Æskan - 01.11.1980, Side 59

Eiríkur Sigurðsson:
Þaö var kominn aðfangadagur jóla.
Allt var hvítt og snævi hulið, mugga í
lofti en milt og gott veður. Þegar Dóri
litli ætlaði út þennan morgun til að
leika sér í snjónum í garðinum eins og
hann var vanur, þá kom nokkuð
óvænt fyrir. Honum varð litió á alla
jólaóögglana með alls konar skraut-
legum bréfum uppi á þókahillunni
hans pabba síns, þá fékk hann allt í
einu sting í hjartað. Honum kom
nefnilega í hug, að hann hafði ekki
keypt jólagjöf handa pabba sínum og
mömmu.
Hann var nú orðinn fjögurra ára, en
þetta hafði honum aldrei dottið í hug
áður.
Hann hafði víst enga jólagjöf gefið
þeim í fyrra. En þau yrðu bæði að fá
sömu gjöfina, því ekki vildi hann gera
upp á milli þeirra. En honum fannst að
hann yrði að gefa þeim einhverja
jólagjöf. Annars gat litið svo út, aö
honum þætti ekkert vænt um þau.
Og svo fór hann að brjóta heilann
um, hvað hann ætti að gefa þeim, og
hvar hann ætti að fá það. Auðvitað
yrði hann að kaupa það og greiða það
með peningum úr auraþauknum sín-
um. Hann átti þar rúmlega tuttugu
krónur. Jólagjöfin mátti því ekki vera
dýr. En hver átti hún að vera?
Eftir nokkra umhugsun komst hann
þó að ákveðinni niðurstöðu . . . En
enginn mátti neitt um það vita. Hann
læddist inn í svefnherbergi, tók pen-
ingana úr aurabauknum sínum og fór
út.
Hann fór beina leið niður í litlu búð-
ina á götuhorninu. Þar var fullt af
fólki, flest að kaupa mjólk og ávexti
fyrir jólin.
Hann stóð þarna lengi og mændi
upp í hillurnar, en loksins kom röðin
að honum.
,,Hvað ætlar þú að fá, góði minn?"
spurði þúðarstúlkan.
Jólagjöfin
hans
Dóra litla
,,Ég ætla að fá eitt súkkulaði-
stykkl,“ svarði Dóri.
,,Hefur þú peninga fyrir því?“
,,Já, það hef ég," svaraði hann
mannalega.
Þá tók stúlkan súkkulaðistykki og
lét utan um það grátt bréf og sagði:
,,Það kostar seytján krónur."
Dóri rétti henni alla peningana sína
og hún fékk honum aftur sex krónur
tuttugu og fimm aura. Því næst tók
hann böggulinn og fór út úr búðinni.
Þegar hann kom út á götuna kom
yfir hann ógurleg freisting. Gaman
væri nú að bragða á súkkulaðinu. Það
var svo dásamlegt á bragðið. Nei,
hann mátti ekki snerta það. En ef
hann fengi sér nú aðeins ofurlítinn
bita? Ekki gat það gert neitt til, hvísl-
aði freistarinn.
Og hann fór að rífa upp eitt hornið.
En þaó var ekki svo auðvelt. Bréfið
var margfalt utan um . . . Að lokum
tókst honum þó að brjóta eitt hornið
af, og stakk molanum glaður upp í
sig. En hvað það var indælt á þragðið!
En fljótt sá hann eftir þessari yfirsjón
sinni. Hvað myndu þau pabbi og
mamma segja, þegar þau sæju þetta.
Þetta var afleitt. Hann ætlaði ekki að
þrjóta meira af því, þó að það væri
gott á þragðið.
Svo stikaði þessi litli snáði beint
heim til sín.
Það var eins og hann væri að flýta
sér, svo að freistarinn næði honum
ekki aftur. Hann læddist beint inn í
stofu til pabba síns og laumaði
bögglinum með gráa bréfinu, inn á
milli hinnajólabögglannasvo að hann
sást ekki. Svo fór hann út að leika sér.
Hann var að hugsa um jólagjöfina
sína allan daginn.
Þegar búið var að borða jólamatinn
og Dóri var kominn í sparifötin sín, var
farið að úthluta jólagjöfunum. Pabbi
hans kom með alla jólabögglana inn á
stofuborð og las þá þar í sundur. Allir
biðu fullir eftirvæntingar eftir jóla-
gjöfunum . . .
En allt í einu staðnæmdist pabbi.
Þarna kom grár lítill böggull, sem
enginn kannaðist við og ekkert var
skrifað á. Dóra sýndist pabbi brosa
svolítið þegar hann sá, að eitt hornið
vantaði.
,,Ég veit ekki hver á þennan þöggul,
sagði paþþi hans.
,,Það stendur ekkert á honurn."
Eldri systkinin urðu kímileit á svip-
inn yfir þessum gráa þöggli, sem var
ekki i neinum jólaklæðum, en enginn
sagði neitt. Dóri litli horfði um stund
vandræðalega á pabba sinn, en sagði
svo: Þið mamma eigið þennan þögg-
ul.“ Þá opnaði paþþi böggulinn og sá
hvað í honum var. Hann minntist
ekkert á, þó að það vantaði eitt hornið
á súkkulaðistykkið, en braut af því og
rétti öllum bita.
Svo faðmaði hann Dóra litla og
kyssti hanri fyrir jólagjöfina og það
sama gerði mamma: Svo sagði
mamma:
,,Ég hef alltaf vitað að við ættum
góðan dreng. Og nú hefur hann sýnt
það, að honum þykir vænt um pabþa
sinn og mömmu."
Dóri fór allur hjá sér við allt þetta
hrós og stokkroðnaði. En honum leið
vel. Hann var ánægður. Enginn talaði
neitt um, þó að það vantaði jólabréf
utan um böggulinn hans.
,,Með hverju borgaðir þú þetta,
góði minn?" spurði pabbi.
,,Með peningunum úr aurabaukn-
um mínum," svaraði Dóri.
„Dæmalaust varstu fórnfús," sagði
pabbi.
,,Ég verð víst að hjálpa þér til að fá
eitthvað í aurabaukinn aftur."
Dóri fékk margar jólagjafir þetta
kvöld og hann var mjög glaður. En
hann fann það vel, að það sem gladdi
hann mest var þó það, að hann hafði
hlýtt rödd hjarta síns og gefið sjálfur
jólagjafir þeim, sem honum þótti
vænst um.
Eiríkur Sigurðsson
« -T1 «
«
«
R
R
R
R
R
R
R T- 57
45