Æskan - 01.11.1981, Blaðsíða 16

LITLI
PETUR
EFTIR HANS SELAND
•" *
Stóri Pétur var alltaf í góöu skapi og
hló og söng. En Litli Pétur stækk-
aði ekkert, því að hann snökti og
grét venjulega. Þegar hann stóð
við stól, var hann ekki stærri en
svo, að stólbakið nam við axlir
hans. Það óx ekkert nema skegg- ]
ið. Ef hann hefði verið með rauða i
húfu hefði hann litið út eins og
jólasveinn.
Dag nokkurn sat hann á steini og 1
grét. Þá bar Stóra Pétur þar að.
,,Hvað amar nú að þér?" spurði
Stóri-Pátur.
,,Hún Súsanna, konan mín, sendi j
mig eftir vatni út í læk," sagði Litli
Pétur. ,,En þá kom fluga, sem j
settist á nefið á mér. Hún stakk mig
svo hroðalega, og svo kallaði ég á I
Súsönnu, bað hana að hjálpa mér
og reka fluguna burt af nefinu á |
mér. Svo kom Súsanna og barði á 1
nefið á mér svo að það varð helm- 1
ingi stærra en það á að sér að |
vera."
,,En hvers vegna rakstu ekki flug-
una burt sjálfur?" spuröi Stóri
Pétur.
,,Það var nú ekki þægilegt fyrir mig,
þar sem ég bar vatnsfötur í báðum
höndum," sagði Litli Pétur.
,,Gastu ekki sett aðra fötuna frá þér á
meðan?" spurði Stóri Pétur.
j ,,Já, þetta sagöi nú Súsanna líka. En
ég áttaði mig nú ekki á því," sagði [
Litli Pétur.
Og svo grét hann og grét. En Stóri I
Pétur bara hló að honum.
„Hafurðu nokkuð grátið aftur?" I
spurði Stóri Pétur dag nokkurn, I
þegar þeir grannarnir hittust
nokkru síðar.
,,Já,“ snökti Litli Pétur. „Það er I
sjaldan ein báran stök. Ég þurfti að I
sækja hey út í Áshlöðuina, en þá
gat ég ekki fundið neitt reipi I
hvernig sem ég leitaði, bæði hátt 1
og lágt. Svo safnaði ég saman i
nokkrum gömlum spottum og batt I
þá síðan saman eins vel og ég gat, [
ef ég átti ekki að standa uppi alveg £
ráðalaus.
En það var nú ekki allt búið enn. [
Þegar ég ætlaði að hlaða á vagn- [
inn, brotnaði hrífuskaftið sundur í |
miðjunni. Og þegar ég ætlaði að [
binda hlassið, losnuðu allir hnút- |
arnir, og þó að ég reyndi að binda L
þá saman á ný, losnuðu þeir
þrisvar sinnum og varð ég að
hlaðavagninn þrisvarsinnum áður
en ég komst heim. Þú hefðir átt að
hlusta á skammirnar og orðbragð-
ið, sem ég fékk, þegar heim kom
yfir að vera svona lengi. Þá settist
ég nióur og grét. Þér er óhætt að
trúa því, að það er ekki alltaf auð-
velt að standa í mínum sporum."
„Nei, ég skil það," sagði Stóri Pét-
ur. „En þurrkaðu nú af þér skæl-
urnar og reyndu að vera með mér. j
Síðan skal ég gefa þér reipi og
hrífu. Granni hlýtur granna að
hjálpa."
„Ég veit ekkert hvernig ég á aó fara
með þessa skapvondu kerlingu,"
kveinaði Litli Pétur einn dag er
hann stóð fyrir utan vegg kaldur
og vesæll.
„Hvað er það nú?" spurði Stóri Pétur. 1
„Jú, ég var ekki vel frískur í morgun ;
og ætlaði að reyna að liggja úr mér |
þessa lumbru og vita hvort þetta |
skánaði ekki. Ég held maður hafi |
gott af því að taka lífinu með ró |
einstöku sinnum. Þaó kemur alltaf |
dagur á eftir þessum degi, ætla ég |
að vona. En þá kom Súsanna og j
ég varð að drífa mig á fætur. Ef ég [
treysti mér ekki til að vinna úti, ætti |
ég að geta gert eitthvað til gagns |
inni, til dæmis strokkað fyrir kon- |
una mína.
Já, ég varð að vinna og þræla. Þá
fannst mér allt í einu, að það myndi
vera saklaust þótt ég kveikti mér í I
pípu, svona til tilbreytingar. Það er [
lok á pfpunni, svo að það er engin
hætta á að ég sóði allt út með |
ösku. Þá kemur kerlingin eins og j
stormbylur inn íeldhúsið og sér að |
ég er að reykja.
„Stendurðu ekki þarna, skepnan
þín, með pípuna ítrantinum, þegar |
þú átt að vera að strokka?" öskraði
hún. Þar með þrífur hún af mér j
pípuna og hendir henni eitthvað
langt út í himingeiminn. Þá varð
hún svo bandsjóðandi vitlaus að
hún þreif til spýtu einnar, sem hún
náði í og barði mig í höfuðið. Ég j
lagði auðvitað áflótta og nú veit ég f
ÆSKAN er blað fyrir
alla fjölskylduna.
ÆSKAN flytur efni til
eflingar hins góða.