben
heyrði þungan andardrátt bjarnarins í kyrrðinni. Hann
nam staðar — Björninn nam einnig staðar. Rúben horfði
óttalaus í augu hans, en það skein engin grimmd úr
þessum augum. Það skein þvert á móti úr þeim góðvild.
Björninn lagði nú af stað aftur á móts við Rúben, og hann
gekk fram hjá honum án þess að gera honum nokkurt
mein. Og hann gekk svo nálægt honum, að Rúben fann
heitan andardrátt dýrsins leika um andlit sér. Svo
þrammaði björninn áfram eftir stígnum og hvarf út í
myrkrið.
Rúben hafði engan tíma til að hugsa um þennan
furðulega atburð. En þakkaði þó guði í hljóði fyrir
undursamlega handleiðslu. Hann hafði tafist nokkuð við
þetta, og varð að vinna það upp aftur, þótt erfitt væri.
Hann hljóp og hrasaði. — Stóð upp aftur og hljóp á ný.
Hann þóttist heyra stunurnar frá móður sinni heima í litla
húsinu þeirra. Það var auðvitað hugarburður. — Skyldi
skógurinn ekki fara að taka enda? Hér var svo ógreið-
fært. Hann hefði kannski heldur átt að fara hina leiðina,
þótt hún væri nokkru lengri? — Hér var myrkrið svo
svart. — Hér var kyrrðin svo djúp. Og þó var hún full af
einhverjum undarlegum friði. Nei, hún var ekki óttaleg. I
henni var heilagur friður, sem veitti öryggi og óttaleysi.
Jafnvel tíu ára drengur gat farið um þennan skóg í kvöld,
án þess að finna til ótta, jafnvel þótt villidýrin væru á
næstu grösum. Hann hafði fundið til ótta heima við fjár-
húsin hans föður síns á dimmum kvöldum. — En hér. —
Nei, hér var hann ekkert hræddur.
En hvernig skyldi mömmu líða? Hvenær skyldi hann
verða kominn heim aftur með föður sínum? — Hann
hljóp enn við fót, þrátt fyrir myrkrió. Trén voru nú orðin
nokkuð gisnari. Það benti til þess, að hann myndi vera að
komast út úr skóginum. Hann sá stjörnu blika hátt á lofti.
Það var eitthvað að birta til . . .
Kannski var hann að komast út úr skóginum?
En á svipstundu nam hann staðar. Fáein skref fyrir
framan hann var eitthvað á hreyfingu. Það hækkaði og
varð að stórum, svörtum skugga. Það leyndi sér ekki
hvað þetta var. Rúben sá loðinn makkann, já jafnvel
veiðihárin. Þetta varstórt karlljón, sem hafði sofið þarna í
skóginum, en vaknaði nú við mannaferðina.
Enn datt Rúben í hug að flýja. En það var eins og því
væri hvíslað að honum, að það væri óþarfi. Það var líka
alveg tilgangslaust. Eftir nokkur andartök gat Ijónið náð
honum, ef það vildi. Og þá var hann dauðans matur.
En Ijónið gerði sig ekki líklegt til að ráðast á hann. Það
teygði úr sér, geispaði og hristi makkann. Það leit til
Rúbens eins og hann kæmi því ekkert við. Það brann
enginn eldur úr augum þess, eins og títt er um Ijón, sem