Æskan - 01.11.1981, Blaðsíða 23

íþróttasamband (slands er fjöl-
mennustu félagasamtök á (slandi.
Félagar í íþróttahreyfingunni eru nú
rösklega 80 þúsund talsins, og segja
má aö íþróttastarfið tengist beint eða
óbeint hverri einustu fjölskyldu í
landinu. Það gefur því auga leið að
starf forseta (Sí er hið vandasamasta.
Sem dæmi um þróunina á undan-
förnum tuttugu árum má nefna að ár-
ið 1960 var talið að iðkendur íþrótta á
íslandi væri um 20 þúsund, en árið
1980 voru þeir orðnir yfir 80 þúsund.
íþróttafélög í landinu eru nú um 280
talsins, héraðssamböndin eru 27 og
sérsamböndin 17.
HeiðrekurGuðmundsson, skáld, er
fæddur 5. september árið 1910 á
Sandi í Aðaldal, S.-Þing. Foreldrar
hans voru Guðmundur Friðjónsson,
bóndi og skáld og kona hans Guðrún
Lilja Oddsdóttir. Heiðrekur fluttist til
Akureyrar 1940 og hefur búið þar
síðan. Hann hefur bæði stundað
verkamanna- og verslunarstörf og
unnið að félagsmálum.
Á 34 ára skáldferli Heiðreks hafa
komið út eftir hann 6 bækur; hin
fyrsta, Arfur öreiganna, 1947, Af
heiðarbrún 1950, Vordraumur og
vetrarkvíði 1958, Mannheimar 1966,
Langferðir 1972 og hin síðasta, Skil-
dagur kom út 1979.
brotum og hugleiðingum. Hann var alltaf að bera í steina og kletta og fór
I makindalega að öllu. Hann sníkti sér mat á bæjunum og gisti í hlöðum og
I fjárhúsum. Á þessu ferðalagi var hann vikum og mánuðum saman, alltaf að
leita að gæfunni. En hún virtist ekki vera auðfundin. — Það er víst lítið um
tröll hérna, hugsaði Pétur og lagðist út af til að hvíla sig. Dagleiðirnar voru
3 ekki langar hjá honum. — Það er ekki vert að flýta sér um of eða leita langt
I yfirskammt.
Loksins var hann kominnn inn í þröngan og Ijótan dal en standberg voru á
I allar hliðar. Nú eða aldrei, hugsaði Pétur, og barði og barði í klettana og
) hlustaði og hlustaði. Hérna hlýtur það að vera. Jú, þarna heyrðist honum
I vera holt innifyrir og heyrði hann ekki rumsk og umgang? Jú, loksins, þarna
hafði hann svo að segja gripið gæfuna með báðum höndum, hugsaði hann.
En í sama bili fann hann, að það var gripið óþyrmilega í jakkakragann hans:
,,Hvað vilt þú, þefarinn þinn, sem ert að káfa á bæjarþilinu hjá mér?“
I spurði tröll, sem var svo ægilega stórt og gamalt, að það hlutu að vera liðin
þrjú hundruð ár síðan það fæddist.
Pétur gat ekki stunið upp nokkru orði, svo hræddur varð hann. Og nú
komu stór og lítil tröll út úr klettunum allt í kring, og sum voru með eitt höfuð
og sum með tvö. Já, það mátti nú segja, að hann hefði fundið gæfuna greyið
hann Pétur, hann riðaði á fótunum og tennurnar glömruðu í túlanum á
honum, svo mikið skalf hann. Mikill voði var að sjá þetta. Gamla tröllið greip
hann og fleygði honum upp á öxlina á sér, þrammaði með hann upp í brekku
;] og batt hann þar við staur.
„Hérna skaltu dúsa, þangað til við höfum ákveðið hvað við gerum við
; þig,“ sagði tröllið og skálmaði svo niður brekkuna aftur, ægilega hjólbein-
! ótt.
En einmitt á þessari sömu stundu stóð Lárus í hesthúsinu kóngsins og var
I að kemba hestunum. Þá kom ofurlítill dvergur með skotthúfu út úr hálm-
bingnum og skríkti:
„Gullið mitt, gullið mitt! Nú verðurðu að fara og hjálpa honum bróður
þínum, skilurðu það. Hann er í mestu lífshættu."
,,Hvað amar að honum?" spurði stallmeistarinn.
,,Það eru tröllin, það eru tröllin," tísti dvergurinn og svo hvarf hann aftur
inn í hálmbinginn.
Honum var víst nauðugur einn kostur. Lárus fór til kóngsins og bað hann
| um að gefa sér frí í nokkra daga. Hann yrði að fara og hjálpa bróður sínum,
sem væri í tröllahöndum. Kóngurinn var allra besti maður og sagði já undir
eins og léði Lárusi besta hestinn sinn.
Þegar hann hafði riðið góðan spöl tók hann upp nestið sitt og fór að
borða. Þá kom refur sem læddist á tánum fram úr urðarholti við veginn.
„Blessaður gefðu mér svolítinn matarbita," sagði refurinn.
„Mér veitir nú varla af matnum mínum sjálfum," sagði Lárus, ,,því að ég á
; langa leið fyrir höndum. En illa er mér við að setja þig alveg hjá, Rebbi
minn.“ Og svo fékk refurinn kjötbein að naga.
„Þakka þér fyrir mig," sagði refurinn, „og nú skal ég vísa þér til vegar."
Þegar þeir höfðu farið langa leið sáu þeir geitung, sem lá afvelta í götunni
oggat enga björg sér veitt, en emjaði og skrækti af kvölum, og var að stikna
j úrhita.
,,Æ, góði, besti, hjálpaðu mér að komast í skuggann. Ég hefi brotið á mér
vænginn og er ósjálfbjarga."
„Það ættu að verða einhver ráð með það,“ sagði Lárus og tók geitunginn
i og setti hann varlega frá sér bak við stein.
„Þetta skal ég borga þér þó seinna verði," sagði geitungurinn, þegar
| Lárus og refurinn héldu áfram.
Markmið ÆSKUNNAR er í dag: Lifandi blað handa öllum.
23