Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 24

eru í vígahug. Rúben þóttist ekki sjá þar neitt nema
góðvild og frið.
Hann gekk áfram, því aó honum lá mikið á. Hér var
stígurinn orðinn að breiðu svæði. Hann var þó aðeins
fáein skref frá þessum grimma konungi dýranna. En
dýrið hreyfði sig ekki úr stað, leit aðeins vingjarnlega til
litla drengsins, er hann gekk fram hjá. Svo geispaði það á
ný, hristi loðinn makkann og lagðist svo aftur niður.
Rúben skildi þetta ekki. Honum hafði svo oft verið sagt
frá grimmd Ijónsins. Hann gaf sér þó ekki mikinn tíma til
að brjóta heilann um þetta. Það var allt svo undarlegt í
kvöld. Hann ætlaði að hugsa um þaö seinna, þegar hann
mætti vera að því. En eitt var víst. Það var allt svo vinveitt
í kvöld. Myrkrið, kyrrðin, dýrin, já, jafnvel steinarnir í
götunni.
Nú komst hann út úr skóginum, og í sama bili sá hann
skært bál á sléttunni framundan. Það hlaut að vera bál
hjarðmannanna. En þeir voru vanir að kveikja bál á
kvöldin til aðfæla villidýrin frá hjörðinni. Þarna hlaut faðir
hans að vera.
Rúben litli andaði nú enn léttara. Nú gat hann tekið til
fótanna. Hugsunin um móður sína veika, og kannski al-
eina heima, gaf honum nýjan þrótt. Og þó hafði hann
ekki fundið til verulegrar þreytu. Nú var skógurinn að
GALDRAMAÐURINN
baki, dimmur og þögull. Hann stefndi á logandi bálið
framundan.
Eftir nokkrastund var hann kominn ínánd við hjörðina,
sem hafði þegar bælt sig í kvöldkyrrðinni. Sumir hjarð-
mennirnir voru á verði og gengu umhverfis hálfsofandi
hjörðina, en aðrir sátu umhverfis bálið og röbbuðu sam-
an. Einnig hér ríkti djúp og heilög kyrrð. Hirðarnir töluðu
saman í hálfum hljóðum, eins og þeir þyrðu ekki að rjúfa
þessa helgu þögn, sem vafðist um þá og smaug inn ísálir
þeirra. Féð lá hreyfingarlaust. Villidýrin létu hvergi til sín
heyra. Allt var svo öruggt og friðsælt.
Skyndilega sáu hjarðmennirnir einhverja litla veru
koma hlaupandi utan úr myrkrinu.
Þeim varð hverft við. Hver gat þetta verið? Var þetta
mennskur maður eða kannski vofa? Hver gat verið á ferð
hér úti á völlunum svo síðla kvölds?
Lúkas hjarðmaðurvarð fyrsturtil að áttasig. Hann stóð
á fætur á svipstundu og hljóp á móti þessari litlu veru án
þess að gefa félögum sínum nokkra skýringu.
,,Rúben! Rúben! Elsku drengurinn rninn" kallaði Lúk-
as og faðmaði son sinn að sér. ,,Hvað ert þú að gera
hingað? Hvers vegna stofnar þú lífi þínu í hættu til að
koma hingað út á vellina? Er nokkuð að heima?"
En Rúben, sem var mjög móður, gat að lokum stunið
upp:
„Mamma — mamma er orðin veik. Hún sendi mig
hingað. Þú verður að koma strax heirn."
,,Guó fsraels sé oss náðugur" hrópaði Lúkas. ,,Og er
hún alein heima?"
,,Já, en Salóme gamla ætlaði að reyna að líta til henn-
ar, ef hún gæti. En ég gat ekki verið fljótari. Myrkrið var
svo svart. Einkum í skóginum."
,,l skóginum — fórstu í gegnum skóginn, elsku
drengurinn minn?" hrópaði faðir hans. ,,Þú hefur lagt líf
þitt í hættu, hrausti og hugrakki drengurinn minn. En,
varðstu einskis var í skóginum?"
„Jú, en við megum ekki vera að tala um það nú. Ég
skal segja ykkur allt seinna. En það er allt svo undarlegt í
kvöld, pabbi. En mamma bíður eftir okkur."
Lúkas gekk síðan til félaga sinna og sagði þeim, hvað
til stæði. Einhver þeirra lofaði að vaka fyrir hann, þegar
að honum kæmi.
En er þeir stóðu þarna og Lúkas var í þann veginn að
leggja af stað, birti skyndilega og óvænt. Skínandi bjart-
ur engill stóð hjá þeim og mælti:
„Verið óhræddir, því sjá, ég boða yður mikinn fögnuð,
sem veitast mun öllum lýðnum, því að yður er í dag
frelsari fæddur, sem er hinn smurði drottinn í borg
Davíðs. Og hafið þetta til marks: Þér munuð finna ung-
barn reifað og liggjandi í jötu."
En á meðan hirðarnir hlustuðu undrandi á þennan
boðskap, sáu þeir að með englinum var fjöldi himneskra
herskara, sem fylltu loftið með söng og fögnuði. Þeir
sungu:
22
ÆSKAN — Fyrir hvern breyskleika, er vér getum bent á
hjá öðrum, höfum vér tvo sjálfir