Æskan - 01.11.1981, Blaðsíða 27

Hann Siggi sjómaður var stundum
mjög óðamála, einkum þegar hann
þurfti að flýta sér, og ekki kom þá
meining hans alltaf sem réttust út úr
honum.
Einu sinni beið báturinn eftir hon-
um, er hann hljóp með miklum flýti í
næstu verslun til þess að kaupa sér
stígvél. Hann hentist eins og kólfi
væri skotið inn að afgreiðsluborði og
hrópaði:
„Mig vantar vélstíg."
„Ha-hvað segirðu?“ spurði af-
greiðslumaðurinn hissa.
„Nei — ég meinti stélvíg," sagði
Siggi mjög óðamála.
Afgreiðslumaðurinn fór að skelli-
hlæja, og þá reiddist Siggi.
„Skilurðu ekki, ég meinti vígstél,
asninn þinn,“ æpti þá Siggi.
Þegar
jólasveinninn
kom
Jólasveinninn þeysti áfram á sleðanuim sínum. Hann fór heimað húsi
Petru og Péturs og fór ofan í strompinn.
Hann var nærri því fastur en svo læddist hann á tánum. Allt í einu heyrði
hann þrusk og hann faldi sig í skáp, en þá var þetta bara hundurinn hans
Péturs. Hann fór upp stigann og hann setti í skóinn þeirra.
Og hvað haldið þið að þau hafi fengið.
Hann Péturfékk rafmagnsbíl en hún Petra fékk brúðu og brúðan gattalað.
Þegar hann var búinn að gefa þeim þá læddist hann niöur tröppurnar og fór út
um reykháfinn. Svo þegar hann fór upp úr reykháfnum þá settist hann á
sleðann sinn og hentist af stað með klingjandi bjöllum.
Svo þegar börnin vöknuðu þá fór Pétur heim að arninum og sá för á
teppinu. Þau voru svört. Hann kallaði pabbi, mamma sjáiði það eru spor á
teppinu. Þá sagði pabbi hans: Þá hefur jólasveinninn komið.
Óskar Sigurðsson, 8 ára.
fyrr en um hádegi, og skipaði honum að fara á meðan út
á leguna með mann nokkrum serkneskum, er Múley hét,
og reyna að fiska eitthvað handa sér í soðið.
Róbínson kom undir eins til hugar að nota þetta tæki-
færi til að flýja burtu. Undir eins og herra hans var farinn,
komu þeir niður á ströndina, Xúrý og serkneski maður-
inn.
„Farðu Múley,“ mælti Róbínson, ,,og útvegaðu okkur
nesti, því ekki megum við snerta á matvælum húsbónda
okkar.“
Múley var boðinn og búinn til þess og sótti að vörmu
spori fulla körfu af tvíbökum og tvær flöskur af vatni.
Meðan hann var í burtu, hafði Róbínson skotist yfir í
enska skipið, sem Serkir höfðu rænt og var rétt hjá. Þar
náði hann öxi, sög, hamri og katli, þar að auki stóru
vaxstykki og heilmiklu af seglgarni, og lét þetta allt í
bátinn.
Og enn lét Múley blekkjast af honum og sótti skinn-
poka fullan af höglum og kúlum.
Nú lagði Róbínson út úr höfninni og var fastráðinn í því
að snúa ekki aftur. Þegar þeir höfðu siglt svo sem svar-
aði einni mílu, tóku þeir saman seglin og settust til fiskjar.
En óðar en þeir höfðu rennt færunum segir Róbínson, að
hann sjái fyrir, að ekki muni verða hér fiskvart og sé því
best, að þeir leiti lengra. Múley lét sér það vel líka og vatt
upp dálítið segl; og sigldu þeir svo aðra míluna til.
Þá fékk Róbínson Xúrý stýrissveifina og gekk að
Múley, þar sem hann beygði sig út yfir framstafninn, þreif
um fætur honum og kastaði honum útbyrðis. En Múley
kom fljótt upp aftur og bað Róbínson að taka sig upp í
bátinn aftur.
Þá var Róbínson búinn að taka byssu í hönd og sagði:
,,Þú ert sundmaður góður og nú er hægt í sjóinn; sjáðu
til, að þú komist sem fyrst að landi. En ef þú kemur
nálægt skipinu sendi ég skot í höfuð þér, því ég hef
fastlega ásett mér að ná aftur frelsi mínu.“
Múley sneri þá við á augabragði og synti að landi.
Róbínson hafði gengið það til, að hann trúði honum
ekki vel, annars hefói hann haldið honum hjá sér. Það
var heldur ekki neitt hætt við því, að Múley hlekktist á, því
þó reyndar væru tvær mílur til hafnarinnar, þá var ekki
meira en hálf míla til höfða nokkurs á ströndinni, en
Múley syndur eins og selur og hafði margsinnis synt
tvöfalt og þrefalt lengri leið.
Nú segir Róbínson við drenginn: „Xúrý, ef þú vilt vera
mértrúr, þáskal ég framvegis hafa þig fyrir þjón minn; en
þú verður að berja á andlit þér og sverja trúnað við
Mahómet, sem þú trúir á, og við skegg föður þíns, að
öðrum kosti fleygi ég þér fyrir borð."
Xúrý leit upp á hann brosandi og skein út úr honum
hreinskilnin og sakleysið, svo Róbínson gat ekki til hugar
komið að tortryggja hann. Pilturinn vann síðan í fullri
alvöru eið að því að vera honum trúr og fylgja honum á
heimsenda ef hann vildi svo vera láta.
Næst: Nýjar hættur.