Æskan - 01.11.1980, Blaðsíða 28

Einu sinni var konungur í Arabíu sem hét Sumar. Hann
átti sjösyni og sjödætur. Fjöldi smjaðrara var við hirðina.
Daglega var konunginum sagt að hann væri hamingju-
samasti maður í heimi. Einkum heyrði hann oft að hann
gæti verið hamingjusamur að eiga svo mörg börn sem
bæði væru heilbrigð og fögur.
En langt úti í eyðimörkinni bjó spámaður. Hann hét
Enok. Hann las úr stjörnunum eins og opinni bók. Dag
nokkurn varð konungurinn leiður á öllu smjaðrinu og
hrósinu. Hann bað þjóna sína að söðla úlfalda og hélt
svo til spámannsins út í eyðimörkina.
— Enok, sagði konungurinn. Ég veit að þú ert spek-
ingur sem elskar sannleikann. Þýddu fyrir mig draum
sem mig dreymdi í nótt. Sjö beinvaxin sedrustré og sjö
fagrir döðlupálmar stóðu í kringum tjaldið mitt. Þegar
nálgaðist hita hádegisins, ætlaði ég að setjast í skugg-
ann af greinum þeirra. En þá sá ég að það sátu sex
drekar í sex af sedrustrjánum og aðrir sex í pálmatrjánum.
Og allir vildu þeir ráðast á mig. Aðeins sjöunda sedrus-
tréð og sjöunda pálmatréð vildu skýla mér fyrir sólinni af
einlægni.
— Herra konungur. Þetta sem þú segir undrar mig
ekki. Ég hef fyrir löngu séð það í stjörnunum. Eins og
drekar og ormar munu sex af sonum þínum og sex af
dætrum þínum sækjast eftir lífi þínu. En sjöundi sonurinn
og sjöunda dótturin munu alltaf reynast þér trú.
— Heiðarlegi spámaður, svaraði konungurinn. Þetta
er ekki góður spádómur. En ég vil fara eftir orðum þínum
og leggja þrautir fyrir þörn mín. Þá mun það koma fram
hvernig þau eru innrætt.
— Herra konungur. Þaó skaltu gera en farðu hyggi-
lega að því.
— Auðvitað, sagði konungurinn. Því að eftir allt
smjaðrið og hrósið hélt hann að hann væri mjög vitur.
Svo fór hann aftur heim í höllina.
Daginn eftir lét hann kalla alla syni sína og dæíur fyrir
sig og sagði:
— í gær þegar ég reið í gegnum eyðimörkina týndi ég
hring Salómons konungs. Hann er mér dýrmætari en allt
annað og gefur mér vald yfir illum öndum. Sá sem finnur
hringinn fær konungsríkið að launum.
Samstundis fóru sex elstu prinsarnir og sex elstu
prinsessurnar út í eyðimörkina í von um að hljóta kon-
ungdóminn. En yngsti sonurinn, sem hét Mirsa, og
yngsta dóttirin, sem hét Mirjam, urðu eftir í tjaldinu.
— Hvers vegna sitið þið hér í stað þess að leita að
mínum dýrmæta hring sem hefur týnst?
— Við viljum gjarnan þjóna föður okkar án þess að
heimta laun fyrir. Þess vegna bíðum við þangað til syst-
kini okkar koma aftur, svo að við verðum ekki til þess að
taka konungdæmið af þeim ef við skyldum finna hringinn
fyrst.
— Lötu börn. Kóngurinn var fýlulegur og í slæmu
skapi. — Ég sé að þið elskið mig ekki eins mikið og hin
börnin mín. Þess vegna fáið þið heldur ekki að leita eftir
hringnum.
Undir kvöld komu hin tólf konungsbörn þreytt heim. Þá
hló kóngurinn og sagði: — Þetta var aðeins dálítil þraut.
En hver af prinsunum fékk gyllt sverð og allar prinsess-
urnar fengu hring með glitrandi gimsteinum. Aðeins
Mirsa og Mirjam fengu engar gjafir.
Nóttina á eftir dreymdi kónginn sama draum. Þess
vegna ákvað hann að leggja fyrir börn sín nýja þraut:
— Kæru börn. Konungurinn í Persíu er á leið hingað
til að herja á mig með mikinn her. Ég mun ekki geta varist
honum. Á morgun getur svo fariö að hann hernemi allt
landið. Þá munuð þið öll verða seld sem þrælar og megið
krjúpa á jörðinni fyrir hinum mikla herkonungi. Þess
vegna gef ég ykkur öllum hverju og einu einn úlfalda með
vistum svo að þið sem enn eruð ung getið bjargað lífi
ykkar. Ég er gamall. Mig getið þið skilið hér eftir þó að ég
verði óvinunum að bráð.

26