Æskan - 01.11.1981, Blaðsíða 11

höfðu fljótt þekkt Jón bæði á fótatak-
inu og andardrættinum, stundu þær
og létu það gott heita að botna ekki
neitt í þessu, og héldu áfram að jórtra;
aðeins misserisgamli kálfurinn vildi fá
skýringu og baulaði í hljóði, þrátt fyrir
dimmuna, stappaði íbásinn sinn; Jóni
var nauðugur einn kostur að gegna
honum, setjast í básinn hjá honum og
gefa honum aðra höndina til að sjúga.
Þá skildi kálfurinn, að ekki var nein
hætta á ferðum, ekkert sem þurfti að
athuga; og skömmu seinna lagðist
hann og blundaði. Þarna í röku hlý-
indunum hjá kúnum var gott og
notalegt; en Jóni var samt svo órótt
innanbrjósts að hann sofnaði ekki.
Hann átti móður — hún hét Sigga;
hún átti heima ekki langt frá. Hún var
vön að koma og heimsækja hann einu
sinni á sumri, nokkra klukkutíma á
sunnudegi. Daginn sem hún kom
þurfti hann ekkert að gera. Fyrrum
höfðu þau alltaf gengið dálítinn spöl,
hann og hún mamma hans.
Fyrsta skiptið sem hann mundi eftir,
sátu þau undir kletti þarna uppi í
hlíðinni og sólin skein og hann hallaði
sér upp að henni; og hún grét. En það
gerði ekkerttil þó hún gréti. Líka hafði
hún sagt eitthvað sem hann ekki skildi
— hún hafði sagt: — Bara ef þetta allt
væri öðruvísi þá skyldi ég vera góð við
þig. Hann skildi þetta ekki — því að
hún var svo góð við hann. En það
gerði ekkert til þó hann skildi það
ekki. Aldrei hafði þeim liðið eins vel
saman og í það skipti. En þó höfðu
þau farið upp að klettinum síðan og
höfðu setið þar saman; kletturinn er
nú bærinn minn, var ein setningin
sem Jón hafði fyrir vana að segja við
sjálfan sig á sumrin, þegar hann sat
einn yfir ánum — hann hafði ekki
aðra að tala við en sjálfan sig. Og í
nokkur sumur fannst Jóni þetta alls
ekki vera leiðinlegur bær. En svo var
það í fyrra, að hann rigndi sunnu-
daginn sem Sigga kom; og þegar
hann loksins kom sér til að spyrja
hana, hvort þau ættu ekki að ganga
upp að klettinum, svaraði hún ónota-
lega: Finnst þér ég hafi ekki orðið
nógu vot þín vegna? Hann leit út um
gluggann — jú, nú sá hann það: það
var rigning. Daginn eftir fór hann einn
Hún frú Jóhanna hefur orðið
fyrir því óláni að tapa hundin-
um sínum, honum Trygg.
Hvernig sem hún leitar hefur
henni ekki tekist að finna
hann. Nú ætlum við að biðja
ykkur að hjálpa henni og finna
hann og það fljótt, því hann er
víst orðinn svangur. Tryggur á
að finnast á einhverri blaðsíð-
unni í þessu blaði. Þeir, sem
verða svo heppnir að finna
Trygg, geta sent blaðinu svör
sín fyrir 1. febrúar næstkom-
andi. Tilgreina verður stað og
síðu í blaðinu í svarinu. Fimm
bókaverðlaun verða veitt fyrir
rétt svör. Utanáskrift er
ÆSKAN, Box 14, Reykjavík
(Verðlaunaþraut).
upp að kletti til þess að hugga hann.
Því að það hafði verið haft af klettin-
um. Þetta hafði verið ekki verið sem
verst, en verra var það í sumar, þegar
Sigga, þrátt fyrir sól og sumarveður
var ófáanleg til að koma upp að kletti.
Ég held hann sé ekki almennilegur —
með klettinn sinn! hafði hún sagt við
húsmóðurina, sem hún sat og var að
tala við, og hún hafði hlegiö — en
ekki eins og henni þætti gaman. Æ,
farðu með drengnum, hafði húsmóð-
irin svarað: Það lítilræði geturðu gert
fyrir hann.
Já, þú getur úr flokki talað, Rann-
veig, hafði Sigga svarað: Þú veist vel,
að ef ég ætti ekkki snáðann þann
arna væri margt öðruvísi. Hreimurinn
var ekki eins og henni þætti vænt um
að eiga hann; þvert á móti. Jón skildi
það ekki; og honum var raun að þvíað
geta ekki skilið það. Og þegar hún fór
að gráta rétt á eftir, þá var það allt
annar grátur en þarna forðum uppi
við klettinn fyrir mörgum árum, sár
grátur; Jón þorði alls ekki að koma
nærri móður sinni. Það var einmitt
þennan dag, sem hann tók eftir, að
fólkið var öðruvísi við hann þegar
móðir hans var á ferð en venjulega;
aö það gaut bara til hans augunum og
þorði ekki að horfa í augun á honum.
Upp frá þeim degi forðaðist hann jafn-
an klettinn; eitthvað hafði brostið milli
þeirra.
Föður sinn, sem hét Einar og ekki
heldur átti heima langt í burtu, en þó
undarlegt megi virðast ekki á sama
bæ og móðir hans, sá hann oftar, —
svo sem tvisvar-þrisvar sinnum á ári.
Faðir hans talaði aldrei í augun á
honum; en Jón fann að föður hans
þótti vænt um, að hann væri sem
næst honum þegar hann kom á bæ-
inn. Og Jón vissi líka að faðir hans
hafði það til að sitja og stara lengi á
hann í einu, þegar hann hélt að aðrir
tækju ekki eftir. Svona gátu þeir setið
lengi; og Jón vissi að þeim leið báðum
vel. Vissi líka, að aðrir vissu það ekki,
og áttu víst ekki að vita það. Honum
hafði smám saman skilist, að móðir
hans var enginn aufúsugestur á
bænum; að faðirinn væri ekki au-
fúsugestur hafði honum alltaf verið
augljóst.
En hann átti þó föður og móður upp