Æskan - 01.11.1980, Síða 26

Eiríkur Sigurðsson:
HUNGRUÐ BÖRN
(KAFLI ÚR ÓPRENTAÐRI BARNASÖGU)
Dagur heyrði í útvarpinu að verið
var að segja frá hungruðum börnum
úti í heimi, og það ætti að safna pen-
ingum til að kaupa mat handa þeim og
senda þeim þangað. Það var sagt að
margt fólk þar dæi úr hungri.
Hann spurði mömmu sína um þetta.
Hún lýsti þessu nánar fyrir honum og
sagöi að svona mikil fátækt væri í
hitabeltinu. Það ættu allir að láta eitt-
hvað af hendi rakna til að hjálpa
þessu fólki. Hún sagðist ætla að lesa
fyrir hann grein í dagblaði sem nýlega
væri komin og gæti hann þá betur
skilið neyð þessara barna. Blaða-
maðurinn segir þannig frá:
„Lognmóða var í lofti og mikill hiti.
Vió blaöamennirnir vorum staddir í
bæ með stórum flóttamannabúðum.
Út úr þeim kom hópur barna og með
þeim gæslumenn í hvítum klæðum.
Börnin voru klæðlítil og sum þeirra
voru í rifnum fötum. Þau voru grönn
og mögur. Aldrei höfðum við áður séð
svona börn.
Fallegar pálmakrónur prýddu þetta
umhverfi, þar sem mannlífið var svo
dapurlegt. Gæslumennirnir voru flest
konur og fóru með börnin að skúr-
byggingu þar nálægt. Þar voru lang-
borð og á þeim matur á diskum.
Börnin röóuðu sér að borðinu og tóku
til matar síns. Við sáum fagnaðar-
glampa í augum þeirra þegar þau sáu
matinn. Þarna sáum við með eigin
augum hvernig Barnahjálp Samein-
uóu þjóðanna kom að notum til að
seðja hungruð börn.
Þegar við blaðamennirnir sáum
þessa sjón, gerðum við okkur Ijóst að
við höfðum aldrei skiliö til fulls þessa
miklu neyð fyrr en við sáum hana með
eigin augum. Öll börn sem við þekkt-
um heima fengu nægan mat. Þó vur
þau alltaf að kvarta yfir einhverju og
heimta eitthvað.
Þegar máltíðinni var lokið, fóru
börnin aftur (röð út úr skálanum með
gæslumönnum sínum út í flótta-
mannabúðirnar.
Við fylgdum þeim eftir. Við höfðum
heimild til þess því að við áttum að
skýra frá líðan þessa fólks heima. Við
sáum þar eina móður með lítið barn í
faðmi sér. Hún vafði þetta litla, horaða
barn að sér og móðurástin skein úr
svip hennar. Ég er þess fullviss að
hvert einasta barn á íslandi mundi
gefa allt úr aurabauknum sínum og
neita sér um allt sælgæti ef þau
fengju aðeins að sjá allt það sem við
sáum.
Þá sáum við að gæslumennirnir
gáfu börnunum eitthvað úr matskeið.
Það var þorskalýsi. Ekkert meöal er
betra handa þessum börnum. Þetta
lýsi var frá íslandi. Okkur hlýnaði fyrir
brjósti og við fylltumst gleði þegar við
hugsuðum til þess að okkar litla þjóð
var einnig með í þessu björgunar-
starfi.
Nú var litla barnið sofnað í fangi
konunnar. Hreinleiki og ró var í svip
þess. Við sáum að mörg börnin sofn-
uðu eftir máltíðina. Nú leið þeim vel.
Önnur fóru að leika sér að gullum sem
Eiríkur Sigurðsson.
þeim höfðu verið fengin. Nú tókum við
eftir hvað handleggir og fótleggir
þessara barna voru grannir. Þau voru
víst búin að svelta lengi.
Bráðlega mundu þau aftur fara
heim til sín þegar ástandið batnaði
þar eitthvað. En hvað mundi þá taka
við? Mundu þau fá nóg að boróa
heima?
Einn lítill drengur var að tala við
móður sína.
— Hvenær förum við heim,
mamma?
— Það veit ég ekki. Hér líður okkur
vel. Hér fáum við að borða en það er
enginn maturtil heima.
— En gullin mín eru heima.
— Já, þú færð þau aftur þegar við
komum heim.
— Hvarerpabbi?
— Hann er að laga til á ökrunum
eftir flóðin, svo að hægt verði að sá
hrísgrjónum í þá aftur. Þá fáum við
nóg að borða.
•— Hver gefur okkur matinn hér,
mamma?
— Það gerir gott fólk í öðrum
löndum. Það hefur sent okkur þennan
mat af því að við erum svöng.
— Veit það um okkur?
— Já það fréttir að flóðin hafi
eyðilagt akrana okkar og við höfum
ekkert að borða.
Við blaðamennirnir hlustuðum á
þetta samtal með athygli og reyndum
að skrifa það upp. Okkur fannst það
skýra svo vel neyð þessa fólks.
Seinna náðum við upp öðru sam-
24