Æskan - 01.11.1980, Síða 38

hennar alveg ósjálfrátt. „Gleðlleg
jól", sagði Rut. ,,Þökk í sama máta",
sagði Sissa, henni varð svo mikið um
að hún vissi ekki hvað hún sagði.
Það komu rauðir dílar í kinnarnar á
Söru, og röddin skalf lítið eitt, þegar
hún spurði: „Hver hefur boðið ykkur
hingað?". Eva var við þessu búin.
,,Það stóð á boðskortinu", svaraði
hún um hæl. ,,En ég man ekki vel
orðalagið". ,,Jæja, svo þú manst það
ekki", það varekki hægt að sjá neitt af
svip fröken Jakobssen, ekki hægt að
heyra neitt á mæli hennar. En í sann-
leika sagt þá var hún reið. Hún var svo
reið viö þessar fáránlegu freku stelp-
ur, sem stóðu fyrir framan hana og
lugu rétt upp íopið geðið á henni. Það
var rétt svo að hún kom upp orði. Hún
sneri sér að Sissu. ,,Ert þú líka búin að
gleyma því?" ,,Já, ég held þaö",
svaraði hún, hana langaði mest til að
hlaupa út, hún færði sig ósjálfrátt nær
dyrunum. Nú var aftur þögn. Sara
stóð þarna og horfði á þær án þess að
segja orð. Hve lengi þær stóðu þarna
gat Eva aldrei munað, það var eins og
heil eilífð.
En hver skyldi nú hafa bjargað þeim
út úr vandræðunum önnur en hún
Rut, sem alltaf var svo feimin og
óframfærin. Það verður aldrei upplýst
hvaðan hún fékk kjark til að gera það
sem hún gerði. Hún gekk beint að
„gömlu frökeninni", stakk hendinni
kumpánlega undir handlegginn á
henni, brosti sínu skakka sérkenni-
lega brosi beint framan í hana og
sagði: ,,Skítt með það, fröken
Jakobssen. Þú skilur — okkur lang-
aði svo ofsalega til að sjá hvernig þú
byggir, og eiga notalega stund með
þér". Og svo tók hún utan um Söru og
sveiflaði henni í hring. Já, þetta varö
jólaboð, sem sagöi sex.
Sara hló, og Eva, Rut og Sissa hlógu
og Malena heimilishjálpin hélt að
heimurinn myndi ekki standa til
morguns. Það sem á gekk. Það var nú
ekki lítið. Það var sungið og borðað
og gengið í kring um jólatréð, og Sara
sýndi þeim og sagði frá öllu því
undraverða, sem þetta hús hafði aö
geyma, þær urðu alveg dolfallnar yfir
öllum þeim ósköpum. Þær höfðu
FRÁ LANDINU, ÞAR SEM LJÓSÁLFARNIR ERU
KALLAÐIR ,,SÓLARGEISLAR“
Mamma Sól átti stóra fjölskyldu,
sem hún var mjög hreýkin af. Stund-
um gat hún þó orðið reið, og þá sér-
staklega, þegar börnin voru
hugsunarlaus. Á hverju kvöldi, þegar
börnin voru háttuð spurði mamma
Sól: „Hvað hafið þió haft fyrir stafni í
dag, litlu Sólargeislar?" Og ætíð fékk
hún sama svarið: „Við höfum verið í
feluleik á milli skýjanna, mamma Sól,
og nú erum við svo þreytt". Mömmu
Sól þótti það mjög leiðinlegt, að litlu
Sólargeislarnir skyldu ekki geta
hjálpað henni með því að skína á
jörðina og gleðja jarðarbúa. Svo var
það einn morgun, þegar mamma Sól
ætlaói að fara að klæða sig, að hún
gat ekki staðið í fæturna, en þá grétu
litlu Sólargeislarnir, þegar þeir sáu
mömmu sína svona lasburða.
„Mamma, Sól, hvað gengur að
þér?" „Ég er ekki beint veik," ansaði
mamma þeirra, „en ég er svo þreytt,
að ég get ekki hreyft mig til neinnar
vinnu. Hvað á heimurinn að gera án
minnar hjálpar?" „Viö skulum annast
þetta fyrir þig", sögðu börnin og voru
horfin áður en mamma þeirra gat
snúið sér við, eða gat sagt þeim, hvað
þau ættu að gera.
Þegar leið að kveldi, beið mamma
Sól í ofvæni eftir því, að börnin kæmu
heim. Loksins komu þau, en vesa-
lingarnir, hvað þau voru nú dauf og
þreytuleg. Mamma Sól var skynsöm
mamma, hún byrjaði á því að gefa
þeim að borða, lét þau síðan hátta,
hlúði að þeim og spurði síðan, hvern-
ig þeim hefði gengið að vinna dags-
verkið.
aldrei ímyndað sér, að þarna væri
svona margt fátítt og skrítið.
Stelpurnar þrjár, Eva, Rut og Sissa
komust ekki einungis inn í húsið með
áhlaupi, heldur einnig alla leið inn að
hjartarótum þeirra, sem bjuggu þar.
— Og ekki bara þann daginn, heldur
um alla framtíð.
Það var orðið framorðið, þegar Eva
kom heim. Hún var í sjöunda himni af
gleði. Mamma hennar sat og las
blööin, hún beið eftir henni. Eva hent-
ist inn: „0, mamma. Þetta er það allra
skemmtilegasta, sem ég hef komist í.
Þú getur nú rétt hugsað þér. . og
hún lét dæluna ganga. Mamma
hennar hlustaði á hana steinþegjandi.
Þegar hún loksins gat komist að varö
henni að orði: „Þú vilt þó ekki halda
því fram, að Sara hafi raunverulega
boðið ykkur íjólaboð?".
„Ne-ei", sagði Eva og varð skyndi-
lega hljóð. „Það gerði hún ekki". Hún
gekk hægt til mömmu sinnar og kyssti
hana góða nótt.
„Nei, — það hlýtur að hafa verið
engill frá himnum, sem annaðist þetta
boð", sagði mamma.
Það var nú einmitt það sem haföi
gerst.
„Öh, illa", sagði minnsti Sólar-
geislinn. „Ég gat hvergi orðið að liði.
Ég sá lítinn smaladreng, sem sat á
steini, honum varsvo kalt, hann skalf,
já hríðskalf, ég skein á hann allan
tímann, en hvernig sem ég skein og
skein, þá sá hann mig ekki einu sinni,
hann hélt bara áfram að skjálfa. Hann
þráði sólina."
„Eitthvað þessu líkt kom fyrir mig",
sagði þá annar Sólargeisli. „Ég sá
akur, sem lá undir vatni, regnið hafði
lamið allt kornið, svo það lá alveg flatt.
Kornið þráði sólskinið, svo það gæti
risið upp aftur, en þó ég skini og skini
á það allan daginn, var það samt vott
þegar kvöldaði, ég reyndi að gera
eins og ég gat".
„Þá fór nú verr fyrir mér," sagði
þriðji Sólargeislinn. Ég kom að á, sem
var nærri farin aö flæða yfir bakka
sína — það rigndi og rigndi allan tím-
ÆSKAN — enn stafar birtu um heimsbyggð alla og frið frá Betlehemsvöllum